Να λοιπόν που όλα αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Πολύ μελάνι ( τρόπος του λέγειν με τα σημερινά δεδομένα της πάσης φύσεως μορφής έγγραφου Τύπου ) και άλλες τόσες τυποποιημένες εκφράσεις, περισπούδαστων αναλυτών, στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης μας μπούκωσαν και ζάλισαν ολάκερη την προηγούμενη εβδομάδα για την γηπεδική βία. Εξαιτίας φυσικά του θανάτου ενός φιλάθλου.
«Χάος προχθές στο Βουκουρέστι, όπου η Ρουμανία υποδέχθηκε την Ουγγαρία. Οι οπαδοί των δύο ομάδων συνεπλάκησαν, με εκείνους των φιλοξενούμενων να ρίχνουν φωτοβολίδες και καρέκλες στην πλευρά των γηπεδούχων, με τους Ρουμάνους να ανταποδίδουν. Οι αστυνομικοί και οι άνδρες της ασφάλειας του σταδίου αντέδρασαν και δεν περιορίστηκαν μόνο στη χρήση χημικών, αλλά… χτύπησαν στο ψαχνό.
Τελικά, τα πνεύματα ηρέμησαν με την εκκένωση μέρους της βόρειας εξέδρας, ενώ αρκετοί ήταν οι οπαδοί που αποχώρησαν με – κυρίως επιφανειακά – τραύματα». Κάπως έτσι περιγράφτηκαν τα βίαια επεισόδια του αγώνα Ρουμανίας-Ουγγαρίας στο Βουκουρέστι. Και πάλι για την έκταση των ταραχών υπεύθυνοι χαρακτηρίστηκαν οι σεκιουριτάδες ( και όχι η αστυνομία πλέον), το γεγονός θα συζητηθεί μέσα στην εβδομάδα, θα ακουστούν χίλιες δυο παπάρες, περί του αθλητικού πνεύματος, της ηθικής τρώσεως του ποδοσφαίρου και την «άφρονα βία» και καληνύχτα.
Μπορεί και μάλλον θα συμβεί, να τιμωρηθούν οι χώρες, πρόστιμα, αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, το θέμα θα αναλυθεί σε διάφορα φόρα ασχέτων και πάλι καληνύχτα. Φυσικά οι τηλεοράσεις και οι διοργανώτριες αρχές δεν πρόκειται να χάσουν, ούτε φυσικά το ποδόσφαιρο. Το τελευταίο θα ζει και θα βασιλεύει, θα μολύνεται και θα γιατρεύεται, θα παράγει πλούτο στους επιτήδειους των κονκλαβίων του και στους στοιχηματζήδες και οι «φίλαθλοι» δεν θα πάψουν να δέρνονται σε δρόμους, εξέδρες και σοκάκια.
Διότι στην χθεσινή περίπτωση δεν είχαμε να κάνουμε με πρωταθλήματα συλλόγων, αλλά χωρών. Κι αν για πολλούς και διάφορους λόγους στα συλλογικά προϋπάρχουν αιτίες αντιπαράθεσης, στα οποιαδήποτε μορφής διεθνή παιχνίδια και δη Εθνικά, υποθετικά αυτές είναι ανύπαρκτες. Πιπιλίζουμε τη λύση στο αγγλικό πρόβλημα της βίας και υπερθεματίζουμε την αποφασιστικότητα της Θάτσερ. Οχι δεν δόθηκε από την «σιδηρά κυρία». Υπήρξε πρώτα η αναφορά Τέιλορ, η περίφημη taylor report για τις αιτίες της τραγωδίας του Χίλσαμπορο, που έθεσε επί τάπητος τα προβλήματα των αγγλικών γηπέδων, με τα πέταλα των ορθίων, τα κιγκλιδώματα και πολλά άλλα.
Όταν το 1992 ιδρύθηκε η premier league τα ίδια τα κλαμπ αποφάσισαν ότι είχε έρθει η ώρα να διαφυλάξουν το προϊόν τους. Με καθαρά καπιταλιστικούς όρους, με στόχο να πουλήσουν περισσότερα εισιτήρια, να αυξήσουν τα έσοδά τους από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, έκαναν το αυτονόητο σε ένα πρωτάθλημα που είχε ορισμένους από τους πιο βίαιους οπαδούς στην Ευρώπη.
Η υιοθέτηση της φιλοσοφίας που προσφέρει το αθλητικό θέαμα σε μεγάλες μάζες ένωσε όλα τα κλαμπ της σε μια κοινή πολιτική εξοστρακισμού της βίας από τα γήπεδα. Υπήρξε μια πρόθεση απ' όλους να αλλάξει το σκηνικό. Κι αν αυτό συνέβη σε τοπικό επίπεδο, πως μπορεί να συμβεί σε παγκόσμιο; Όταν εκεί πλέον οι λόγοι παραγωγής βίας προέρχονται και από πολιτικές αιτίες.
Εν κατακλείδει αν κάποιος πιστέψει ότι τα χθεσινά επεισόδια στο Βουκουρέστι, προήλθαν μόνο από καθαρά αθλητικές αντιπαραθέσεις, πλανάται σίγουρα, αφού η προδιάθεση υπήρχε πριν από το παιχνίδι όπως και η αντιπαλότητα. Γιατί; Οσο κι αν ψάξουν, φορείς, αρμόδιοι, συναρμόδιοι, ψυχολόγοι, παραψυχολόγοι, δεν θα το βρουν αν εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν ένα κοινωνικό φαινόμενο, όπως το ποδόσφαιρο, με όρους αθλητικούς και όχι πολιτικούς.