Οι φίλοι του Ηρακλή στο παιχνίδι με το Περιστέρι σήκωσαν κορεό για τον Γεώργιο Ιβάνοφ!
Στη δεκαετία του 1930, στην ιστορική ομάδα του «Ηρακλή» αναδείχτηκε ένας μεγάλος αθλητής που αποτελεί τη δόξα του συλλόγου. Ο λόγος για τον Γεώργιο Ιβάνοφ, ο οποίος υπήρξε ήρωας του Β’ παγκόσμιου πολέμου και της εθνικής αντίστασης και εκτελέστηκε από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής το 1943 για την αντιστασιακή του δράση.
Ο αθλητής και ήρωας είχε γεννηθεί στη Βαρσοβία το 1911, έχασε μικρός τον πατέρα του και εγκαταστάθηκε το 1926 στη Θεσσαλονίκη μαζί με τη μάνα του, που είχε παντρευτεί σε δεύτερο γάμο τον επιχειρηματία Ιωάννη Λαμπριανίδη. Είχε δυο ετεροθαλή αδέρφια, τον Αλέξανδρο και Αντώνιο.
Ο Γεώργιος ήταν αθλητικός τύπος και από το 1928 εντάχθηκε στην ομάδα του Ηρακλή, αρχικά στο ποδόσφαιρο και αργότερα στην ομάδα κολύμβησης όπου πρώτευσε σε βορειοελλαδικούς και διακρίθηκε σε πανελλήνιους αγώνες.
Ο μορφωμένος πράκτορας με τα ατσάλινα πνευμόνια και το κωδικό όνομα «Μπόλμπυ» εκπαιδεύτηκε στην Παλαιστίνη από Πολωνούς αντάρτες και κρυβόταν σε σπίτια αντιστασιακών της Αθήνας, όπως η Λέλα Καραγιάννη.
Δύο μήνες μετά την ανατίναξη του υποβρυχίου U-133 στη Σαλαμίνα, ο αλύγιστος πυρπολητής κατέστρεψε με τον ίδιο τρόπο, μέσα στο λιμάνι του Πειραιά, το πολύτιμο για το γερμανικό λαθρεμπόριο ισπανικό ατμόπλοιο San Isidro. Η μαγνητική νάρκη που τοποθετήθηκε από τον Ιβάνοφ σε ένα άλλο υποβρύχιο, λίγες εβδομάδες αργότερα, το μετέτρεψε σε εύκολο στόχο για τα βομβαρδιστικά των συμμάχων, αφού οι ζημιές απαγόρευαν την κατάδυση.
Ο Ιβάνοφ έβαλε βόμβες στα αεροδρόμια του Ελληνικού και της Ελευσίνας ανατινάζοντας αρκετά αεροπλάνα, ενώ σαμποτάρισε και στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη όπου επισκευάζονταν οι κινητήρες των αεροσκαφών της Λουφτβάφε. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Οι εισβολείς τον επικήρυξαν έναντι του ιλιγγιώδους ποσού των 500.000 δραχμών, οι οποίες αυξήθηκαν στα 2 εκατομμύρια, μετά το πολλαπλό ανδραγάθημα του 1942. «Όλο και κάποιοι φιλοχρήματοι προδότες θα υπάρχουν ανάμεσα στους Έλληνες…».
Ο Ιβάνοφ συνελήφθη για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1941, αλλά κατόρθωσε να αποδράσει από τα κρατητήρια της οδού Μέρλιν. Προδόθηκε ξανά από κάποιον Παντελή Λαμπρινόπουλο και στις 4 Ιανουαρίου 1943 οδηγήθηκε σιδεροδέσμιος στο εκτελεστικό απόσπασμα, από όπου προσπάθησε ξανά να αποδράσει. Οι Γερμανοί τον πυροβόλησαν πισώπλατα χωρίς δισταγμό. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στο ματωμένο χώμα της Καισαριανής, ο ηρωικός σαμποτέρ αποχαιρέτισε με τον επιθανάτιο ρόγχο του τις πατρίδες που τόσο τίμησε: «Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η Πολωνία!» Ήταν μόλις 32 ετών.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1976, για να του απονείμει η ευγνωμονούσα Ελλάδα στον Γεώργιο Ιβάνοφ το «χρυσούν αριστείον ανδρείας», ανώτατο πολεμικό παράσημο του έθνους. Η Πολωνία τον τιμά ως εθνικό ήρωα, όπως και η Βρετανία. Αδριάντες και επιμνημόσυνες πλάκες που απαθανατίζουν τη δράση του υπάρχουν στη Βαρσοβία, σε άλλες πολωνικές πόλεις και στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Ηρακλής ονόμασε το γυμναστήριό του «Ιβανώφειο» και καθιέρωσε από το 1952 κιόλας το επώνυμο κολυμβητικό πρωτάθλημα.
