Όσες φορές ασχολήθηκα, από αυτήν την μικρή δημοσιογραφική γωνιά, με το … μπασκετάκι του ΠΑΟΚ (όπως το αποκαλούν μερικοί), οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ένιωθα και πολύ άνετα. Και αυτό, γιατί δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο, να απομακρυνθώ από ένας είδος ενοχής, απέναντι σε αυτό το τμήμα. Όχι γιατί δεν το νοιαζόμουνα και γιατί δεν συμμεριζόμουνα τους σκληρούς αγώνες και τα προβλήματά του, αλλά και γιατί δεν «πολέμησα», όπως και όσο έπρεπε, δίπλα στους ανθρώπους του, όταν έδιναν την σκληρή μάχη της επιβίωσης του.
Σήμερα, έχουμε μια μεγάλη δικαίωση και μια πανελλήνια αναγνώριση. Η τελευταία, ήρθε και επισφράγισε έναν τιτάνιο αγώνα, με τον πλέον εντυπωσιακό αλλά και ηρωικό τρόπο. Τις λίγες αυτές φορές (ομολογώ) που ασχολήθηκα με την εκπληκτική αυτή «παρέα» των ορκισμένων και αβοήθητων ΠΑΟΚτσήδων, ξεκινούσα με την παρότρυνσή μου προς τον κόσμο του ΠΑΟΚ, να αλλάξει επιτέλους συμπεριφορά απέναντί τους. Και κατέληγα, με τον μόνιμο επίλογο ότι κάποια στιγμή, ο Ιβάν Σαββίδης, ενημερωμένος σωστά από τους εμπίστους του, θα πρέπει να στρέψει την προσοχή του στο πολύπαθο αυτό τμήμα, με την τεράστια προσφορά προς τον σύλλογο (μεγάλες πανευρωπαϊκές κατακτήσεις και διακρίσεις). Χαρακτηριστικά, με το ξεκίνημα της περιόδου και λόγω των ανύπαρκτων οικονομικών πόρων, είχα βαφτίσει την ομάδα… του Σούλη, «ξυπόλυτο τάγμα».
Οι παλιοί θα θυμούνται την ηρωική τσακαλοπαρέα και τον αγώνα που έδινε στην κατοχή για την επιβίωσή της. Και αυτό το έκανα υπολογίζοντας τα οικονομικά δεδομένα, σε συνδυασμό με την σύγκριση του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚτσήδικου ρετιρέ και τους χρυσοπληρωμένους μπρούκληδές του. Το τι πέτυχαν οι υπεύθυνοι του μπάσκετ είναι γνωστό. Όπως επίσης, το ίδιο γνωστό είναι και τι πέτυχαν αντίστοιχα οι υπεύθυνοι του ποδοσφαίρου. Μπασκετάνθρωποι οι πρώτοι, ποδοσφαιράνθρωποι οι δεύτεροι. Οι μεν απέναντι στους δε. Οι πρώτοι τελείως μόνοι τους, αποκομμένοι οπαδικά, και κυνηγώντας το ευρώ με το τουφέκι συνέθεσαν μια εκπληκτική δημιουργική παρέα εργασίας, που το αποτέλεσμα του σχεδιασμού της άφησε έκπληκτη την καλαθοσφαιρική κοινότητα και αμήχανους-προφανώς- τους φίλους του δικέφαλου. Οι άλλοι;
Συνέθεσαν… απλά μια «αυλή», της οποίας η παρασκηνιακή δραστηριότητα βραχυκύκλωσε τον μεγαλομέτοχο και αποσυντόνισε την ποδοσφαιρική ομάδα. Παρά την τρομακτική οικονομική ενίσχυσή της το αποτέλεσμα ήταν άνω κάτω: μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν! Κάποιες συγκρίσεις, ασφαλώς ισοπεδώνουν συνειδήσεις και προκαλούν ανησυχίες και μεγάλους προβληματισμούς.
Το «ξυπόλητο τάγμα» ανακηρύχθηκε πρώτη ομάδα, μετά από το τερατώδες και εκτός συναγωνισμού ερυθροπράσινο δίδυμο. Ηθικός πρωταθλητής! Στην κορυφή ενός «νορμάλ» πρωταθλήματος και ενός ανταγωνισμού ανάμεσα σε ομάδες με κριτήρια ηθικά και αγωνιστικά, όπως ακριβώς θα πρέπει να ισχύουν μέσα σε ένα υγιές αθλητικό κίνημα.
«Πρωταθλητής των φτωχών» (δανεικός ο τίτλος), η ομάδα του Σούλη, του Σταυρόπουλου, του Ζουρνατζίδη, του Γαλατσόπουλου, του Χρήστου Καραμπέρη, του Χαρακούση, του Πατρίδα, του Πανάκα και όλων των άλλων (οπωσδήποτε ελαχίστων), αλλά και σεμνών υποστηρικτών των οποίων τα ονόματα, μένουν στην σιωπή. Δεν θα αναφερθώ στο ποιοι δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για τον μεγάλο αυτό άθλο που πέτυχε φέτος … το ΠΑΟΚτσήδικο μπασκετάκι. Ούτε θα κατακρίνω αυτούς που γύρισαν την πλάτη στην ομάδα και δεν περνούν ούτε για μια βόλτα, έξω από το «παλατάκι».
Θα κλείσω, όμως, με τον ίδιο επίλογο όπως το έκανα αρκετές φορές στο παρελθόν, αφού επιχειρήσω μια παρένθεση, για να κάνω για μια ακόμη φορά την σύγκριση ανάμεσα στην μπασκετική παρέα των θαυμάτων και στην αντίστοιχη παρασκηνιακή της ποδοσφαιρικής αυλής των τερατουργημάτων. Και να θερμοπαρακαλέσω τον Ιβάν Σαββίδη, να αγκαλιάσει αυτήν την ομάδα. Και το αξίζει, αλλά και το δικαιούται.
Υ.Γ: Ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ με την τελευταία γενναιόδωρη χειρονομία του προς το τμήμα, δείχνει πως άρχισε να το σκέφτεται. Ας βοηθήσουν όλοι όσο μπορούν για να έχουμε τα καλύτερα.