«Βασίλισσα» ετών 113!

Σαν σήμερα, πριν από 113 χρόνια, δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη ομάδα στον πλανήτη. Ο λόγος για τη Ρεάλ Μαδρίτης! Η Ρεάλ ιδρύθηκε στις 6 Μαρτίου 1902 από ομάδα αποφοίτων αγγλικών πανεπιστημίων. Η… ειρωνεία, ο πρώτος της πρόεδρος, Χουάν Παδρός Ρουμπιό, ήταν Καταλανός. Το 1905 κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας, που είναι ο πρώτος της τίτλος. Ωστόσο, το πρωτάθλημα άργησε αρκετά και συγκεκριμάνα 30 χρόνια, αφού ήρθε το 1932. Στις 29 Ιουνίου 1920 προστέθηκε στην ονομασία της η λέξη Ρεάλ, δηλαδή βασιλικός, με πρωτοβουλία του Βασιλιά της Ισπανίας, Αλφόνσο του 13ου. 

Με 96.966 μέλη  η Ρεάλ είναι το πιο πολύτιμο εμπορικό σήμα στον κόσμο του αθλητισμού, αφήνοντας πίσω της και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σύμφωνα με το Forbes. H FIFA ανακοίνωσε πως οι Μαδριλένοι αποτελούν το κορυφαίο club του Πλανήτη στον 20ο αιώνα και στόχος της «Βασίλισσας» να πρωταγωνιστήσει και στον 21ο αιώνα! Τα 10 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα της έχουν δώσει το στέμμα, ενώ είναι η μοναδική ομάδα στον κόσμο με πέντε διαδοχικές κατακτήσεις!

Οι τίτλοι

Ούτε λίγο ούτε πολύ η Ρεάλ Μαδρίτης έχει πανηγυρίσει 81 τίτλους στην ιστορία της. Αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος. Στην κορυφή του ισπανικού ποδοσφαίρου έχει ανεβεί 32 φορές (1932, 1933, 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1976, 1978,1979,1980, 1986,1987, 1988, 1989, 1990, 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008, 2012). Σε ό,τι αφορά το κύπελλο Ισπανίας, το έχει κατακτήσει 19 φορές (1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1934, 1936, 1946, 1947, 1962, 1970, 1974, 1975, 1980, 1982, 1989, 1993, 2011, 2012, 2014), Στους εγχώριους τίτλους, αυτοί τελειώνουν στα εννιά Σούπερ Καπ (1947, 1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003) με τελευταίο αυτό του 2012.

Ως την κορυφαία ομάδα του 20ού αιώνα έχει αναδείξει η Παγκόσμια Υπηρεσία Στατιστικής και Ιστορίας ποδοσφαίρου την Ρεάλ Μαδρίτης και όχι άδικα. Είναι η πολυνίκης του Κυπέλλου πρωταθλητριών ή Champions League, έχοντας κατακτήσει δέκα τρόπαια (1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014). Το διηπειρωτικό κύπελλο -πλέον παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων- έχει γίνει δικό της τέσσερις φορές (1960, 1998, 2002, 2014). Σε ό,τι αφορά τις… χαμηλότερες διοργανώσεις το UEFA έχει καταλήξει σε «βασιλικά» χέρια δύο φορές (1985, 1986), ενώ το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ δύο φορές, μία πέρυσι με την Σεβίλλη στο Κάρντιφ και μία το 2002 στο Μονακό.

Οι μεγαλύτεροι αστέρες που πέρασαν από το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου»

Φέρεντς Πούσκας (1958-1966)
Αφίχθη από την Χόνβεντ και έκανε γρήγορα του φιλάθλους να τον λατρέψουν με τις εκπληκτικές εμφανίσεις του και σπάζοντας τα ρεκόρ σκοραρίσματος. Το αριστερό του πόδι ήταν το απόλυτο δολοφονικό όπλο, με τον Πούσκας να βάζει κατά τη θητεία του στην Ρεάλ 242 γκολ σε 262 αγώνες και να παίζει στην Εθνική Ουγγαρίας (85) αλλά και Ισπανίας (4). Εγινε κάτοικος Μπερναμπέου στα 31 του και κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα προκαλώντας τον τρόμο μαζί με τους Ντι Στέφανο, Κοπά, Ριάλ, Σανταμαρία, Χέντο, Ντομίνγκες. Οταν αποκτήθηκε, οι αφισιονάδος νόμισαν ότι ήταν μεγάλος και βαρύς, όμως σύντομα κατάλαβαν πόσο λάθος έκαναν και σήμερα χαίρονται που τον έχουν ανάμεσα τους κορυφαίους όλων των εποχών.

Αλφρέδο Ντι Στέφανο (1982-1984, 1990-91)
Ήταν ηγετική φυσιογνωμία και εκτός των τεσσάρων γραμμών και μαζί του οι Blancos βρέθηκαν στις καλύτερες μέρες τους κατακτώντας πέντε σερί φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ένας από τους καλύτερους επιθετικούς όλων των εποχών, ο Ντι Στέφανο έβαλε με την Ρεάλ 307 γκολ σε 396 αγώνες και κατάκτησε την Χρυσή Μπάλα το 1957 και το 1957. Ηταν μέλος της θρυλικής “πεντάδας του γύπα” μαζί με τους Μπουτραγκένιο, Σάντσίς, Μαρτίν Βάσκες, Παρδέθα και τον Νοέμβριο του 2000 έγινε επίτιμος πρόεδρος του συλλόγου. Εφυγε από τη ζωή το 2014.

Εμίλιο Μπουτραγκένιο (1984-1995)
Η ικανότητά του στις ντρίμπλες ήταν εξωπραγματική για τα δεδομένα της εποχής και οι ικανότητές του εφιάλτης για τους αμυντικούς. Το προσωνύμιο »γύπας» ήταν σήμα κατατεθέν με την γνωστή σε όλους »πεντάδα» να σαρώνει στα γήπεδα της Ισπανίας και της Ευρώπης.

Ούγκο Σάντσες (1985-1992)
Τα τελειώματα του Μεξικάνου ήταν ασύγκριτα, οι αριθμοί του εκπληκτικοί και έτσι είναι ένας από τους καλύτερους επιθετικούς στην ιστορία των «μερένχες». Χαρακτηριστική η τούμπα που έκανε όταν πανηγύριζε και την έκανε πολύ συχνά αφού με τους Blancos σημείωσε 207 γκολ σε 283 αγώνες, επίδοση που βάζει τον αριστεροπόδαρο άσο ανάμεσα στους κορυφαίους σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία του συλλόγου.

Φερνάντο Ιέρο (1989-2003)

Πρωτοέπαιξε ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Μάλαγα, όμως έγινε ένας από τους θρύλους της Ρεάλ. Ο Ιέρο ήταν ένας πολυσύνθετος στόπερ που μπορούσε να αγωνιστεί και στο κέντρο και στην καριέρα του με τη λευκή φανέλα έβαλε 126 γκολ που τον κάνουν Νο1 αμυντικό όλων των εποχών στην κατηγορία. Πέρα από τα τέρματα που πέτυχε στα 14 χρόνια του στην Μαδρίτη, ξεχώρισε για τη δύναμη στον αέρα, την αίσθηση του χώρου και το ότι έφτιαχνε επιθέσεις από πίσω, χαρακτηριστικά που τον έκαναν έναν από τους κορυφαίους στόπερ στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Το Παλμαρέ του γράφει μεταξύ άλλων 3 Κύπελλα πρωταθλητριών και 2 Διηπειρωτικά.

Ραούλ Γκονθάλεθ (1994-2010)

Μεγάλωσε στα προάστια της Μαδρίτης και από παιδί είχε πάθος με το ποδόσφαιρο. Σε ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά εγκλήματα, ξέφυγε από τα τμήματα υποδομής της Ατλέτικο και εξελίχθηκε στο απόλυτο σύμβολο για την Ρεάλ. Επιθετικός που είχε στο DNA του το ένστικτο του killer, τα έδινε όλα στον αγωνιστικό χώρο, ενώ έξω από αυτόν το ήθος του αποτελούσε παράδειγμα για όλους. Ηταν πάντα εκεί, για να πάρει την απόκρουση, για να τελειώσει όσο πιο απλά γινόταν τη φάση, με πλασέ, περνώντας τον τερματοφύλακα ή με λόμπα. Ολα αυτά πριν φιλήσει τη βέρα στο χέρι του. Με 323 γκολ είναι ακόμα ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης.

Ζινεντίν Ζιντάν (2001-2006)

Για αρκετούς ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών, ο Ζιζού, στα 29 του έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή της ιστορίας, όταν η Ρεάλ έδωσε 73.5 εκατ. για να τον πάρει από την Γιουβέντους. Η τεχνική, η επαφή με τη μπάλα, το πόσο διαφορετικά από κάθε άλλον έβλεπε το γήπεδο, η ικανότητά του και με τα δύο πόδια είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να περιγραφούν μέσα σε λίγες γραμμές. Ο Ζιντάν ήταν ο απόλυτος Maestro των Galacticos της προηγούμενης δεκαετίας και παρά τα σχετικά λίγα του χρόνια στο Μπερναμπέου είναι ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Στον τελικό του Champions League του 2002 κόντρα στην Λεβερκούζεν ο Ζιντάν πέτυχε το νικητήριο γκολ, το οποίο ψηφίστηκε ως το καλύτερο στην ιστορία της κορυφαίας διοργάνωσης.

Κριστιάνο Ρονάλντο (2009-σήμερα)
Το καλοκαίρι του 2009 η Ρεάλ αποφάσισε να αποκτήσει το αστέρι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και για να το καταφέρει έκανε την πιο ακριβή μεταγραφή όλων των εποχών δίνοντας 94 εκατ. ευρώ. Σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, ο Πορτογάλος υπερπαίκτης έχει κάνει το ποσό να φαντάζει μικρό, αφού σε 282 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις έχει πετύχει 291 γκολ και βρίσκεται μόλις 34 μακριά από να ξεπεράσει τον Ραούλ και να γίνει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία του κλαμπ.

Ικερ Κασίγιας (1999-σήμερα)
Στα 16 του μπήκε σε αποστολή για αγώνα Champions League και στα 19 του έπαιξε βασικός σε τελικό. Ο Ικερ Κασίγιας αποτελεί ζωντανή ιστορία για την Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία έχει κατακτήσει όποιον τίτλο υπάρχει. Αν και τα τελευταία χρόνια μία σειρά γεγονότων τον οδήγησε να χάσει τη θέση του, ο θρυλικός πορτέρο έχει 711 συμμετοχές με τους «μερένγχες» σε όλες τις διοργανώσεις.

Η Μαδρίτη και η Βαρκελώνη

Η κόντρα κρατά έναν αιώνα και όλα άρχισαν από την ίδρυση των δύο ομάδων. Οι λόγοι στην αρχή ήταν καθαρά γεωγραφικοί. Η πρωτεύουσα Μαδρίτη είχε τη Ρεάλ, ενώ η Βαρκελώνη, πρωτεύουσα της αντικαθεστωτικής Καταλονίας την Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόνομους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η κόντρα των δύο ομάδων να οφείλεται στην προσπάθεια της Καταλονίας να αυτονομηθεί.

Η Μαδρίτη ήταν η πόλη της βασιλικής οικογένειας και η Ρεάλ αντιπροσώπευσε τη δύναμη της παραδοσιακής Ισπανίας. Το ποδοσφαιρικό παιχνίδι ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν απλώς η αφορμή για να εκδηλωθεί η μεγάλη κόντρα ανάμεσα σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη. Ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον κατά την διάρκεια της θητείας του στον πάγκο της Μπαρτσελόνα είχε δηλώσει για το el clasico. «Ρίξε μέσα όλη την ιστορία, την πολιτική και το κλίμα που δημιουργούν τα μέσα ενημέρωσης και έχεις το τέλειο εκρηκτικό μείγμα».

Η αφορμή

Η πρώτη αφορμή για να εκδηλωθεί η κόντρα των δύο ομάδων ήταν το διάταγμα που εξέδωσε ο βασιλιάς της Ισπανίας Αλφόνσο ΙΓ΄ το 1920, με το οποίο έδινε το όνομα Ρεάλ στην ομάδα της Μαδρίτης. Αν και στην εποχή μας, οι οπαδοί των δύο ομάδων προέρχονται απ” όλα τα κοινωνικά στρώματα και τους πολιτικούς χώρους, εντούτοις η μεγάλη έκρηξη στον ποδοσφαιρικό πόλεμο της Ισπανίας είχε ξεκάθαρα πολιτικές προεκτάσεις. Οι οπαδοί της Ρεάλ την περίοδο πριν τον Ισπανικό Εμφύλιο ήταν στην πλειοψηφία τους δεξιοί και συντηρητικοί, ενώ αργότερα υποστήριζαν τον στρατηγό Φρανθίσκο Φράνκο. Αντιθέτως, οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα ήθελαν να παραμείνει το καθεστώς που υπήρχε πριν τον εμφύλιο, μια και η δημοκρατία είχε παραχωρήσει προνόμια αυτονομίας στην Καταλονία.

Η κόντρα μεταξύ των δύο ομάδων γιγαντώθηκε και υπάρχει έως σήμερα με την έναρξη του Ισπανικού Εμφυλίου. Στις αρχές του εμφυλίου, τα στρατεύματα του Φράνκο εκτέλεσαν τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα, Γιόσεπ Σουνιόλ, ο οποίος ήταν μέλος του αυτόνομου καταλανικού συμβουλίου. Ο επόμενος αγώνας της Μπαρτσελόνα ήταν μία μεγάλη διαδήλωση κατά του δικτάτορα Φράνκο και η αποδοκιμασία των οπαδών των «μπλαουγκράνα» κατά την διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού ύμνου είχε ως αποτέλεσμα την εξάμηνη τιμωρία της ομάδας.

Το 11-1 υπέρ της Ρεάλ στο Κύπελλο Ισπανίας το 1943

Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης έρχονται αντιμέτωποι το καλοκαίρι του 1943 στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ισπανίας, που είχε μετανομαστεί εκείνη την περίοδο σε Copa de el Generalisimo εξαιτίας του δικτάτορα Φράνκο. Η κάτοχος του τίτλου Μπαρτσελόνα επικρατεί στο πρώτο παιχνίδι στην έδρα της με 3-0 και φαντνάζει το φαβορί για την πρόκριση στον τελικό. Από την επόμενη ημέρα του αγώνα ο Τύπος της Ισπανίας, που ελεγχόταν από το καθεστώς Φράνκο, δημιούργησε ένα κλίμα κατά της Μπαρτσελόνα, κάνοντας λόγο για διαιτητική εύνοια υπέρ των «μπλαουγκράνα», αλλά και για κακή συμπεριφορά των οπαδών της προς τους παίκτες της Ρεάλ.

Η αποστολή της Μπαρτσελόνα έγινε δεκτή με βροχή από πέτρες από τους οπαδούς της Ρεάλ από την στιγμή που έφυγε από το ξενοδοχείο της έως ότου φτάσει στο γήπεδο των «μερένγκες», το Τσαμαρτίν (σ.σ. το παλιό γήπεδο της Ρεάλ που βλέπετε και στην φωτογραφία). Σαν να μην έφτανε αυτό για τους παίκτες των Καταλανών, πριν από την έναρξη του παιχνιδιού τους επισκέφτηκαν στα αποδυτήρια ο γενικός διευθυντής της εθνικής ασφάλειας συνοδευόμενος από τον πρόεδρο της εθνικής επιτροπής αθλητισμού, Στρατηγό Μοσκαρδό, με τον γενικό διευθυντή να κρατά στο χέρι του ένα πιστόλι και να λέει στους παίκτες της Μπαρτσελόνα: «Βρίσκεστε εδώ μόνο και μόνο λόγω της γενναιοδωρίας του καθεστώτος που σας συγχώρεσε την έλλειψη πατριωτισμού».

Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, οι οποίοι δέχτηκαν και πάλι πέτρες από τους οπαδούς των γηπεδούχων, όπως είναι λογικό, μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο για να χάσουν και το σκορ του πρώτου ημιχρόνου ήταν 8-0 υπέρ της Ρεάλ, ενώ το γκολ της τιμής για την Μπαρτσελόνα μπήκε λίγο πριν την λήξη του αγώνα. Το 11-1 υπέρ της Ρεάλ είναι η μεγαλύτερη νίκη που έχει σημειωθεί ποτέ σε el clasico, ενώ ο αγώνας πέρασε στην ιστορία ως το σκάνδαλο του Τσαμαρτίν.

Η μεταγραφή του Ντι Στέφανο στην Ρεάλ

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες που μεγάλωσε την έχθρα των δύο ομάδων, ήταν η υπόθεση της μεταγραφής του Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Ο Αργεντινός σταρ της εποχής είχε έρθει σε συμφωνία με την διοίκηση της Μπαρτσελόνα, όμως δεν αγωνίστηκε ποτέ στους Καταλανούς. Εκείνη την περίοδο η Μπαρτσελόνα κρατούσε τα σκήπτρα στο ισπανικό ποδόσφαιρο και η συγκεκριμένη μεταγραφή θα αποτελούσε μία νίκη των «μπλαουγκράνα» κατά της Ρεάλ. Μετά από εντολή του Φράνκο απαγορεύτηκαν όλες οι μεταγραφές παικτών από την αγορά του εξωτερικού. Εφευρέθηκε ένας νόμος που επέβαλε στην Μπαρτσελόνα να δανείζει συνεχώς τον παίκτη στη Ρεάλ, έτσι ώστε να αγωνίζεται μία χρονιά στον ένα σύλλογο και μία στον άλλο. Η Μπαρτσελόνα δεν το δέχτηκε, καθώς το θεώρησε γελοίο. Ο Φράνκο παρενέβη και με προεδρικό διάταγμα ο παίκτης κατέληξε στην Ρεάλ.

Ο Ντι Στέφανο αναδείχθηκε σ” έναν από τους μεγαλύτερους αστέρες της Ρεάλ και έγινε ο ηγέτης της ομάδας που κατέκτησε πέντε συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών. Βλέποντας την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα, οι αδικημένοι Καταλανοί έβγαλαν ένα σύνθημα, το οποίο συνοδεύει τον σύλλογο μέχρι σήμερα. «Mes Que un club», που σημαίνει «περισσότερο από ένας σύλλογος», θέλοντας να τονίσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες που επικρατούν στην Μπαρτσελόνα. Πλέον σε κάθε παιχνίδι ανάμεσα στις δύο ομάδες στο «Καμπ Νου», υπάρχει ένα πανό γραμμένο και στα αγγλικά που αναφέρει «η Καταλονία δεν είναι Ισπανία».

Η απάντηση της Μπαρτσελόνα με τον Κρόιφ

Η εκδίκηση λένε πως είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και αυτό έγινε στην περίπτωση της μεταγραφής του Γιόχαν Κρόιφ. Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» είχε κλείσει σχεδόν στη Ρεάλ Μαδρίτης, όμως αγωνίστηκε τε