Η συνηθέστερη συνταγή επιτυχίας σε μια ομάδα είναι να έχει γεμάτο πορτοφόλι, δηλαδή ισχυρή διοίκηση. Ποιοτική ομάδα, δηλαδή ικανότητα. Κατάλληλο για την περίσταση προπονητή και ήρεμο κλίμα. Λογικά το τελευταίο έρχεται ως συνέπεια των προηγούμενων.
Στον ΠΑΟΚ του Σαββίδη οι τρεις προϋποθέσεις πληρούνται όχι όμως η τέταρτη. Κι αυτή είναι η παραδοξότητα. Μέχρι πρότινος θεωρούσα ότι μόνο ο Σκόρδας είχε τον ανθρωποδιώκτη μέσα του, όχι διότι είναι τόσο αντιπαθητικός όσο μπορεί να γίνει εν τέλει αλλά – και – λόγω κυκλοθυμίας του. Δηλαδή υπήρξαν στην πορεία των τελευταίων χρόνων τόσοι ποδοσφαιριστές του Αρη που φεύγοντας έριξαν το ανάθεμα του Βενιζέλου.
Η παραδοξότητα στον ΠΑΟΚ έγκειται ακριβώς στην επιθυμία των ποδοσφαιριστών του να φύγουν. Αν θέλουμε να το στρογγυλέψουμε, τουλάχιστο δεν καίγονται να μείνουν. Δηλαδή ποιες ιδανικότερες συνθήκες έβρισκε ο Λίνο στην εποχή της διοίκησης Ζαγοράκη που στη Μικράς Ασίας κυνηγούσαν το δίευρο όπως ο βοσκός το γίδι και παρακαλούσε να μείνει ενώ τώρα στις παχιές αγελάδες να ζητά την Αρτα και τα Γιάννενα στα 37 του; Υπήρχε ποτέ περίπτωση εκείνη την εποχή ο Γλύκος να ζητούσε μεταγραφή επειδή αμειβόταν 90 χιλιάρικα τη στιγμή που άλλοι έπαιρναν πολλαπλάσια και ζέσταιναν τον πάγκο; Ο Στοχ και ο Νάτχο χωρίς περιστροφές να επιστρέφουν στις ομάδες τους χωρίς καν να ζητούν έστω μια συζήτηση επί της παραμονής τους; Ο Αθανασιάδης να μην έχει υπογράψει ακόμη;
Παλαιότερα ο Αναστασιάδης έχοντας ιδιοκτήτες τον Μπατατούδη και το Γούμενο κατόρθωνε να κρατήσει μια μνημειώδη συσπείρωση στα αποδυτήρια. Οι ποδοσφαιριστές μπορεί να απειλούσαν και κάποιοι να προχωρούσαν σε προσφυγές, αλλά το αγωνιστικό σκέλος έμενε απερίσπαστο. Το χρήμα (του Ιβάν εν προκειμένω) δε φέρνει πάντοτε την ευτυχία. Ωστόσο βοηθά να περνάς καλά χωρίς αυτήν. Πριν από λίγα χρόνια, τα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ με Γκαρσία, Μπιζέρα, Κοντρέρας, Μουσλίμοβιτς, Κονσεϊσάο θύμιζαν πυριταποθήκη ωστόσο, η ισορροπία αποκαθίστατο ως υδραυλικό τιμόνι.
Ισως η πρόσληψη Γκαρσία διευκολύνει τα πράγματα. Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ανάμεσα στον Πάμπλο και τον Αγγελο δε θα μπει … ΠΑΟΚόμετρο ανταγωνισμού.
Να ήταν τάχα η προσωπικότητα όλων των ποδοσφαιριστών; Να ήταν δικαιολογία η ιδιότητα του προέδρου – ποδοσφαιριστή που τον αισθάνονταν περίπου ως έναν από αυτούς; Ισως. Οι τριβές ήταν ελάχιστες, η επιθυμία αποχώρησης κάποιων από αυτούς μηδενική κι όσοι τελικώς έφευγαν άφηναν πίσω τους πλούσια παρακαταθήκη την υστεροφημία τους.
Ισως η πρόσληψη Γκαρσία διευκολύνει τα πράγματα. Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ανάμεσα στον Πάμπλο και τον Αγγελο δε θα μπει … ΠΑΟΚόμετρο ανταγωνισμού. Στην παρούσα φάση, με προπονητή, assistant, τεχνικό σύμβουλο και πρόεδρο να διαθέτουν στρατιωτικά ποσοστά δημοτικότητας στις τάξεις του ΠΑΟΚ και έναν πλούσιο χρηματοδότη να ικανοποιεί απερίφραστα τις περισσότερες επιθυμίες τους, οποιαδήποτε αμφιθυμία ποδοσφαιριστή της ομάδας να συνεχίσει σ? αυτήν μοιάζει τόσο ανεξήγητη όσο και η συσπείρωση στα πέτρινα χρόνια των προσφυγών.
