Όπως στην γενικότερη κυβερνητική πολιτική έτσι και στον αθλητισμό, ασχολούμαστε μήνες τώρα με μια μεγάλη εικόνα, την στιγμή που υπάρχουν πάρα πολλές μικρές εικόνες, οι οποίες συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό.
Δεν λέω ότι κακώς ασχοληθήκαμε όλο το προηγούμενο διάστημα με το νόμο Κοντονή, ότι κακώς το ενδιαφέρον μας επικεντρώθηκε στην δικαστική προσπάθεια για να ξεβρωμίσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.
Πρόκειται, ασφαλώς, για μείζονος σημασίας ζήτημα, το οποίο αφορά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι έχουν κουραστεί να βρίσκουν μπροστά τους προβλήματα βίας και διαφθοράς, έχουν αηδιάσει με όλα αυτά που συμβαίνουν και τους κάνουν να νιώθουν πως οι αγώνες δεν κρίνονται εντός των γραμμών, έστω κι αν δεν μπορούν να το αποδείξουν.
Καλά κάνει ο υπουργός και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει, ασχέτως αν, σε ό,τι με αφορά, έχω επισημάνει τις επιφυλάξεις μου και έχω ξεκαθαρίσει πως θεωρώ ότι αυτό που πέτυχε –νομοθετικά- σε σχέση με τον θόρυβο που προκάλεσε ήταν, μάλλον, μικρό.
Από την άλλη πλευρά, όμως, για να φύγουμε από την μεγάλη εικόνα και να πάμε στις πολλές μικρές εικόνες, υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό μια καθημερινότητα η οποία είναι τόσο άσχημη όσο δεν ήταν ποτέ.
Η υποχρηματοδότηση των τελευταίων χρόνων, λόγω της κρίσης, φυσικά, έχει οδηγήσει σε απόλυτο αδιέξοδο τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, έχει κάνει πάρα πολύ δύσκολη την ζωή όσων χρειάζονται ένα μίνιμουμ υποδομών στην διάθεσή τους για να κάνουν την δουλειά τους.
Δεν άκουσα τέσσερις μήνες τώρα κανέναν από την πολιτική ηγεσία του αθλητισμού να μιλάει για το πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τις κλειστές πισίνες, τις βρώμικες πισίνες, όπου το νερό από γαλάζιο είναι… πράσινο, πλέον.
Δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για τα γυμναστήρια που ρημάζουν, που δεν έχουν χρήματα ούτε για να αλλάξουν μία λάμπα, ούτε για να καθαρίσουν τους κοινόχρηστους χώρους.
Δεν ακούω κανέναν να καταθέτει προτάσεις για το πού θα πάνε όλοι αυτοί οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι, όλα αυτά τα μικρά παιδιά, άλλα εκ των οποίων θέλουν μια πισίνα για να κολυμπήσουν, άλλα ένα κλειστό γυμναστήριο για να παίξουν μπάσκετ ή βόλεϊ, άλλα ένα γήπεδο για να παίξουν ποδόσφαιρο.
Την ίδια ώρα μαθαίνω ότι, όπως επί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έτσι και επί ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένες από τις πιο σημαντικές αθλητικές εγκαταστάσεις της χώρας, οι οποίες αποτελούν περιουσία της ΓΓΑ, άρα του ελληνικού λαού, είναι στην ουσία εκχωρημένες στους μεγάλους ελληνικούς συλλόγους-εταιρείες, οι οποίοι όχι μόνο δεν πληρώνουν ενοίκιο –ως όφειλαν- αλλά δεν αναλαμβάνουν ούτε τα λειτουργικά έξοδα, τα οποία φορτώνουν, επίσης, στην Πολιτεία.
Και το αποκορύφωμα είναι ότι χρησιμοποιούν και χώρους των εγκαταστάσεων αυτών, στους οποίους αναπτύσσουν εμπορική δραστηριότητα από την οποία αποκομίζουν κέρδη, χωρίς η ΓΓΑ να απαιτεί ούτε ενοίκιο γι’ αυτούς τους χώρους ούτε ένα μερίδιο από τα κέρδη.
Να με συγχωρείτε, αλλά αν αυτά θεωρούνταν φυσιολογικά πράγματα για την λογική των κυβερνώντων τα προηγούμενα χρόνια, απ’ ό,τι ξέρω δεν υιοθετούνται –στο πρόγραμμά τους για τον αθλητισμό, τουλάχιστον- από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, επειδή από λόγια έχουμε χορτάσει σε αυτή τη χώρα, καλό θα ήταν να μας αποδείξουν κάποια πράγματα και στην πράξη…
