Πέραν των τριών πολυτιμότατων βαθμών, η ανατροπή του σκορ – και δη κόντρα σε μία εξαιρετική ομάδα – άνοιξε παράθυρο με θέα στο μέλλον του ΠΑΟΚ. Προσέξτε βέβαια. Δε αναφερόμαστε ευοίωνο μέλλον. Σε απλό μέλλον αναφερόμαστε. Για να καταστεί ευοίωνο ο ΠΑΟΚ πρέπει στο παρόν να μην …αγκομαχά ώστε να αξιοποιεί υπεροχή και πίεση του!
Φυσικά κι οι τρεις πολυτιμότατοι βαθμοί ήταν ο στόχος του ΠΑΟΚ κόντρα στον Ατρόμητο. Ο στόχος επιτεύχθηκε αλλά…Δεν αφήνει στην σκιά του τον κοπιώδη κι αγχώδη τρόπο επίτευξης του. Όταν μάλιστα, οι γηπεδούχοι ήταν κυρίαρχοι του παιγνιδιού. Άσκησαν πίεση. Δεν έχασαν στιγμή το κουράγιο τους. Κι έκαναν όχι πολλές αλλά λίγες και καλές ευκαιρίες…
Σε τέτοιους κρίσιμους και δύσκολους αγώνες τέτοια χαρακτηριστικά τους καθιστούν εύκολους. Ο ΠΑΟΚ τα είχε. Δεν κατέστησαν όμως, εύκολο τον αγώνα του με τον Ατρόμητο. Και για των λόγων μας το ακριβές; Η κίτρινη κάρτα στον Ρέι στα τελευταία δευτερόλεπτα για καθυστέρηση!
Αιτία; Αιτίες, να θέλετε. Κατ’ αρχήν η απώλεια - είπαμε – λίγων αλλά καλών ευκαιριών. Στη συνέχεια; Η αδυναμία του ΠΑΟΚ… Σε γάγγραινα εξελίσσεται… Η αδυναμία του στα στημένα. Η ξανά μανά έλλειψη ισχύος στην γραμμή πυρός του. Πολιορκούσε την άμυνα του Ατρόμητου δίχως να πετά σπίθες στην περιοχή ευθύνης της. Κι ορισμένες ανορθόδοξες επιλογές του Ράζβαν Λουτσέσκου Παράδειγμα; Επέλεξε σχήμα δίχως τον Πρίγιοβιτς σε έναν αγώνα στον οποίο ο ΠΑΟΚ έκανε τις περισσότερες σέντρες από οποιονδήποτε άλλον.
Εδώ βέβαια, οφείλουμε, να παραδεχθούμε πως ορθά – επιτέλους - ο Ρουμάνος δοκίμασε νέο σχήμα στην επίθεση. Ο Πρίγιοβιτς δεν χρεώθηκε με 108 τη φανέλα βασικού αλλά… Νέο σχήμα με νέο σύστημα δεν του «βγήκαν»! Ως εκ τούτου άλλαξε το σύστημα. Και του «βγήκε». Ήρθε το 2-1…
Γενικά πάντως, ο ΠΑΟΚ ήταν διαφορετικός. Η εικόνα του ήταν διαφορετική. Τα χρώματα της… Τα χρώματα αυτοπεποίθησης , ηρεμίας, επιμονής κι υπομονής την έκαναν διαφορετική. Με εξαίρεση τα τελευταία δέκα λεπτά (όταν και διαφάνηκε … τρικυμία όταν έπνευσε επιθετικός αέρας του Ατρόμητου) ) ο ΠΑΟΚ έπαιζε για να νικήσει. Κόντρα – το λέμε και το ξαναλέμε – σε μία εξαιρετική ομάδα.
Γι’ αυτό και με το χέρι στην καρδιά θεωρούμε πως δίκαια το κέρδισε το «ματσάκι»! Το ήθελε. Το πάλεψε. Το πήρε... Με το σπαθί του.
Με άλλα λόγια; Έδωσε δείγματα πως κάτι αλλάζει. Δεν άλλαξε. Αλλάζει. Έτσι; Βρέθηκε πίσω με το 0-1. Δεν διασαλεύθηκαν οι ισορροπίες. Επέμενε ο ΠΑΟΚ. Είχε κι ατέλειωτο κουράγιο. Ισοφάρισε.
Εδώ ανοίγει παρένθεση: Το 1-1 έγινε με πέναλτι το οποίο – για να μη λέμε πολλά τζάμπα και βερεσέ - εάν δεν δινόταν σε «Γ. Καραϊσκάκης»… Σε Λεωφόρο Αλεξάνδρας… Σε ΟΑΚΑ… Και παντού αλλού, θα έμπαιναν μέσα! Ο συνειρμός μας απλά και μόνον, ως μία ιδέα για την απόδειξη της ορθότητας του καταλογισμού αυτού του πέναλτι.
Κλείνει η παρένθεση…
Μετά το 1-1 λοιπόν, ο ΠΑΟΚ συνέχισε να παίζει, για να νικήσει. Συνέχισε να το θέλει. Να το παλεύει. Και να το παίρνει. Με το σπαθί του. Έτσι;
Ως εκ τούτων ο ΠΑΟΚ έκανε το πρώτο βήμα. Απομένουν άλλα δύο. Για να κάνει το τέταρτο μετά στην Τούμπα. Κατοχυρώνοντας με καρέ νικών το πιστεύω του για την διεκδίκηση του τίτλου. Χρειάζεται άλλες δύο νίκες… Εκτός έδρας βέβαια, για να φθάσει εντός έτσι με τον Παναθηναϊκό. Και να κάνει ποδαρικό σε πλημμυρισμένη Τούμπα!
