Για να φτάσεις στη νίκη, πρέπει να πολεμήσεις. Αυτό έκανε και ο Αρης στο Μενίδι. Παρότι βρέθηκε να προηγείται νωρίς με δύο γκολ διαφορά, με δική του ευθύνη έβαλε στο παιχνίδι τον Αχαρναϊκό που μετέτρεψε το δεύτερο ημίχρονο σε… ροντέο και χρειάστηκε παλικαρίσια εμφάνιση των κιτρινόμαυρων για να κρατήσουν το τρίποντο μέχρι το τέλος.
Αν κάποιος ψάχνει το μυστικό της επιτυχίας -πέρα από το τεράστιο πάθος όλης της ομάδας- πρέπει να κοιτάξει και σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού τού Αρη, τα οποία αποτελούν το κλειδί της σημαντικής νίκης στο Μενίδι.
Στο πρώτο ημίχρονο ο Αρης δεν αιφνιδιάστηκε από το δυνατό ξεκίνημα των γηπεδούχων και όταν βρήκε πατήματα εκμεταλλεύτηκε τους χώρους και κυρίως τα λάθη στα οποία υπέπεσαν οι αντίπαλοι αμυντικοί. Το κλειδί ήταν η αποτελεσματικότητα που έδειξε ο Αρης και το γεγονός ότι για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι σκοράρει νωρίς (σ.σ. 5 γκολ στο α’ μέρος στις δύο αναμετρήσεις), δείχνοντας ότι έχει βρει το… αντίδοτο στην κακιά συνήθεια που είχε πριν από την διακοπή των Χριστουγέννων να σκοράρει κυρίως στο δεύτερο 45λεπτο.
Σημαντική επίσης ήταν η συμβολή των δύο αμυντικών μέσων. Ο μεν Ρόβας «γέμισε» με την παρουσία του τη μεσαία γραμμή, συμβάλλοντας τόσο ανασταλτικά με τον δυναμισμό και τη μαχητικότητα που έδειξε, όσο και δημιουργικά, αφού από τα πόδια του ξεκίνησαν τα δυο γκολ του Αρη. Ο δε Παυλίδης κρατούσε τη θέση του, είχε σωστές τοποθετήσεις και κέρδισε πολλές μονομαχίες.
Το γεγονός ότι οι κιτρινόμαυροι στο δεύτερο ημίχρονο κλείστηκαν στα καρέ τους και έδωσαν ανεξήγητα χώρους στον Αχαρναϊκό σαφώς είναι κάτι που προβλημάτισε τον κόουτς, αλλά δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και τις δύο κλασσικές ευκαιρίες που χάθηκαν, με τον Καπνίδη και τον Παυλίδη, για να κλειδώσει νωρίτερα η ομάδα το τρίποντο.