Τι ψάχνεις;
Εκτενές αφιέρωμα στον προπονητή του ΠΑΟΚ, Ραζβάν Λουτσέσκου, έκανε ιστοσελίδα στην Ιταλία και για την ακρίβεια η «Cronache di spogliatoio». Ταυτόχρονα, υπάρχουν και σημεία, που μιλά ο ίδιος σε μία ομολογουμένως μεγάλη συνέντευξη... Καθαρά προσωποκεντρική, βασιζόμενη στις δυσκολίες τις οποίες πέρασε ο Λουτσέσκου, επειδή ήταν ο γιος του... Μιρτσέα.
Μεταξύ των άλλων, βέβαια, έτσι; Ειπώθηκαν πολλά. Καταγραφή της ιστορίας από την αρχή μέχρει και το σήμερα. Λέει για την κόντρα μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ενώ αναφέρθηκε και στο χαμένο Πρωτάθλημα της ομάδας του τη σεζόν 2017/18. Είπε πολλά.
Λέει για τον Γκουαρντιόλα, τους Ιταλούς προπονητές, την Αραβία, τη Ρουμανία, τον ΠΑΟΚ, τον Τάισον και αρκετά ακόμη. Αυτό είναι το αφιέρωμα, αυτές είναι οι τοποθετήσεις του Ρουμάνου τεχνικού του ΠΑΟΚ, Ραζβάν Λουτσέσκου, που έγραψε ιστορία...
«Φανταστείτε ότι είστε ο γιος ενός από τους πιο επιτυχημένους προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ένας θρύλος, ένας μύθος, που αναγνωρίζεται παντού και διαμορφώνεται από ένα μείγμα αφηγήσεων, τροπαίων και του ενδιαφέροντος, που ανέκαθεν δημιουργούσε η προσωπικότητά σας. Και μετά είσαι εσύ: που ως ποδοσφαιριστής πρώτα και μετά ως προπονητής παλεύεις καθημερινά ενάντια στις φήμες και την πίεση. Γιατί απλά θέλετε να γράψετε τη δική σας σελίδα στην ιστορία.
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου πάλεψε να χαράξει τον χώρο του και σήμερα το κάνει: στην Ελλάδα, με τον ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης του, αλλά και στην Αραβία με την Αλ Χιλάλ. Τώρα, το μόνο που λείπει είναι μια μεγάλη ευρωπαϊκή βιτρίνα», αναφέρεται μεταξύ άλλων στην εισαγωγή του αφιερώματος για τον Ρουμάνο τεχνικό του Δικεφάλου.
Αν είσαι γιος του Μιρτσέα Λουτσέσκου, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σου έρχεται το πάθος για το ποδόσφαιρο. Και έτσι ήταν και για τον Ραζβάν. Ως παιδί, μεγάλωσε ακολουθώντας τον πατέρα του, κλέβοντας με τα μάτια και ακούγοντας τα λόγια του: «Πάντα τον ακολουθούσα πολύ και όταν ετοίμαζε προπονήσεις και αγώνες. Πολλές φορές πήγαινα και στα αποδυτήρια των ομάδων του: ήταν απαραίτητο για μένα να αναπνεύσω αυτό το περιβάλλον, να καταλάβω πώς να δημιουργήσω μια δυνατή ομάδα και πώς να διαχειριστώ ό,τι συμβαίνει».
Πρώτα στη Ρουμανία, μετά στην Ιταλία, ο Ραζβάν και η μητέρα του, ακολουθούσαν τον Μιρτσέα παντού:
«Η μητέρα μου άρχισε να ζει για αυτόν, ήταν πάντα κοντά του. Πάντα είχα εξαιρετική σχέση με τον μπαμπά. Είτε ήταν εντός, είτε εκτός έδρας, πάντα με έπαιρνε:
Θυμάμαι ότι από τους 34 αγώνες της Seria A έχασα μόνο έναν, σε μια σεζόν. Πήγαινα μαζί του στο ξενοδοχείο ή στο εστιατόριο, ακόμη και πριν τον αγώνα. Το να βλέπεις παίκτες, προπονητές, προσωπικό στο μεσημεριανό γεύμα και το δείπνο ήταν ένα όνειρο».
Για τον Ραζβάν σύντομα έγινε κανονικότητα. Πρώτα από όλα, όμως, ήρθε το σχολείο: «Ποτέ δεν είχα προβλήματα στο σχολείο… Ο πατέρας μου με ανάγκασε να πάω εκεί και να σπουδάσω. Κάθε εβδομάδα μου έλεγε… «Διαχείριση σχολείου και προπόνησης, μετά θα σε πάρω μαζί μου το Σαββατοκύριακο». Και απλά περίμενα αυτό. Από εκεί και πέρα, απέκτησα τη συνήθεια να διαβάζω και να ενημερώνομαι».
Ο αγώνας του Ραζβάν για να κερδίσει θέση στον κόσμο του ποδοσφαίρου, μέσω του πατέρα, ξεκίνησε πολύ νωρίς: «Δεν ήταν εύκολο. Αν όλα ήταν πάντα πολύ ωραία με τον πατέρα μου, εκεί έξω πάντα ένιωθα το βάρος του επωνύμου μου. Ήδη στο σχολείο, οι συμμαθητές έλεγαν… «Α, είσαι καλός μόνο επειδή είσαι ο γιος του Λουτσέσκου». Το ίδιο συνέβη με τις πρώτες μου φιλίες ή με εκείνες που νόμιζα ότι ήταν φιλίες. Αντίθετα, ήταν μαζί μου μόνο από συμφέρον. Δεν ήταν εύκολο, πιστέψτε με». Το βάρος του να φέρω ένα τόσο σημαντικό επώνυμο είχε αντίκτυπο τόσο στην ιδιωτική, όσο και στην επαγγελματική μου ζωή: «Ακόμη και στο ποδόσφαιρο, κάθε γκολ που πετύχαινα ήταν μόνο επειδή «ήμουν ο γιος του Μιρτσέα». Και όταν ήμουν τερματοφύλακας και όταν ξεκίνησα την προπονητική. Με τα χρόνια, μου έλεγαν συχνά από την κερκίδα: «Φώναξε τον πατέρα σου! Είναι ο πατέρας σου που τους εκπαιδεύει». Όλη μου τη ζωή έπρεπε να ακούω αυτά τα πράγματα. Τώρα θεωρώ τον εαυτό μου πιο δυνατό: ήταν το κίνητρο για να ξεπεράσω τόσες πολλές απογοητεύσεις. Είπα στον εαυτό μου, «πρέπει να κάνω τη δική μου καριέρα». Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το ξεπεράσω, αλλά ήθελα να δείξω στους ανθρώπους ότι και εγώ ήμουν ικανός να κάνω κάτι» .
Αν είσαι αρκετά τυχερός, που γεννήθηκες και μεγάλωσες δίπλα σε ένα είδωλο του ποδοσφαίρου, είναι σωστό να μάθεις όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτόν, όσον αφορά τις δεξιότητες των σχέσεων, αλλά και τις τεχνικές ή τις τακτικές της διδασκαλίας για το ποδόσφαιρο: «Μου αρέσει το επιθετικό ποδόσφαιρο, να έχω τον έλεγχο του αγώνα με την μπάλα. Αλλά το ποδόσφαιρο εξελίσσεται και έπρεπε να μάθω να προσέχω και άλλες λεπτομέρειες: σήμερα δουλεύουμε περισσότερο στην οργάνωση των τμημάτων και στη φάση της μη κατοχής. Ο πατέρας μου ήταν πολύ δυνατός στην επίθεση, πίεζε πολύ. Έχω την ίδια νοοτροπία, αλλά φροντίζω και τη φάση του πρέσινγκ χωρίς μπάλα, προσπαθώ να δώσω ισορροπία. Ακόμα κι αν ήταν πολύ έξυπνος: αν είχε γεννηθεί σε άλλη χώρα, θα είχε κερδίσει ακόμη μεγαλύτερη ικανοποίηση και θα είχε αποκτήσει μεγαλύτερη αναγνώριση. Ήταν σπουδαίος εργάτης», δηλώνει ο Ραζβάν Λουτσέσκου.
Και στο μεταξύ ο Ραζβάν γράφει ιστορία με τον ΠΑΟΚ του... μαζί με τον Τάισον. Ο Μιρτσέα δεν έχει προπονήσει από τον Νοέμβριο. Παραιτήθηκε από την Ντιναμό Κιέβου μετά την ήττα με 1-0 από την παλιά του ομάδα Σάκθαρ Ντόνετσκ. Χρόνια αργότερα, αυτός και ο Ραζβάν έχουν αντιστρέψει τους ρόλους: «Τώρα έρχεται συχνά να με δει. Έχει έρθει σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκό αγώνα. Του αρέσει να με γεμίζει συμβουλές, ακόμα και μετά από αγώνες. Τον σέβομαι, αλλά όταν είμαι ακόμα υπό πίεση, είναι δύσκολο να τον ακούσω: 'Έπρεπε να είχες κάνει αυτό ή αλλιώς με αυτόν τον παίκτη'. Προσπαθώ να παραμείνω ήρεμος και να σκέφτομαι: "Εντάξει, άκουσέ τον... Ράζβαν άκουσέ τον ".
«Στον ΠΑΟΚ προπονώ δύο πρώην παίκτες του: Τον Κετζιόρα στη Ντιναμό Κιέβου και τον Τάισον στη Σαχτάρ. Όταν τον βλέπουν στο γήπεδο κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης, μου λένε πάντα: «Σήμερα κερδίζουμε, ο προπονητής είναι εδώ. Γούρι' . Στο τέλος του αγώνα του λέει διάφορα: Έπρεπε να το έκανες έτσι'. Όταν φτάνω, τον παίρνω από το μπράτσο και τον παίρνω: «Έλα μπαμπά, άσε τους ήσυχους, κουράστηκαν. Πάμε».
Ο Τάισον ήταν ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της μεγάλης προσπάθειας της Σαχτάρ Ντόνετσκ του Μιρτσέα Λουτσέσκου. Μαζί, εκτός από τις εξαιρετικές εμφανίσεις μεταξύ Uefa Champions League και Europa League, κέρδισαν 8 τίτλους στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων πρωταθλημάτων, κυπέλλων και Σούπερ Καπ: «Ο Τάισον θεωρεί τον Μιρτσέα σαν δεύτερο πατέρα. Όταν οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές νιώθουν ότι τους εκτιμούν και τους σέβονται, σου δίνουν πολλά. Σχεδόν σε αγαπούν. Είναι ένα ευαίσθητο παιδί, πολύ δεμένο με την οικογένειά του, αλλά και με την εικόνα του πατέρα του. Όταν έφτασε κάπου στη μέση του πρωταθλήματος, βρέθηκα λίγο ντροπιασμένος: ερχόταν από μια περίοδο κατά την οποία είχε προπονηθεί μόνος στη Βραζιλία. Δεν μπορούσα να τον ξεκινήσω αμέσως. Χρειάστηκε χρόνος, αλλά μετά κατάλαβε πόσο πολύ τον εκτιμούσα. Τώρα, είναι σαν να είμαι μεγαλύτερος αδερφός του».
Όπως πριν από χρόνια με τον Μιρτσέα, τώρα ο Τάισον κυνηγά τίτλους με τον Ραζβάν. Ο ΠΑΟΚ έφτασε στα προημιτελικά του Conference League, χάνοντας σε διπλό ματς από την Κλαμπ Μπριζ.
Στην Ελλάδα όμως όλα είναι ακόμα ανοιχτά. Όπως πάντα, ο τίτλος παίζεται με τους Αθηναίους: ΑΕΚ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός: «Παίζεις κάτω από τρομερή πίεση: δεν μπορείς να το φανταστείς. Όλα είναι ντέρμπι: Είναι θέμα υπερηφάνειας, κάτι που ξεπερνά το ποδόσφαιρο».
Ο Ραζβάν έχει ήδη πετύχει το κατόρθωμα: το 2018/19 επανέφερε τον ΠΑΟΚ του στην κορυφή της Ελλάδας 34 χρόνια μετά από την τελευταία φορά. Για τρίτη φορά στην ιστορία του. Στην πραγματικότητα, όμως, το προηγούμενο πρωτάθλημα είχε κατακτηθεί «στο γήπεδο»:
«Το 2017/18 μας πήραν το πρωτάθλημα, τιμωρώντας μας, με 9 βαθμούς. Στην Ελλάδα μπορείς να νιώσεις το πολιτικό βάρος ενός συλλόγου: Πρώτα είναι οι ομάδες της Αθήνας και μετά όλες οι άλλες. Ακόμα και τη χρονιά που πήραμε ουσιαστικά το πρωτάθλημα, ξεκινήσαμε από το -2 . Ο ΠΑΟΚ είχε πραγματικά ένα τρομερό γκρουπ: στο τέλος της χρονιάς δεθήκαμε ακόμα περισσότερο με τον ιδιοκτήτη. Θέλαμε να γράψουμε την ιστορία αυτού του συλλόγου. Ήμασταν απλά οι πιο δυνατοί. Και μετά υπήρχε το κίνητρο του κόσμου. Θυμάμαι ότι τους πρώτους δύο μήνες, δεν μπορούσα να φύγω από το σπίτι. Ένιωσα αρνητική πίεση. Όλοι με σταματούσαν στον δρόμο: «Φέτος πρέπει να κερδίσεις. Δεν αντέχουμε άλλο. Υπήρξαν γενιές ολόκληρες, που δεν είδαν τον ΠΑΟΚ να παίρνει πρωτάθλημα. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν πεθάνει, χωρίς να δουν άλλον τίτλο».
Από την πίεση, ο Ραζβάν κατάφερε να βγάλει το καλύτερο και για την ομάδα του: «Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι ξεχωριστό. Το συναίσθημα για τον ΠΑΟΚ είναι πολύ δυνατό, αλλά η κόντρα Θεσσαλονίκης-Αθήνας είναι ακόμη μεγαλύτερη. Όταν φτάσετε, αντιλαμβάνεστε επίσης αυτόν τον ανταγωνισμό σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, που οδηγεί σε απογοήτευση. Και από εδώ γεννήθηκε και η αγάπη για τον ΠΑΟΚ. Το 2019 κάναμε το «νταμπλ» με το Κύπελλο, αλλά και το Πρωτάθλημα, χωρίς να κάνουμε ήττες: 26 νίκες και 4 ισοπαλίες.
Επιπλέον, τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε φτάσει δύο φορές στα προημιτελικά μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Γράφουμε την ιστορία μας». Ο Ραζβάν ονειρευόταν επίσης να φτάσει στον ημιτελικό του Conference League: Θα επέστρεφε, μάλιστα, στην Ιταλία, αν προκρινόταν με τον ΠΑΟΚ, μετά από πολύ καιρό για να αμφισβητήσει τη Φιορεντίνα, η οποία είχε αποκλείσει τη Βικτόρια Πλζεν. Θα ήταν σχεδόν το τέλειο φινάλε…
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Ραζβάν έπαιξε στην Κρέμα, μεταξύ των ερασιτεχνών για μια σεζόν, ενώ ο πατέρας του ήταν ήδη προπονητής στην Ιταλία στη Serie B και μετά Serie A. «Πάντα παρακολουθώ το ιταλικό ποδόσφαιρο. Παρακολουθώ πολλούς αγώνες της Serie A, χαλαρώνω. Και τότε η ιταλική σχολή ήταν η καλύτερη. Πάντα είχα διάφορους Ιταλούς συνεργάτες στο επιτελείο μου: Το 2005, γνώρισα τον Λόνγκο, που με ακολούθησε στη Ρουμανία και ήταν μαζί μου για 15 χρόνια. Χάρη σε αυτόν, γνώρισα τον Μπάτσι, τον Σπανταφόρα και τον Καστορίνα».
Μετά τον τίτλο στην Ελλάδα με τον ΠΑΟΚ, ο Ραζβάν επέλεξε τη Σαουδική Αραβία. Σε λιγότερο από δύο χρόνια κέρδισε τα πάντα με την Αλ Χιλάλ: Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Champions League Ασίας. «Η Σαουδική Αραβία ήταν πραγματική έκπληξη. Πριν πάω εκεί, πάντα σκεφτόμουν: «Στο Ιράν και τη Σαουδική Αραβία δεν θέλω να προπονήσω». Δεν ξέρω γιατί είχα αυτές τις προκαταλήψεις. Αντίθετα όμως βρήκα μια ομάδα Σαουδάραβων ποδοσφαιριστών υψηλού επιπέδου και με μεγάλη νοοτροπία. Δούλευαν σαν τρελοί. Και τότε ήμουν τυχερός: ήταν ο Τζιοβίνκο, ο Γκομίς, ο Εντουάρντο Κάρλος και ένας πολύ δυνατός Νοτιοκορεάτης αμυντικός, ο Χιουν-σου Τζανγκ». Ένα τέλειο μείγμα, με το οποίο μπορείς να κερδίσεις τα πάντα σε μια πολύ περίπλοκη περίοδο, όπως ο Covid.
«Θυμάμαι ότι το Πρωτάθλημα είχε διακοπεί τον Μάρτιο. Ξεκινήσαμε τις προπονήσεις τον Ιούλιο. Σε εκείνη τη φάση του χρόνου, έχει πραγματικά πολύ ζέστη στην Αραβία: σε μερικές ώρες φτάνει τους 50°. Λόγω της πανδημίας δεν μπορούσαμε να κάνουμε την προπόνηση στα βουνά ή στην Ευρώπη και έτσι μείναμε στο Ριάντ». Για να καταπολεμήσουν την αφόρητη ζέστη, ο Ραζβάν και το επιτελείο του βρήκαν ένα τέχνασμα: «Οι άλλες ομάδες προπονούνταν το πρωί στο γυμναστήριο και το βράδυ στο γήπεδο. Ωστόσο, αποφασίσαμε να κάνουμε και τις δύο προπονήσεις στο γήπεδο: μια πρώτη προπόνηση στις 6 το πρωί, όταν η θερμοκρασία ήταν ακόμα καλά, και μετά την άλλη γύρω στις 8 το βράδυ.
Μια διαφορετική προετοιμασία η οποία όμως καρποφόρησε, οδηγώντας τους στην επιτυχία. Και απίστευτα όλοι ήταν πεπεισμένοι γι' αυτό, ακόμα και οι πιο δύσπιστοι: «Θυμάμαι ότι ο Τζιοβίνκο ήρθε σε εμάς: «Είμαι ο πρώτος που θα σας υποστηρίξει. Θα κάνω τα πάντα, χωρίς να πω λέξη. Αλλά να ξέρεις ότι αν δεν πάρουμε το πρωτάθλημα, θα είμαι ο πρώτος που θα σε… σκοτώσω», μου είχε πει. Ξεσπάσαμε όλοι στα γέλια. Ο Τζιοβίνκο είναι ένα άτομο με εξαιρετική νοοτροπία: είναι δυνατός, υποδειγματικός επαγγελματίας και φίλος. Ήθελα να τον φέρω στον ΠΑΟΚ, αλλά δεν μπορούσαμε να κλείσουμε, κρίμα. Στην Αλ Χιλάλ είχαμε όλοι την ίδια επιθυμία. Κανείς δεν είπε ποτέ: «Ελάτε κύριε, είναι πολύ νωρίς. Συνήθως, κοιμάμαι αυτή την ώρα . Συμμετείχαμε όλοι κατά 150%. Η Αραβία με εξέπληξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: για την εργασιακή κουλτούρα, για την οργάνωση συλλόγων και για την ποιότητα ζωής. Οι άνθρωποι ήταν πάντα πολύ καλοί με εμάς τους ξένους. Ήταν πάντα προσεκτικοί, ένα πραγματικό θέαμα».
Ρουμανία, Ελλάδα, Αραβία. Ο Ραζβάν δεν έχει ακόμη την ευκαιρία να προπονήσει σύλλογο στην Ιταλία. Στο μέλλον, ποιος ξέρει. Προς το παρόν σκέφτεται τον ΠΑΟΚ του, αλλά ο δεσμός του με την Ιταλία είναι πάντα ζωντανός. Μελετά, παρατηρεί, μαθαίνει και ακολουθεί με πάθος τους πολλούς μεγάλους Ιταλούς προπονητές: «Λατρεύω τον Κλαούντιο Ρανιέρι: Τον θυμάμαι στη Βαλένθια, μετά το κατόρθωμα με τη Λέστερ και εκείνη τη θεαματική χρονιά με τη Ρόμα. Έφτασε όταν το πρωτάθλημα είχε ήδη ξεκινήσει: από το -14 κατάφερε να παίξει για τον τίτλο με την Ίντερ. Σέβομαι τον Αλέγκρι: δέχεται πολύ κριτική τώρα, αλλά ας μην ξεχνάμε τι έγινε πέρυσι. Δεν είναι εύκολο να κάνεις επανεκκίνηση μετά από -15. Ο Σπαλέτι, ο Κόντε, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι: όλοι ήταν πάντα πηγή έμπνευσης. Και ο Αντσελότι; Τι να του πεις; Αλλά τώρα έχω μια εξαιρετική θέση για τις ομάδες του Γκουαρντιόλα: Είναι μια ιδιοφυΐα. Πραγματικά με διασκεδάζει. Είναι το είδωλό μου, σήμερα, όπως ήταν ο Μαραντόνα, όταν ήμουν μικρός. Υπέφερα και έκλαψα για αυτόν όλα αυτά τα χρόνια. Υποστήριξα την Αργεντινή, την Μπαρτσελόνα, τη Νάπολι σαν τρελός. Είχα μια αφίσα του στο δωμάτιό μου: Μίλησα μαζί του, του ζήτησα συμβουλές. Ήμουν λίγο τρελός, ίσως…».
Αυτό το αγόρι, που μεγάλωσε με όνειρα για τον Μαραντόνα έχει γίνει πλέον ένας άντρας με τρελό πάθος για το ποδόσφαιρο: «Είμαι κάποιος, που κινητοποιεί πολύ τους παίκτες του. Και μετά είμαι δεισιδαίμων. Νομίζω ότι όλοι οι προπονητές είναι. Νομίζω ότι προέρχεται από το να θέλεις να είσαι σίγουρος ότι έχεις κάνει τα πάντα, απολύτως τα πάντα, για να προετοιμαστείς για τον αγώνα: δεν θέλεις να αφήσεις τίποτα στην τύχη. Και έτσι, σκέφτεσαι: «Πρέπει να πάρω αυτά τα παπούτσια, γιατί μου έφεραν τύχη την προηγούμενη φορά» και ούτω καθεξής».
Πριν από τον ΠΑΟΚ και την Αλ Χιλάλ προπονούσε και την εθνική Ρουμανίας. Μετά την απουσία του τελευταίου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, η Ρουμανία ετοιμάζεται να παίξει στη Γερμανία, στον όμιλο με Βέλγιο, Σλοβακία και Ουκρανία. Ένα ισορροπημένο γκρουπ, όπου η ομάδα του Ιορντανέσκου μπορεί να είναι το αουτσάιντερ: «Οι Ρουμάνοι ποδοσφαιριστές είναι ταλαντούχοι. Αυτό που λείπει είναι η παιδεία να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες, να αναπληρώνεις τις απογοητεύσεις. Οι Ρουμάνοι βιώνουν έντονα τις προκλήσεις με τις άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός γύρω από την εθνική ομάδα. Ένα τρελό κίνητρο μεγαλώνει στους ποδοσφαιριστές. Η Ουκρανία είναι δυνατή, με παίκτες σε κορυφαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους, η Σλοβακία έχει Ιταλό προπονητή και είναι πάντα παράγοντας, ενώ το Βέλγιο... είναι Βέλγιο: Νομίζω ότι είναι στα 4 φαβορί για να το κατακτήσει. Αλλά η ατμόσφαιρα μετράει πολύ» . Και η αναφορά στην Ιταλία το 2021 έρχεται αμέσως: «Κοίτα την Ιταλία. Πριν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, με κάλεσαν σε μια εκπομπή, όπου με ρώτησαν: «Ποιος πιστεύεις ότι θα το κερδίσει;». Απάντησα: 'Ιταλία'. Ήταν όλοι τους δύσπιστοι. Σκεφτόντουσαν τη Γερμανία, την Αγγλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, ακόμη και την Πορτογαλία. Αλλά παρακολουθώ και διαβάζω ιταλικές εφημερίδες κάθε πρωί εδώ και 12 χρόνια: Κατάλαβα ότι υπήρχε μια διαφορετική ομάδα, ένας διαφορετικός ενθουσιασμός. Παίκτες, προπονητής, επιτελείο, ακόμη και δημοσιογράφοι: υπήρχε μεγάλο αίσθημα ευθύνης. Ίσως δεν ήταν η καλύτερη ομάδα, αλλά σίγουρα αυτή με τις περισσότερες ψυχικές δυνάμεις. Και με αυτό φτάνεις σε κατορθώματα αυτού του είδους».
Στο μεταξύ, το ρουμανικό ποδόσφαιρο προσπαθεί να αναπτυχθεί και να γεφυρώσει το χάσμα με την υπόλοιπη Ευρώπη: «Πριν από τη δεκαετία του '90, με τον κομμουνισμό, στη Ρουμανία υπήρχε ένας άλλος τύπος εκπαίδευσης. Μεγαλώσαμε χωρίς μεγάλη αυτοπεποίθηση, με πολύ αμυντική νοοτροπία ακόμα και στο ποδόσφαιρο. Πάντα υπήρχε έλλειψη προσοχής στη λεπτομέρεια, αλλά και η αναλυτική μελέτη του ποδοσφαίρου. Πάντα ακούμε «το ποδόσφαιρο που μετράει» και «το άλλο ποδόσφαιρο»: Και… είναι αλήθεια. Αλλά αυτό μας επηρεάζει όλους. Γι' αυτό είπα: Αν ο μπαμπάς είχε μεγαλώσει σε άλλη χώρα, όπως έκανε αργότερα ως ποδοσφαιριστής και προπονητής, θα ήταν σε άλλο επίπεδο», λέει ο Λουτσέσκου.
Και η αφιερωματική συνέντευξη καταλήγει κάπως έτσι…
«Στο μεταξύ, ο Μιρτσέα έχει γίνει ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο Ραζβάν γράφει κι αυτός τη δική του ιστορία. Τώρα, δεν χρειάζεται πλέον να φιμωθούν οι φωνές. Εκεί που υπάρχει ένας Λουτσέσκου που κάνει ένα ολόκληρο πληθυσμιακό όνειρο. Άλλη μια φορά».
Ενημερωθείτε πρώτοι για όλα τα τελεταία νέα, απευθείας στο email σας
