Που να φανταζόταν ο πρόεδρος της Ντιναμό Ζάγκρεμπ πως αυτό το «αόρατο» παιδί , όπως είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος , έπειτα από 22 έτη θα ήταν εκείνος ο οποίος θα «γκρεμίσει» τη κυριαρχία των 11 χρόνων…
Των 11 χρόνων του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Λιονέλ Μέσι, χωρίς υπερβολές. Και η αναφορά γίνεται φυσικά στο θεσμό της «Χρυσής Μπάλας», ο οποίος άνηκε αναμφισβήτητα σε εκείνους τους αξεπέραστους. Που τελικά κατάφερε να ξεπεράσει ο Λούκα Μόντριτς.
«Μπαλαδόφατσα» αλλα και «μπαλα- δώρος». Ένας από τους πιο ολοκληρωμένους μέσους του σήμερα. Ενας πλέι-μέικερ που είναι ικανός αναπάσα στιγμή με μία του πάσα να αλλάξει όλη τη ροή του αγώνα. Ταχύτατος και σπάνιος για τη τεχνική του σουτέρ.
Η σκληρή πλευρά της ζωής…
Ας γυρίσουμε όμως το χρόνο πίσω. Ο Λούκα Μόντριτς αναγκάστηκε να βιώσει τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής από τα έξι του. Το (όχι και τόσο μακρινό 1991) που ξέσπασε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, με τη μητέρα του και τον ίδιο να παλεύουν να επιβιώσουν σε συνδυασμό από την απουσία του πατέρα του ο οποίος ενσωματώθηκε στον στρατό της Κροατίας. Οι πρώτες αναμνήσεις του εξάχρονου τότε παιδιού ήταν η δολοφονία του παππού του από Σέρβους εθνικιστές, με το πατρικό του σπίτι να καίγεται ολοσχερώς. Το κατάλυμα στο οποίο ζούσε με τη μητέρα του, ακατάλληλο, δίχως νερό και ηλεκτρισμό. Οι λεπτομέρειες φρικτές αλλά και αξεπέραστες.
Η λατρεία που τον έκανε να επιβιώσει…
Η μοναδική του παρηγοριά ήταν η ενασχόληση του με τη μπάλα. Καθημερινά έκανε προπόνηση μόνος του. Ο πατέρας του τον έβλεπε και τον καμάρωνε. Ήταν και για εκείνον μια παρηγοριά στα δύσκολα χρόνια που πέρασαν. Αναζητούσε μία ερασιτεχνική ομάδα για να τον εξελίξει. Η αναζήτηση ήταν δύσκολη. Καθώς το σωματότυπο δεν τον βοηθούσε. Ο πατέρας του ήταν αποφασισμένος όμως και βρήκε τον τρόπο. Τον δέχτηκαν στην όχι και τόσο κατάλληλη, ακαδημία της Ζαντάρ . Κανείς δε πίστευε πως αυτό τα παιδί μπορεί να καταφέρει πράγματα στο ποδόσφαιρο. Τα μεγαλύτερα παιδιά του φερόταν άσχημα και δεν τον υπολόγιζαν. Σκληρή αντιμετώπιση. Ο πατέρας του όμως ήταν εκεί, τον πίστευε, τον ενθάρρυνε. Μία μέρα πήρε την απόφαση να του κατασκευάσει επικαλαμίδες από ξύλο, ώστε να αντέχει τις σκληρές προπονήσεις.
Λίγους μήνες πριν ο ίδιος δήλωσε , αναφερόμενος σε εκείνες της εποχές: «Ο πόλεμος με έκανε δυνατό. Όσα περάσαμε με την οικογένεια μου, με έκαναν να έχω δύναμη. Δεν θέλω να θυμάμαι αυτές τις εικόνες και τις εμπειρίες. Όπως και δεν θέλω να τις ξεχάσω, γιατί με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Με έκαναν να πιστεύω στον εαυτό μου. Να είμαι βέβαιος πως θα ανταποκριθώ σε κάθε πρόκληση. Ξεκίνησα από το μηδέν έως εδώ που είμαι τώρα».
Εκεί που ξεκίνησαν όλα…
Δοκιμάστηκε στη Χάιντουκ αλλά δεν το δέχτηκαν. Η τυχερή του μέρα έφτασε , με το πρώτο συμβόλαιο να είναι στα 15 του στη Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Έπειτα από 5 χρόνια σκληρής προπόνησης και δουλείας , μετακομίζοντας στον ενδιάμεσο και ως δανεικός σε συλλόγους της Βοσνίας, έφτασε η ανταμοιβή , η οποία ήταν να αγωνίζεται στο βασικό σχήμα της Ντινάμο
Τρία χρόνια μετά το «Νησί» γίνεται το σπίτι του για χάρη της Τότεναμ, αλλά και η αρχή των επιτυχιών για τον ταλαιπωρημένο και συγχρόνως δυνατό ήρωα. Πωλήθηκε στον αγγλικό σύλλογο έναντι 21 εκατ. ευρώ. Τα τέσσαρα χρόνια τα οποία αγωνίστηκε στους «Πετεινούς» ήταν αρκετά για να τον ξεχωρίσουν αλλά και το πιο σημαντικό, να τον αγαπήσουν για το ήθος του. Σπάνιο γεγονός.
«Είναι θαρραλέος σαν λιοντάρι. Είναι ένας εξαιρετικός παίκτης, το όνειρο κάθε προπονητή. Προπονείται σαν τρελός, δεν διαμαρτύρεται ποτέ, δεν τον νοιάζει πόσο θα παίξει, είναι πολύ καλός με ή χωρίς την μπάλα και μπορεί να νικήσει όλους τους αμυντικούς. Οποιονδήποτε και αν έχει απέναντί του», είχε αναφέρει ο προπονητής του Χάρι Ρέντναπ.
Η ανταμοιβή των κόπων…
Ο «Κροάτης Κρόιφ», όπως είχε καθιερωθεί στη πατρίδα του, δεν έμεινε απαρατήρητος από τους Μαδριλένους. Αφού για να τον αποκτήσουν το 2012, παραχώρησαν το διπλό χρηματικό ποσό στην Τότεναμ. Κάπου εκεί άνοιξε και το πιο σημαντικό κομμάτι. Όχι μόνο της ζωής του , αλλά και της ιστορίας της Ρεάλ. Αφού η προσφορά του στη «Βασίλισσα», δε συγκρίνεται.
Ναι εντάξει, τέσσερις φορές και τρεις συνεχόμενες ,πρωταθλητής Ευρώπης. Για ξανά σκεφτείτε το. Όχι και τόσο απλό! Δε λέτε; Αν αναλογιστεί κανείς πως πριν ακριβώς από 10 χρόνια πήγε στη Τότεναμ χωρίς να γνωρίζει αγγλικά. Οι αριθμοί πολλοί αλλά και αποδεικτικοί. Ιδού!
Κατακτήσεις με τη φανέλα των «μερένχες»:
ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ: 2013-14, 2015-16, 2016-17, 2017-18
ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ: 2014, 2016
Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: 2014, 2016, 2017, 2018
Κύπελλο Ισπανίας: 2013-14
Σούπερ Καπ Ισπανίας: 2012, 2017
Λα Λίγκα: 2016-17
Η πιο σημαντική στιγμή της ζωής του…
Περίπου πριν από πέντε μήνες, ο Κροάτης μέσος ήταν εκείνος που ανέδειξε τη Εθνική του ομάδα. Και όχι δε ήταν του μπάτζετ των μεγάλων και κλασικών Εθνικών που διαπρέπουν παγκοσμίως. Ήταν η πρώτη χώρα από τα Βαλκάνια που έφτασε σε τελικό Μουντιάλ. Ονειρο ζωής. Πολλοί πίστευαν έως το τέλος πως η παρέα του Λούκα Μόντριτς και ο ίδιος , θα κάνουν την υπερβολή της ανατροπής και θα είναι οι νικητές. Πάλεψαν σκληρά. Όμως η υπερδύναμη της Γαλλίας, στάθηκε μοιραίο γεγονός για τον «ήρωα» Μόντριτς που εκείνο το απόγευμα της 15ης Ιουλίου έφυγε ηττημένος από το «Λουζνίκι» της Μόσχας.
Η στιγμή που κανείς δε θα ξεχάσει, συνέβη αμέσως μετά τον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στην Αγγλία. Το κλάμα του στην αγκαλιά του Ζλάτκο Ντάλιτς, ο οποίος έπειτα δήλωσε: «Δεν πιστεύω πως υπάρχει παίκτης που θα σταματήσει μόνος του τον Μόντριτς. Ο Λούκα αξίζει τη Χρυσή Μπάλα μετά τα ματς του στο Παγκόσμιο Κύπελλο».
Ηταν ίσως η στιγμή της «λύτρωσης» για όλα όσα πέρασε, για όλα αυτά που πάλεψε. Στο τέλος όμως τα κατάφερε. Εγινε ο «Χρυσός ήρωας»….