Δεν ξέρουμε τι ήθελε να δει και αν το είδε ο Ρουμάνος κόουτς στο χθεσινό ενενηντάλεπτο. Αγώνας εύκολος, με μια ομάδα που βοήθησε με το καθαρό αθλητικό της παιχνίδι, ώστε να δοθεί ευκαιρία για μια άνετη «επισκόπηση», σε όποιον είχε προγραμματίσει στοχευμένες κινήσεις. Οι βασικές συμμετοχές αλλά και οι αλλαγές του Λουτσέσκου ασφαλώς έχουν την εξήγηση τους. Τώρα το κατά πόσο έμεινε ικανοποιημένος ο Ρουμάνος τεχνικός είναι κάτι που μόνο ο ίδιος το γνωρίζει. Ίσως το «εξομολογηθεί» όπως το συνηθίζει στο στενό του κύκλο.
Εκείνο βέβαια που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη στην εξαγωγή συμπερασμάτων, είναι η δυναμικότητα της ομάδας του Αιγινίου. Ως εκ τούτου το μεγάλο σκορ, όπως και το «ξεμπούκωμα» συγκεκριμένων παικτών θα κριθούν ανάλογα, χωρίς βέβαια και να υποτιμηθούν. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν μεγάλη και για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν θα μείνουμε σε συγκρίσεις που εκ προοιμίου θεωρούνται άνισες και ως εκ τούτου και ατελέσφορες. Τα συμπεράσματα λοιπόν πρωτίστως ενδιαφέρουν τον Ραζβάν Λουτσέσκου και αφορούν την άποψη που σχημάτισε για συγκεκριμένους παίκτες (βασικούς… «μεγάλους» ή «μικρούς»).
Αποφεύγοντας λοιπόν τον πειρασμό να αναζητήσουμε εξηγήσεις γύρω από το σκεπτικό με το οποίο διαχειρίστηκε το παιχνίδι ο κόουτς του Δικεφάλου, θα επιχειρήσουμε μια μικρή και περιληπτική κατάθεση των λίγων διαπιστώσεων, που έχουν σχέση με κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία του χθεσινού παιχνιδιού. Θα περιοριστούμε ως εκ τούτου στην επιστροφή του Μαουρίσιο, στην εξαιρετική απόδοση του Πέλκα και του Λημνιού, αλλά και στην άνεση και την ετοιμότητα που έδειξε ο Πασχαλάκης.
Τα «υπόλοιπα» χωρίς να απαξιώνονται, μένουν ασχολίαστα, από τη στιγμή που τα περισσότερα αποτελούν απλές και τυπικές διαδικασίες για τους έμπειρους σκόρερ του νικητή. Πάμε όμως στο προκείμενο, που δεν είναι άλλο από την βαριά ατμόσφαιρα που διαμορφώθηκε, μετά και από το φιάσκο της Νέας Σμύρνης. Η ανακοίνωση των οργανωμένων της «Θύρας 4», ήρθε σαν επικύρωση της σφοδρής αντίδρασης ολόκληρης της ασπρόμαυρης οικογένειας, για όλα όσα συνολικά συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν γύρω από την παρουσία και την πορεία της ομάδας στο πρωτάθλημα.
Ο κόσμος του ΠΑΟΚ αδυνατεί πλέον να ανεχθεί μια κατάσταση η οποία αν συνεχιστεί, θα οδηγήσει σε μια από τις πιο οδυνηρές απώλειες της ιστορίας του. Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, η φετινή χρονιά χαρακτηρίζεται (δικαιολογημένα) ως η ιστορική ευκαιρία. Η πίεση πλέον είναι δεδομένη όπως το ίδιο μεγάλο είναι και το βάρος της ευθύνης που έχουν στις πλάτες τους, εκείνοι που ευθύνονται για αυτήν την επικίνδυνη εκτροπή. Ανέγγιχτοι και αδιόρθωτοι και σε ορισμένες περιπτώσεις και παντελώς αδιάφοροι, χωρίς ποτέ να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναλάβουν με γενναιότητα τις ευθύνες τους, συνεχίζουν να πορεύονται αυτοκαταστροφικά, τορπιλίζοντας οράματα κι ευνοϊκές πραγματικότητες.
Το πρόβλημα που υπάρχει σήμερα είναι μεγάλο. Η πίεση και το βάρος της ευθύνης το καθιστούν δυσεπίλυτο. Το ερωτηματικό που αιωρείται είναι αν αυτή τη στιγμή οι υπεύθυνοι και «ένοχοι» (κόουτς, παίκτες και τεχνικός διευθυντής) είναι σε θέση να αντιδράσουν, να σηκώσουν αυτό το βάρος και να σπάσουν αυτή την πίεση. Έχουν ένα μεγάλο χρέος απέναντι στον κόσμο τους, αλλά και στον ίδιο τον εαυτό τους.
Αυτό το χρέος καλούνται σήμερα να το εξοφλήσουν. Μπορούν; Αν όχι, ας βγουν και ας το δηλώσουν λεβέντικα. Αν όμως το αποφάσισαν καταθέτοντας την ψυχή τους για να ξεχρεωθούν… το Σάββατο είναι πολύ κοντά.
