“Σε ξένο… πωπό, 100 βεργιές δεν είναι τίποτε”, έλεγαν οι παλιοί. Είναι, λοιπόν, αδύνατο να νιώσουν την οργή του ΠΑΟΚτσή για την περσινή κλοπή του Πρωταθλήματος οι αντίπαλοι του ΠΑΟΚ. Είναι αδύνατο να αισθανθούν όσα αισθάνθηκαν και εξακολουθούν να αισθάνονται ο Λουτσέσκου, οι παίκτες του, ο Ιβάν Σαββίδης, οι συνεργάτες του στην ΠΑΕ και όλοι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Καλύτερα, όμως.
Γιατί αν μπορούσαν να το αισθανθούν θα ήξεραν ποιο είναι ένα από τα βασικά όπλα αυτής της ομάδας που βαδίζει φέτος δια περιπάτου προς την κατάκτηση του τίτλου. Θα ήταν εξ’ αρχής προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν αυτό που είπε χθες ο Λουτσέσκου;
“Δεν μιλάμε για εκδίκηση για όσα έγιναν πέρσι, αν και η απογοήτευσή μας ήταν πολύ μεγάλη, αλλά είναι πράγματα που θα τα κρατάμε μέσα μας για όλη μας τη ζωή. Πέρσι κερδίσαμε το Πρωτάθλημα στο γήπεδο, αλλά δεν μπορέσαμε να το χαρούμε κι αυτή η απογοήτευση έγινε το μεγαλύτερο κίνητρο για εμάς φέτος».
Το προσέξατε; Το μεγαλύτερο κίνητρο, λέει ο Ρουμάνος. Υπάρχει, δηλαδή, μια ομάδα καλοδουλεμένη από πέρσι, με “χημεία”, με ομοιογένεια, με ποιοτικούς παίκτες, με πολλές ισχυρές προσωπικότητες, υπάρχει όμως κι αυτό το τεράστιο κίνητρο που όλοι νιώθουν ότι έχουν για να αποδείξουν σε όλους ότι αυτό που κατακτούν φέτος το άξιζαν και πέρσι.
Είναι το ίδιο κίνητρο με το οποίο μπήκε η ομάδα στον τελικό Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ και “κατάπιε” την ψευτοπρωταθλήτρια ΑΕΚ.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι σ’ αυτή το μουντ μπήκαν και παίκτες που δεν υπήρχαν πέρσι στην ομάδα και δεν είχαν βιώσει τον εν ψυχρώ βιασμό που είχε υποστεί ο ΠΑΟΚ στα ματς της Τούμπας με Ολυμπιακό και ΑΕΚ.
Οι 9 στους 11 που παρατάχθηκαν την περασμένη Κυριακή στη σέντρα για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είχαν ζήσει τα περσινά. Πασχαλάκης, Μάτος, Βιειρίνια, Κρέσπο, Βαρέλα, Μαουρίσιο, Σάκχοφ, Μπίσεσβαρ, Ελ Καντουρί.
Τα μάτια τους γυάλιζαν. Οπους γυάλιζαν στον τελικό του Κυπέλλου, όπως γυάλιζαν και σε όλα τα προηγούμενα φετινά παιχνίδια με την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Εξίσου, όμως, γυάλιζαν τα μάτια και του Ακπομ και του Ζαμπά, που, αν το καλοσκεφτούμε, θα παραδεχτούμε ότι ήταν οι κορυφαίοι στην επιβλητική νίκη του ΠΑΟΚ.
Με τι να συγκρίνουμε, λοιπόν, το κίνητρο που είχαν αυτά τα παιδιά; Με το… “πέρα βρέχει” των ξένων παικτών του Ολυμπιακού, αν εξαιρέσουμε μόνο τον Σισέ; Με την προσπάθεια που κάνει ο Τοροσίδης να ξανανιώσει Ολυμπιακός; Η, μήπως, με τον διαταραγμένο εσωτερικό κόσμο του Χριστοδουλόπουλου, που φέτος φτύνει εκεί που μέχρι πέρσι έγλειφε;
Εχω την εντύπωση ότι η περσινή κλοπή θα κρατά χαλυβδωμένους τους νυν και τους… μέλλοντες παίκτες του ΠΑΟΚ για πολλά χρόνια. Οι Αρετόπουλοι, οι Γκαρθία, οι Κομίνηδες, οι Ποντίκηδες και όλοι οι δειλοί και άβουλοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ που απέδρασαν από την Τούμπα, έχουν προσφέρει τελικά τεράστιες υπηρεσίες στον ΠΑΟΚ.
Το είπε κι αυτό ωραία ο Λουτσέσκου, αν δεν το προσέξατε: “Αυτά που έγιναν πέρσι θα τα κρατάμε μέσα μας για όλη μας τη ζωή...”
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (13/2)