Το πρόβλημα με το νερό δείχνει γιατί κατάντησε έτσι η Ελλάδα

Αυτό που έζησε –και ορισμένοι εξακολουθούσαν να ζουν ως την ώρα που γράφτηκε αυτό το άρθρο- η Θεσσαλονίκη τις έξι τελευταίες ημέρες, είναι απολύτως ενδεικτικό μιας νοοτροπίας η οποία έχει καταστρέψει την χώρα.

Καταλάβαμε για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα ότι κανείς δεν προνοεί, κανείς δεν σχεδιάζει, κανένας δεν φροντίζει ώστε να υπάρχουν σοβαρές και αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις, ακόμη και για τα πιο σημαντικά πράγματα, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται, ασφαλώς, το νερό.

Καταλάβαμε, επίσης, για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα, ότι ποτέ και για τίποτε δεν υπάρχει… υπεύθυνος.

Μια πόλη με 1.000.000 κατοίκους έμεινε έξι μέρες χωρίς νερό και δεν βρέθηκε ούτε ένας για να αναλάβει την ευθύνη. Δεν βγήκε ένας μπροστά, είτε από την ΕΥΑΘ είτε από την πολιτική ηγεσία που έχει την αρμοδιότητα για το νερό, να ζητήσει συγνώμη, να καταθέσει την παραίτησή του.

Τι μας λένε, δηλαδή; Μας λένε ότι αυτή η ντροπή που έζησε η Θεσσαλονίκη, χωρίς νερό για έξι μέρες, εν έτει 2018, απλά προέκυψε, δεν ήταν και τίποτε σοβαρό, εμείς φταίμε, όσοι το υποστήκαμε, που δεν μπορούμε να κάνουμε λίγη υπομονή βρε αδερφέ…

Αυτό μας λένε, χωρίς να κοκκινίζουν, χωρίς να θεωρούν ότι –κάποιοι απ’ αυτούς- είναι υπεύθυνοι και πρέπει να λογοδοτήσουν.

Να δώσουν εξηγήσεις για την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων, για την τραγική διαχείριση, για το γεγονός ότι δεν έπεσαν μέσα σε καμία πρόβλεψή τους, που ανακοίνωναν ποιες περιοχές θα υδροδοτηθούν και σ’ αυτές τις περιοχές δεν έφτανε ποτέ το νερό.

Ο ορισμός του… μπάχαλου ήταν αυτό που συνέβη με την ΕΥΑΘ τις τελευταίες ημέρες και της επικοινωνιακής διαχείρισης που ορισμένοι νομίζουν ότι είναι η λύση για τα πάντα.

Γι’ αυτό και μας κατάντησαν εκεί που μας κατάντησαν. Διότι για κάποιους το πρόβλημα των τελευταίων ημερών στην Θεσσαλονίκη δεν ήταν αυτό που ζούσαμε, αλλά όσα δεν έγιναν τα σαράντα τελευταία χρόνια.

Δεν ήταν ότι αυτά που βρήκαν όσοι κυβερνούν τα τρία τελευταία χρόνια τα άφησαν έτσι όπως ήταν, αλλά τι γινόταν πριν απ’ αυτούς.

ΕΛΕΟΣ… Φτάνει πια. Ως πότε θα συζητάμε για το τι δεν έγινε από την μεταπολίτευση και μετά; Ως πότε η χώρα θα πορεύεται με ανούσιες συγκρίσεις και ανούσιες αναφορές στο παρελθόν;