Οι διεθνείς μας επέστρεψαν, το Μουντιάλ συνεχίζεται με τα στραβά, τα ανάποδα και τα περίεργα του. Όπως για παράδειγμα παιχνίδια να πηγαίνουν στις παρατάσεις εξαιτίας «ιπτάμενων» τερματοφυλάκων και όλως τυχαίως στα πρώτα λεπτά τους να σημειώνεται γκολ και τελικά μετά από το 2-0, το τελικό σκορ να διαμορφώνεται σε 2-1. Ετσι το κραυγαλέο «σπρώξιμο» της Βραζιλίας, φάντασμα ενός ιστορικού παρελθόντος, το οποίο ούτε ένας Ναϊμάρ δεν αναβιώνει και το σφιχταγκάλιασμα μιας μέτριας Αργεντινής πάνω στον πράγματι χαρισματικό Μέσι, δεν είναι δυνατόν να μας πείσει ότι οδεύουμε σε μια προημιτελική φάση, που θα μπορούσε να μας χαρίσει τις συγκινήσεις της προκριματικής.
Βέβαια υπάρχει πάντα η κάπως «κουρασμένη» Γερμανία, το cam back της Ολλανδίας, η «ευλύγιστη» Γαλλία και το πεισματάρικο Βέλγιο. Η απούσα Ελλάδα θα μπορούσε, τουλάχιστον στην πλειονότητα των κατοίκων της, να αύξανε το τηλεοπτικό ενδιαφέρον των θεατών και όχι των «επί του πιεστηρίου» στοιχηματζήδων. Όμως μας τελείωσε. Χθες τα τελευταία λουλούδια, αγκαλιές, φιλιά και μπράβο μοιράστηκαν στους διεθνείς και η παράσταση έλαβε τέλος για όλους μας και κυρίως για τα «καθεστωτικά» ΜΜΕ. Τα οποία ομού με την κυβέρνηση πολύ θα ήθελαν να ρίξουν τα τείχη για να υποδεχτούν τους “ήρωες” του Φερνάντο Σάντος σε μια πιο προχωρημένη φάση, την ίδια στιγμή που ξεπουλούν τις παραλίες και τα δάση μας.
Η Εθνική επέστρεψε με την καθημερινότητα μας πλέον να ταξιδεύει στα καμίνια, των ασφαλτοδρόμων και των δεκάδων προβλημάτων, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους πάσης φύσεως επαγγελματίες «αντί» και «κουλτούρ» να κραυγάζουν. «Φάτε την τώρα. Μουντιάλ μου θέλατε ».Σιγά ρε παιδιά. Εντάξει «άρτος και θεάματα όπως λέτε», ακραία συναισθηματική εκμετάλλευση , όμως θα πρέπει να αδιαφορήσουμε για τους τύπους με τις περικεφαλαίες, τους μαιάνδρους και τα γυμνά σώματα (δείγμα της “αρχαιοελληνικής ομορφιάς” ασφαλώς) που έκαναν την εμφάνιση τους στα γήπεδα της Βραζιλίας ή να στήσουμε στα έντεκα μέτρα τον πολίτη που απόλαυσε το ματς με την Ακτή ,χάρηκε με το αποτέλεσμα, καθηλώθηκε με την εξέλιξη του παιχνιδιού με την Κόστα Ρίκα και υποδέχθηκε χθες τους διεθνείς;
Για όνομα του Θεού. Απλά, χρειάζεται, να ξεκαθαρίζουμε κάθε φορά τις προτεραιότητες μας και βέβαια να μη χάνουμε τον σκοπό μας που δεν είναι άλλος από το να καταργήσουμε τα φαινόμενα αλλοτρίωσης που σε τέτοιες περιόδους κάνουν την εμφάνιση τους και μεταξύ άλλων, να διεκδικήσουμε έναν αθλητισμό για όλους, χωρίς επαγγελματικές και χρηματικές απαιτήσεις, ελεύθερο από τα δεσμευτικά περιθώρια ανάπτυξης του εξαιτίας συντεχνιακών συμφερόντων και μνημονίου. Διότι πέρασε στα ψιλά η απαράδεκτη απόφαση του εδώ πρυτάνεως (ο οποίος υποτίθεται ποιεί παιδεία) , δεν με ενδιαφέρει το όνομα του, να μην επιτρέπει την χρήση γηπεδικών χώρων του ΤΕΦΦΑ στις Ακαδημίες και λοιπές εκδηλώσεις των Πρωταθλημάτων της ΕΠΣΜ, χαρακτηρίζοντας μάλιστα αυτούς ως περιουσία του πανεπιστημίου, άρα βιλαέτι του (κατά τα κρατούντα των πανεπιστημιακών ταγών) και όχι του εργοδότη του λαού.
Κι όσο για την Εθνική, κλείνοντας θα της αφιερώσω την προσωπική μου αντίληψη του ιδιαίτερου περιεχομένου της. Αν λοιπόν, κάποιες στιγμές, οι άλλες ομάδες με τη χάρη μιας κίνησης, ενός γκολ ή μιας σφοδρής συγκίνησης μας κερνάνε ψίχουλα του απόλυτου ή σπίθες ιδιοφυΐας, η Ελλάδα από τη μεριά της δίνει και έδωσε προσφάτως αυτό μονάχα που υπόσχεται: την αδιαλλαξία και τη θυσία. Ποτέ δεν είχε άλλες φιλοδοξίες από μια μάχη δίχως έλεος. Δίχως κανένα έλεος για τους άλλους, ούτε και για τον εαυτό της. Τόσο απλά
