Η αθλητική δημοσιογραφία στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στο star system. Στα πρόσωπα που για τους πιτσιρικάδες έχουν υπερφυσικές δυνατότητες και είναι οι καλύτεροι στο παιχνίδι που κι εκείνοι φιλοδοξούν μεγαλώνοντας να γίνουν. Όταν δεν έχεις star system το δημιουργείς. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.
Όταν δημιουργείς μια πεπλανημένη εικόνα για έναν αθλητή το αποτέλεσμα θα είναι αντιστρόφως ανάλογο από το προσδοκώμενο. Βλέπεις έναν αθληταρά του στίβου ο οποίος σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, και μετά συλλαμβάνεται ντοπέ. Και να τα δικαστήρια και οι αποκαθηλώσεις. Ή σε άλλη περίπτωση κολυμβηταράς πρότυπο που σάρωνε στους Ολυμπιακούς αποκαλύπτει μετά το τέλος της καριέρας του τις σεξουαλικές προτιμήσεις που δεν συνάδουν με αυτό που θα ονειρευόταν ένας μέσος γονέας για το παιδί του. Ή από την άλλη, αποφασίζει να εκδώσει βιβλίο ο αρχηγός της Μαν. Γιουνάιτεντ και γράφει για μύρια όσα προκαλώντας σάλο σε πρώην συμπαίκτες και προπονητές του.
Αλλά όλοι αυτοί υπήρξαν κάτι κάποτε στην αθλητική ζωή τους. Το starsystem ενθάρρυνε απλώς την εκκεντρικότητά τους. Κανείς όμως δεν μπορεί να ψέξει έναν Φελπς, έναν Θορπ, έναν Λουγκάνις ή έναν Ρόι Κιν για όσα πέτυχαν στον αθλητικό βίο τους. Ολοι τους διέγραψαν μια καριέρα που για ένα μέσο αθλητή της ειδικότητάς τους θα ισοδυναμούσε με τρεις και τέσσερις ζωές.
Στην Ελλάδα τα πρόσωπα που συγκεντρώνουν τον θαυμασμό μπορεί να είναι μην είναι πολλά, είναι συγκεκριμένα, αλλά πλέον, σε εποχή κρίσης αντιμετωπίζονται περισσότερο με φθόνο και ειρωνεία παρά με θαυμασμό. Το ταλέντο που εξαργυρώνει με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για όσους πάλι έχουν ακόμη τη δυνατότητα να τα δίνουν, ισοδυναμεί στην σημερινή κοινή γνώμη με μεσαιωνικό αφορισμό. Και το οπαδιλίκι προτάσσεται στην προσπάθεια να υποβαθμίσει το μέγεθός του. Αφορμή για αυτή τη σκέψη μου έδωσε η διαδικτυακή συνέντευξη του Γιώργου Τζαβέλλα. Ο οποίος μεταξύ άλλων κλήθηκε να απαντήσει για το ζελέ του Φακούντο, για τις selfies του, για το αν μασά τσίχλα, για το αν κάνει … πάσα την κοπέλα του κι άλλα τόσα «ενδιαφέροντα» που φαίνεται ότι απασχολούν τους φίλους του ποδοσφαίρου.
Αν ο Τζαβέλλας δεν διέθετε χιούμορ και οι απαντήσεις του όντως, ήταν εναρμονισμένες πλήρως στην ελαφρότητα των ερωτήσεων, τότε θα απορούσε κανείς για ποιο λόγο να μπαίνει κάποιος σε μια τέτοια διαδικασία, που αν δεν προσβάλλει τουλάχιστο υποτιμά τη νοημοσύνη του κοινού. Φαίνεται όμως ότι το «κοινό» είναι εθισμένο στην καφενειακού επιπέδου συζήτηση. Πιθανώς, το αν είχε κάποιον άλλον απέναντί του να ανταποκρινόταν διαφορετικά. Αλλά η ουσία είναι μία. Το Starsystem μπορεί να αποτελεί ικανή συνθήκη για την προσέλκυση ενδιαφέροντος. Κι όπως το system έχει την ικανότητα να σε φτιάξει star το ίδιο είναι ικανό και να σε χαντακώσει ως αναλώσιμο είδος.
