Το Λίβερπουλ πιθανώς θα χαρακτηριζόταν ως μία ακόμη μεγαλούπολη της Αγγλίας με εμπορικό λιμάνι και… τίποτα παραπάνω, αν δεν υπήρχε ένα συγκρότημα και μία ομάδα. Οι Μπιτλς εκεί τραγούδησαν για πρώτη φορά, εκεί έγιναν γνωστοί, από εκεί αναπτύχθηκαν για να τους μάθει όλος ο πλανήτης και να κάνουν την δική τους επανάσταση στην μουσική. Μερικά χρόνια αργότερα, ήρθε η ποδοσφαιρική ομάδα της Λίβερπουλ, να αναδείξει την πόλη, να την… ταξιδέψει στα πέρατα της γης, να την φθάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Ο ποδοσφαιρικός μαρασμός των «κόκκινων», σε συνδυασμό με το τέλος της «επανάστασης» των «σκαθαριών», έκανε την πόλη να αναζητά νέα ινδάλματα.
Κάπου εκεί ξεπετάχτηκε ο Στίβεν Τζέραρντ. Ένας τύπος που λίγοι πίστεψαν ότι θα παίξει ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Όχι μόνο τα κατάφερε αλλά εξελίχθηκε σε «μύθο». Χθες στο «Άνφιλντ» ξετυλίχθηκαν όλες οι στιγμές. Και είναι πολλές. Το χειροκρότημα παρατεταμένο. Τα βλέμματα επάνω του. Κι αυτός εκεί… να ψάχνει την ευκαιρία που θα την κάνει γκολ. Μικρή σημασία είχε. Το μυαλό του ήταν φανερά αλλού. Το ποδόσφαιρο συχνά επιφυλάσσει τέτοιες στιγμές. Ο Τζέραρντ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα παίξει σε κάποια άλλη ομάδα. Το ίδιο είχε βιώσει και ο Ντελ Πιέρο στην Γιουβέντους. Όμως ο Στίβεν Τζέραρντ, ανήκει σε μία κατηγορία παικτών, που γίνεται όλο και μικρότερη. Αυτή των ανθρώπων που αποτελούν «σημαίες».
Δεν έχει σημασία τι γνώμη έχει ο καθένας. Προσωπικά σέβομαι και εκτιμώ τον αρχηγό της Λίβερπουλ, αλλά θεωρώ ότι ήξερε πως πιθανώς δεν θα μπορούσε να κάνει εύκολα το βήμα παραπάνω και γι΄ αυτό προτίμησε να είναι πρώτος στο.. χωριό. Φυσικά η Λίβερπουλ δεν είναι χωριό, αλλά κακά τα ψέματα ήταν ένα, δύο και πιθανώς περισσότερα σκαλοπάτια παρακάτω ακόμη και από άλλες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ. Η συναισθηματική πλευρά του θέματος είναι πως απλώς… ήταν οπαδός της Λίβερπουλ. Ήξερε πως θα πάρει περισσότερα μετάλλια και τρόπαια αν έλεγε «ναι» στην Τσέλσι πριν μερικά χρόνια. Πολύ πιθανό. Όμως γι΄ αυτό τέτοιου είδους παίκτες κάνουν την διαφορά. Γι΄ αυτό γίνονται σημαίες.
Ως μία τέτοια, τον αποχαιρετούμε όλοι μας, είτε συμπαθούμε, είτε όχι την Λίβερπουλ. Γι΄ αυτό το κοινό της Αγγλίας του χάρισε ένα μεγαλοπρεπέστατο standingovation, όχι μόνο στο «Άνφιλντ». Ο Τζέραρντ μοιάζει με το πέμπτο «σκαθάρι» των Beatles που κράτησε ψηλά την σημαία όλης της ομάδας, όλης της πόλης, όλου του οργανισμού. Ίσως δεν πήρε ότι άξιζε, δεν έζησε αυτά που ακριβώς ονειρευόταν αλλά έφυγε όπως του έπρεπε. Με το κεφάλι ψηλά, με τον κόσμο να τον αποθεώνει, με συμπαίκτες και αντιπάλους να τον χειροκροτούν. Γνωρίζοντας πως πλέον δεν είναι απλά ένας παίκτης, αλλά ένας «μύθος»…
