Το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν, είναι και θα είναι η μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου. Όχι γιατί προσέφερε ποτέ ποιοτικά καλύτερο θέαμα απ’ ότι το Πρωταθλητριών ή το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά γιατί γεννούσε πάντα μεγάλα ινδάλματα, σπουδαίες ομάδες και κυρίως θρύλους που δεν έχαναν τη λάμψη τους. Και ας μην το άξιζαν...
Ο Τότο Σκιλάτσι ήταν ένας μέτριος επιθετικός, ο Ροζέ Λιμά ένας... αναγγενημένος σαραντάρης και τίποτε άλλο. Ακόμα και ο πολύς Γκεόργκε Χάτζι έμεινε στην ιστορία λόγω Ρουμανίας και Μουντιάλ μιας και σε συλλογικό επίπεδο δεν ξεχώρισε ούτε στη Ρεάλ, ούτε στην Μπαρτσελόνα. Η Βραζιλία του 1970 θεωρείται η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών γιατί έπαιξε σε 7-8 παιχνίδια και έμεινε ζωντανή στη μνήμη μας γι’ αυτά. Δεν είδαμε τον κατήφορό της όπως για παράδειγμα συνέβη με τη σούπερ Μπαρτσελόνα προ πενταετίας.
Το Μουντιάλ θα είναι πάντα οι καλύτερες παιδικές μας μνήμες. Ο πατέρας με την μπίρα στο μπαλκόνι, τα παιδιά να τρέχουν και να ονειρεύονται πως περνάνε όλη την εθνική Αγγλίας και τον Σίλτον και πετυχαίνουν το γκολ του αιώνα. Είναι μικρές μαγικές στιγμές που κανείς δε θα μας κλέψει.
Δεν είναι οι... λαμογιές που κάνει η ΦΙΦΑ με το κάθε Κατάρ και ας «δείχνει» πολλά για την Παγκόσμια Ομοσπονδία. Δεν είναι η απόλυτη εμπορευματοποίησή του που καθιστά τον χορηγό σημαντικότερο από τον κάθε ποδοσφαιριστή, που δεν επιτρέπει σε έναν φίλαθλο να φορέσει το καπελάκι του αν δεν είναι της εκλεκτής πολυεθνικής.
Δεν είναι ούτε η προσπάθεια εξόντωσης των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών αστέρων που αντιμετωπίζονται σαν τα ζώα στο τσίρκο. Συνεχόμενες παραστάσεις και ας μην αντέχουν τα πόδια τους από τα άπειρα παιχνίδια που δίνουν κάθε σεζόν. Καλύτερο παράδειγμα δεν υπάρχει από τον Κριστιάνο που προσπαθούν να τον κρατήσουν όρθιο στα πόδια του με κάθε κόστος...
Το Μουντιάλ θα είναι πάντα το καλοκαιρινό ραντεβού μας με την καψούρα μας. Και δε θα το στερηθούμε ποτέ...