Η, σίγουρη όπως όλα έδειχναν μέχρι και χθες το βράδυ, λύση της συνεργασίας με τον Βλάνταν Ιβιτς, είναι άλλο ένα γεγονός που δείχνει πόσο πρόχειρα και πόσο συγκυριακά αντιμετωπίζουν οι περισσότερες ομάδες, ανάμεσά τους, φυσικά, και ο ΠΑΟΚ, το θέμα του προπονητή.
Θα έλεγα, μάλιστα, ότι η περίπτωση του Σέρβου είναι ένα πολύ χτυπητό παράδειγμα του πόσο εύκολα στην Ελλάδα ένας προπονητής αποθεώνεται και πόσο εύκολα, επίσης, ισοπεδώνεται.
Αν προσπαθήσει κάποιος να θυμηθεί πώς ο οργανισμός ΠΑΟΚ, αλλά και τα media, διαχειρίστηκαν τον Ιβιτς τους τελευταίους 7-8 μήνες, θα καταλάβει τι εννοώ.
Ενας νέος, άπειρος προπονητής, με αποφάσεις ακατανόητες πολλές φορές, με εν θερμώ αντιμετώπιση σοβαρών καταστάσεων και με χειρισμούς για τους οποίους θα έπρεπε να επικριθεί, έφτασε στο σημείο να αποθεώνεται, να θεωρείται ο μόνος που έβαλε τάξη στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ, ο μόνος που επί των ημερών του η ομάδα έγινε πραγματικό σύνολο, που έπαιξε θεαματικό ποδόσφαιρο.
Μέχρι και τον Φεβρουάριο, ο Ιβιτς ήταν για την πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΟΚ και για το σύνολο των media ο άνθρωπος που χτίζει την ομάδα η οποία για πρώτη φορά στα χρόνια του Σαββίδη μοιάζει ικανή να διεκδικεί και να κατακτά τίτλους.
Οτιδήποτε θετικό παρουσίασε ο ΠΑΟΚ αυτή την σεζόν το πιστώνανε στον Σέρβο, τον εμφανίζανε ως τον μόνο που έχει… άντερα, που συγκρούεται, που δεν διστάζει να χτυπήσει το μαχαίρι στο κόκαλο για να νικήσει τις παθογένειες που χρόνια ταλαιπωρούσαν την ομάδα.
Αίφνης, ο προπονητής με όλα αυτά τα χαρίσματα, με αυτή την δυναμική, με αυτή την αποφασιστικότητα, ο άνθρωπος που κατάφερνε να πείθει τον Σαββίδη και να έχει εξασφαλισμένη την στήριξη του Μίχελ, άρχισε στα τελευταία ματς της κανονικής περιόδου και ιδιαίτερα στα πλέι οφ, παρότι είχε προηγηθεί και η κατάκτηση του κυπέλλου, να… κοιμάται, να κάνει λάθη στην τακτική, να μην διαχειρίζεται σωστά το ρόστερ, να αμφισβητούνται επιλογές του σε παίκτες, οι οποίοι ήταν από τους κορυφαίους στην διάρκεια της σεζόν.
Προσωπικά, δεν εκπλήσσομαι. Υπερβολικά θεωρούσα πολλά από τα σχόλια που γινόταν όσο διαρκούσε ο… μήνας του μέλιτος, υπερβολικά θεωρώ και πολλά από αυτά που ακούω εσχάτως.
Ούτε κάτι φοβερό έκανε ο Ιβιτς μέχρι τον Φεβρουάριο, ούτε… ανίκανος έγινε από τον Φεβρουάριο και μετά.
Πιστεύω ότι έκανε πολλά λάθη. Και ποδοσφαιρικά και διαχειριστικά. Ωστόσο, ως νέος και άπειρος είχε δικαίωμα στο λάθος. Νομίζω ότι είναι παράλογο να δίνεις την ευκαιρία σε έναν προπονητή σαν τον Ιβιτς σε μια στιγμή που το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο, να τον στηρίζεις στο τεράστιο θέμα με τον Τζαβέλλα κι όταν αρχίζει να αποκτάει σημαντικές εμπειρίες, έχει κατακτήσει κι ένα κύπελλο, να αποφασίζεις πως δεν σου κάνει.
Είπαμε, όμως. Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης στο ελληνικό ποδόσφαιρο και επηρεάζει ακόμη και ανθρώπους όπως ο Σαββίδης, που θα περίμενε κανείς να αντιμετωπίζει διαφορετικά αυτά τα θέματα…
