Εχει καταντήσει πλέον κουραστικό... Συνιστά, όμως, πλέον μια (σχεδόν) μόνιμη εικόνα.
Ο Αρης, δηλαδή, να είναι... εκκωφαντικά καλύτερος των αντιπάλων του στα περισσότερα εντός έδρας παιχνίδια, να δημιουργεί, να απειλεί με όλους τους πιθανούς τρόπους την αντίπαλη εστία, αλλά να μην μπορεί να μετουσιώσει τις ευκαιρίες του σε γκολ για να κάνει το αυτονόητο και να κερδίσει.
Συνέβη χθες. Συνέβη με την ΑΕ Λεμεσού. Συνέβη, ακόμη, και με τη Μόλντε, καθώς ο Αρης δημιούργησε 34 (!) τελικές προσπάθειες για να σκοράρει τρεις φορές. Ο καθένας μπορεί να το αποδώσει όπου θέλει. Αλλος σε... θεϊκή παρέμβαση, άλλος στην τύχη, άλλος στην αστοχία, άλλος στην ανικανότητα. Η πραγματικότητα, όμως, θέλει τον Αρη -όπως και πέρσι- να μην παίρνει τίποτα από τον βασικό του επιθετικό. Η για να ‘μαστε πιο ακριβείς, να παίρνει... όλα τα υπόλοιπα, πέραν αυτού για το οποίο πληρώνεται: για το γκολ.
Ο Ιντέγε, βέβαια, για να είμαστε τίμιοι, δεν είναι Γιουνές. Ο Νιγηριανός κατά κάποιον περίεργο τρόπο είναι ο άνθρωπος πάνω στον οποίο «ακουμπάει» η μπάλα σχεδόν στο 60-70% των επιθετικών προσπαθειών και ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει για έλλειψη διάθεσης ή προσπάθειας. Είναι «μέσα» σε όλες τις φάσεις, κατεβάζει την μπάλα, συνεργάζεται με τους εξτρέμ και τους μέσους, αλλά δεν σκοράρει. Και όσο δεν το κάνει, τόσο περισσότερο φορτώνεται με άγχος και πίεση. Στοιχεία απολύτως λογικά για έναν επιθετικό.
Το... ανάθεμα στον Ιντέγε είναι εύκολο. Το ίδιο άλλωστε συνέβη και πέρυσι με τον Γιουνές, μετά το χαμένο πέναλτι απέναντι στον ΠΑΟΚ με αποτέλεσμα ο Αρης να «χάσει» έναν παίκτη. Το «στοίχημα» του Παντελίδη και πολύ δε περισσότερο του Αρη είναι να μη χάσει και τον Ιντέγε. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αποτελεί τη μεγαλύτερη επένδυση του φετινού ρόστερ, είναι η κοινή παραδοχή πως το... έχει και ο ίδιος δείχνει να πιστεύει στον εαυτό του και να μην απελπίζεται, τουλάχιστον προς ώρας...
Ξέχωρα, όμως, από γκίνια, ατυχία και αστοχία, ο Αρης καλείται να δει και την άλλη πλευρά του καθρέφτη. Αυτή που τον θέλει να πληρώνει με βασανιστικό τρόπο όλες του τις αδυναμίες. Χθες, για παράδειγμα, ο τρόπος που μπαίνει στο παιχνίδι είναι ακατανόητος. Με τεράστιες αποστάσεις στις γραμμές, με άγχος να μεταφέρει γρήγορα την μπάλα στην επίθεση και με χτυπητές αδυναμίες στην αμυντική συνεργασία στη δεξιά πτέρυγα, που είχε ως αποτέλεσμα ο ΟΦΗ να «φορτώνει» συνέχεια από εκεί και να... δικαιώνεται.
Οπως ακριβώς συνέβη με την ΑΕΛ και με τη Μόλντε, οι ποδοσφαιριστές του Αρη μοιάζουν σε πολύ μεγάλα διαστήματα των αναμετρήσεων να χρειάζονται... τάιμ-άουτ. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι μετά την ανάπαυλα παρουσιάστηκαν εκπληκτικά μεταμορφωμένοι, τα έκαναν όλα σωστά και δημιούργησαν όλες τις συνθήκες για την ολική ανατροπή, άσχετα με το ότι αυτή δεν σημειώθηκε, τελικά, για άλλους λόγους...
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (25/8)
