Είναι
να απορεί κανείς στην (ποδοσφαιρική)
Ελλάδα. Εσπευσαν κάποιοι - μάλλον λίγοι
– να βρουν την ευκαιρία να μειώσουν τον
Αντρέ Βιεϊρίνια, λόγω της κόκκινης
κάρτας που δέχθηκε στο τελευταίο ντέρμπι
της χρονιάς με τον Άρη. Οι λίγοι που
φαντάζομαι πως ήταν μέσα στους πολλούς
αποθέωναν έναν χρόνο πριν για την
κατάκτηση του νταμπλ...
Εντάξει, είναι κάποιοι που δεν είδαν με
καλό μάτι από την αρχή την επιστροφή
του Πορτογάλου στον ΠΑΟΚ, θεωρώντας ότι
«δεν μπορεί» ή θα «κολλήσει τα τελευταία
ένσημα». Εκαναν γρήγορα κωλοτούμπα,
διότι κατάλαβαν ότι ο Αντρέ όχι απλά
επέστρεψε για τίτλο, αλλά για να βοηθήσει
με την παρουσία του στο να
ανέβει γενικά επίπεδο ο ΠΑΟΚ.
Και το κατάφερε. Η πρώτη του
σεζόν βέβαια συνδυάστηκε και από μια
πολύ σπουδαία και συνάμα ηγετική κίνηση,
που κανείς φυσικά δεν ξεχνά: Το «όχι» στον
Ιβάν Σαββίδη όταν ο τελευταίος παρορμητικά
μπήκε μέσα στο γήπεδο για να πάρει την
ομάδα και να φύγει, στον αγώνα με την
ΑΕΚ. Εκεί ο Πορτογάλος έδειξε ότι είναι
κάτι παραπάνω από μια απλή μονάδα στον
ΠΑΟΚ.
Για την προσφορά του την σεζόν
του νταμπλ δε χρειάζεται νομίζω να
γράψουμε πολλά εμείς. Τα λένε οι αριθμοί
του, τα κρίσιμα γκολ του, όταν η μπάλα
«ζύγιζε» λίγο παραπάνω από το κανονικό. Και δυστυχώς, εκεί πάνω στο
καλύτερο, κάποιος μάλλον τον… μάτιαξε
και ήρθε ο τραυματισμός του. Που δεν
ήταν ούτε στο μπάνιο του, ούτε στον κήπο,
αλλά στο γήπεδο, αγωνιζόμενος για τον
ΠΑΟΚ, σε ένα κρίσιμο ματς στην «εχθρική»
Λάρισα. Για να μην το ξεχνάμε αυτό.
Η επιστροφή του από τον τραυματισμό σαφώς μπορεί
να μην ήταν όπως θα την περίμενε και ο
ίδιος, αλλά αυτό είναι κάτι τελείως
φυσιολογικό στο ποδόσφαιρο. Και βέβαια είναι και θέμα διαχείρισης του προπονητή,
το οποίο φυσικά και δεν έχει να κάνει
με τον ίδιο τον Αντρέ.
Αλίμονο αν στον ΠΑΟΚ δουν
καθαρά και μόνο τεχνοκρατικά την
περίπτωση του Βιεϊρίνια. Είμαι βέβαιος πως δε θα το κάνουν. Το ότι είναι
σημαντικό κεφάλαιο για την ομάδα δε
χρειάζεται να το πούμε εμείς, το λένε η
ιστορία του και τα επιτεύγματά του. Το
τι μπορεί να προσφέρει ακόμη στην ομάδα
με την ποιότητα, την εμπειρία, τις
γνώσεις και το «εκτόπισμά» του, είναι
επίσης δεδομένο.
Αν ο Ιβάν θέλει να τον κρατήσει,
προφανώς και θα το κάνει. Όπως άλλωστε
όταν τον έφερε. Και πάλι χωρίς αποκλειστικά
τεχνοκρατικά κριτήρια.
