Οι Τούρκοι επενδυτές και οι υπαρκτοί κίνδυνοι

Το ενδιαφέρον που προέκυψε για την ομάδα μπάσκετ του Αρη από τους Τούρκους επιχειρηματίες, έχει δημιουργήσει προσδοκίες στους φίλους των κίτρινων. Λογικό ήταν άλλωστε αυτό, με δεδομένο ότι ο Νίκος Λάσκαρης εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένος στα επιχειρηματικά του προβλήματα και η ρευστότητα είναι ένα αγκάθι στη λειτουργία της ομάδας.

Συγχρόνως όμως υπάρχει και επιφυλακτικότητα, προϊόν της κατάληξης πού είχαν στο παρελθόν παρόμοιες περιπτώσεις οι οποίες αποδείχθηκαν τελικώς… άνθρακας.

Οι επιχειρηματίες οι οποίοι φέρονται ως ενδιαφερόμενοι για να εμπλακούν ή χορηγικά ή διοικητικά με την ΚΑΕ Αρης είναι σημαντικά ονόματα της γειτονικής χώρας. Οι λόγοι που τους οδηγούν στη ΚΑΕ Αρης σαφώς και δεν είναι μόνο αθλητικοί. Κανένας σοβαρός επιχειρηματίας δεν εμπλέκεται με τον επαγγελματικό αθλητισμό στην Ελλάδα εάν δεν έχει συναισθηματικό δέσιμο με την ομάδα. Και επειδή στις φλέβες των Τούρκων επενδυτών δεν κυλάει κίτρινο αίμα το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η πιθανή εμπλοκή τους με την ΚΑΕ Αρης έχει μόνο επιχειρηματικά κίνητρα. Εκτιμώ ότι αυτό δεν βρίσκει αντίθετους τους ανθρώπους του Αρη, οι οποίοι ενδιαφέρονται να ξεπεράσει τα οικονομικά αδιέξοδα η ομάδα και να δημιουργηθεί όραμα για την επόμενη ημέρα.

Το ζήτημα όμως που έχει αξία είναι να δημιουργηθεί ένα υγιές πλαίσιο συνεργασίας με τους υποψήφιους επενδυτές ώστε να υπάρξει μακροβιότητα στο πλάνο.

Πάντως εκεί που υπάρχουν ενστάσεις είναι ο τρόπος που έκαναν τη εμφάνιση τους οι επενδυτές. Ενώ η συνήθης πρακτική σε παρόμοια deal βασική προϋπόθεση είναι η μυστικότητα, μέχρι την ολοκλήρωση της συμφωνίας, ετούτοι προτίμησαν να κάνουν θόρυβο. Να δεχτώ ότι έγινε ένας άστοχος χειρισμός ο οποίος δεν υποκρύπτει κάτι το περίεργο. Σε κάθε περίπτωση όμως το θέμα έχει ανοίξει πάρα πολύ και όσο σέρνεται υπάρχουν κίνδυνοι ναυαγίου. Για ποιο λόγο; Γιατί πάντα υπάρχουν πρόθυμοι για τορπιλίσουν  ένα ισχυρό deal για ιδιοτελείς σκοπούς.