Mε τη σειρά « Αποθύμησα...», τις τρεις τελευταίες μέρες, αναφέρθηκα στους παικταράδες άλλων εποχών που φόρεσαν τη φανέλα του ΠΑΟΚ, του Αρη και του Ηρακλή. Πρόθεσή μου δεν ήταν να φέρω στη μνήμη των παλιών αυτούς τους μεγάλους άσους, απλούστατα γιατί δεν είναι δυνατόν να τους ξεχάσουν ποτέ και δεν χρειάζεται κανείς να τους υπενθυμίζει τις μαγικές ποδοσφαιρικές στιγμές που έζησαν χάρη σ’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Πρόθεσή μου ήταν να κάνω την έμμεση σύγκριση με το σημερινό... τίποτε. Τη σύγκριση με τους σημερινούς δήθεν ποδοσφαιριστές, που είτε από λανθασμένες επιλογές (ΠΑΟΚ) είτε αναγκαστικά, λόγω των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων (Αρης, Ηρακλής) βρέθηκαν να αγωνίζονται σε ομάδες στων οποίων ούτε καν τις προπονήσεις αξίζουν να μετέχουν.
Εξ ου και το «Αποθύμησα». Τους αποθύμησα γιατί υπάρχει λόγος. Τους αποθύμησα γιατί σήμερα δεν βλέπω αντάξιούς τους. Τους αποθύμησα γιατί σήμερα λείπουν από τις ομάδες μας οι παίκτες με φαντασία, με ταχύτητα, με ευστροφία, με δεξιοτεχνία, με προσωπικότητα, με ηγετική φυσιογνωμία, με αυτοπεποίθηση, χωρίς... ψυχολογικά προβλήματα, σαν αυτά που τάχα μου δήθεν έχουν οι καλοβολεμένοι, καλοπληρωμένοι και παραχαϊδεμένοι παίκτες του ΠΑΟΚ. Τους αποθύμησα γιατί σήμερα λείπουν οι παίκτες που μας χορταίνουν ποδόσφαιρο και που τους χειροκροτούμε ακόμη και όταν χάνουν.
Ναι, οι εποχές άλλαξαν και μαζί τους άλλαξε και το ποδόσφαιρο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και σήμερα παικταράδες με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Θα είχε πεθάνει το ποδόσφαιρο αν δεν υπήρχαν. Δεν περιμένω να ξαναδώ τον Κούδα, ούτε τον Χατζηπαναγή, ούτε τον Αλεξιάδη. Απαιτώ, όμως, να δω τους αντίστοιχους και με βάση τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής παίκτες στις ομάδες μας και, γενικότερα, στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Παίκτες που θέλουν και μπορούν. Βαρέθηκα το λίγο και το μέτριο. Μπούχτισα με το δήθεν ποιοτικό. Κι αν ο Αρης με τον Ηρακλή, στην κατάσταση που βρίσκονται, δεν μπορούν αυτή τη χρονική στιγμή να συγκεντρώσουν στα ρόστερ τους τόσο καλούς παίκτες, ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη είναι ασυγχώρητος.
Χωρίς λεφτά υπήρχε Κούδας, υπήρχε Σκαρτάδος, υπήρχαν Μαγκντί και Φαν Ρόι, με λεφτά υπήρχε Φρατζέσκος, τώρα, πάλι με λεφτά, υπάρχει ο... Ελ Καντουρί. Ο ΠΑΟΚ είχε ηγέτες, είχε, είτε 10άρια, είτε 8άρια παικταράδες να τον καθοδηγούν, είχε φοβερή προσωπικότητα στα χαφ του. Σήμερα έχει κάποιον παίκτη που προσπαθούν μάταια να μας δείξουν ότι είναι οργανωτής. Δεν έχουμε κατορθώσει ακόμη ούτε καν τι είδους παίκτης είναι να διαπιστώσουμε και σε ποια θέση, τέλος πάντων, μπορεί κάτι να προσφέρει. Και ο Ελ Καντουρί, τον οποίο αναφέρω για παράδειγμα, είναι μόνο μία από τις πολλές περιπτώσεις που υπάρχουν στον ΠΑΟΚ...
ΥΓ. Μου τηλεφώνησαν πολλοί φίλοι, συμφώνησαν με συγκίνηση και ενθουσιασμό και, κάποιοι, μου είπαν: «Γράψε τώρα... Αποθύμησα και τους Ελληνες». Είπα «σωστό, αυτό ακολουθεί τώρα». Αλλά μετά σκέφτηκα ότι ήδη το έχω εξαντλήσει. Δεν έχω να προσθέσω τίποτε μετά από... πέντε άρθρα αφιερωμένα στο έγκλημα που γίνεται με τον «αφελληνισμό» των ομάδων, με αφορμή τον φετινό... paok.com
