Ο Βλάνταν Ίβιτς παραμένει στη Θεσσαλονίκη στα γνωστά του στέκια. Όπως είναι φυσιολογικό περιμένει την πρόταση που θα ικανοποιεί τις προσωπικές του φιλοδοξίες για να συνεχίσει την προπονητική του καριέρα. Το ερώτημα που ζητάει απάντηση είναι το εξής: μετά τον ΠΑΟΚ πού; Κι εδώ τα πράγματα περιπλέκονται γιατί δεν είναι εύκολα. Κάθε πρόβλεψη παραμένει παρακινδυνευμένη.
Όπως έχει αποκαλύψει σε δικούς του ανθρώπους, υπάρχουν δύο ομάδες με τις οποίες δεν θα συνεργαζόταν ποτέ: ο Ολυμπιακός και ο Ερυθρός Αστέρας! Όμως δεν είναι αυτό που τον απασχολεί. Το μέλλον είναι αυτό που απασχολεί. Κι επειδή βρισκόμαστε στην Ελλάδα, μετά τους μεγάλους το χάος. Πραγματικό κι όχι θεωρητικό.
Προχθές γράφτηκε ότι ο Παναιτωλικός έχει τον Ίβιτς στη λίστα των υποψηφίων προπονητών μετά την αποχώρηση του Μάκη Χάβου. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο να πάει ο Ίβιτς εκεί που δεν υπάρχει όραμα. Όπως και οι κατάλληλες συνθήκες δουλειάς. Γιατί είναι άλλο να δουλεύεις στο Αγρίνιο κι άλλο στην Τούμπα. Χαώδης η διαφορά.
Η καρέκλα του προπονητή στον ΠΑΟΚ μπορεί να είναι ηλεκτρική, η πίεση του αποτελέσματος αφόρητη, το άγχος της νίκης αξεπέραστο, η διαχείριση του περίγυρου εξαιρετικά περίπλοκη, αλλά από την άλλη μεριά οι συνθήκες εργασίας είναι κάτι περισσότερο από άριστες. Κι αυτό γιατί με την άφιξη του Ιβαν Σαββίδη ο ΠΑΟΚ απέκτησε υποδομές που θα τις ζήλευαν ακόμα και ευρωπαϊκές ομάδες με συνέπεια του έργο του προπονητή να διευκολύνεται σε αφάνταστο βαθμό.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι εύκολο να κάνεις τον προπονητή, όταν έχεις τους παίκτες πληρωμένους και όλα γύρω τακτοποιημένα στην εντέλεια. Το δύσκολο είναι να δουλέψεις στον (κάθε) Παναιτωλικό μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και με αρνητικές προϋποθέσεις διάκρισης. Εκεί φαίνεται ποιος μπορεί να διακριθεί στον πάγκο, ποιος αντέχει και ποιόν τον τρώει το μαύρο σκοτάδι με αποτέλεσμα να ανακυκλώνεται στο ίδιο επίπεδο ομάδων.
Να γιατί η επιλογή του Βλάνταν Ίβιτς, όπως και του κάθε Ίβιτς, μετά τον ΠΑΟΚ είναι εξαιρετικά δύσκολη.