ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΧΑΡΙΖΑΚΛΗ
Ο Γιάννης είναι 31 ετών και παίζει ως δεκάρι. Ξεκίνησε την καριέρα του στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ και αυτή τη στιγμή αγωνίζεται στον Φοίνικα Πολίχνης. Σε 8 ερασιτεχνικές και 2 επαγγελματικές ομάδες πανηγύρισε 7 ανόδους. Είναι όπως λέει και ο τίτλος της συνέντευξης, το δεκάρι των ανόδων. Ο Γιάννης παίζει αυτή τη στιγμή στο Φοίνικα και μίλησε στο Metrosport.gr σε μια συνέντευξη για την διαδρομή του στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο.
-Γιάννη πες μου λίγα λόγια για σένα.
«Ξεκίνησα από τις ακαδημίες του ΠΑΟΚ και έπαιξα μέχρι την Κ20. Συνέχισα στον Φοίνικα, έπειτα στους Διόσκορους και σε ηλικία 17 ετών πήγα στην Κύπρο για το Παραλίμνι και έπαιξα και στην Αγία Νάπα. Επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη γιατί έσπασα το πόδια μου. Εχω παίξει επίσης στον Σοχό, στα Μάλγαρα, στο Πολυδένδρι, στη Νίκη Μεσημερίου και στον Παύλο Μελά. Εκτός Θεσσαλονίκης έχω παίξει στον Κιλκισιακό».
-Ποια είναι η μεγαλύτερη κατηγορία που έχεις αγωνισθεί;
«Υπέγραψα κάποτε Α’ Εθνική αλλά δεν έπαιξα ποτέ. Εμπειρία μαγική, αλλά δύσκολη. Εκείνη τη χρονιά (σ.σ.2011) ο Ηρακλής έπεσε πρώτη φορά κατηγορία, στη Δ Εθνική. Πρόεδρος ήταν ο Ανδρέας Παντελή και προπονητής ο Κατσαβάκης. Τότε είχε παικταράδες, ο Επαλέ ήταν ο καλύτερος. Με είχε προτείνει κάποιος να πάω στον Ηρακλή για να με δοκιμάσουν. Δεν τον πίστευα, με πήραν τηλέφωνο όταν ήμουν στην δουλειά και μου είπαν να πάω για προπόνηση. Πήγα στη Μίκρα, μου είπαν πως είχα μόνο μια ευκαιρία, ήμουν καλός και με κράτησαν. Εμεινα σχεδόν ένα μήνα και έπειτα μου είπε ο κόουτς ότι δεν μπορούσε να στηριχθεί πάνω μου γιατί ήμουν μικρός. Τελικά κατέληξα στον Σοχό και παίξαμε φιλικό με τον Ηρακλή. Εβαλα ένα μαγικό γκολ και ο πρόεδρος με ήθελε. Του εξήγησαν ότι ήμουν στην ομάδα αλλά δεν με κράτησε ο προπονητής. Δεν ξαναπήγα όμως στον Ηρακλή γιατί μετά από λίγο καιρό έπεσε στην Δ Εθνική».
-Σε ποιά ομάδα σε βρήκε η χρονιά που πέρασε;
«Ημουν στον Φοίνικα Πολίχνης όπου πανηγυρίσαμε την άνοδο στην Α1. Επτά αγωνιστικές πριν το τέλος αλλάξαμε προπονητή, πήραμε τον Αλέξανδρο τον Κατικαρίδη και σώσαμε τη χρονιά. Είχαμε άλλους δύο προπονητές μέσα στη χρονιά, δεν ξέρω τι έφταιξε. Οταν ήρθε ο κόουτς χρειαζόμασταν μόνο 7x7 και το καταφέραμε ξεκούραστα. Μας έβγαλε το 100%, σκέψου πως στην προπόνηση μέχρι τότε πηγαίναμε 10-11 άτομα και όταν ήρθε ο κ.Κατικαρίδης στην προπόνηση ήμασταν 23 άτομα και ερχόντουσαν και κάποιοι φίλοι μας για να κάνουν προπόνηση μαζί του. Πέτυχα 10 γκολ σε 28 ματς. Είχα όμως και συμπαίκτες παικταράδες. Για παράδειγμα τον Μπεκιάρη, ο άνθρωπος δεν μαρκάρεται, είναι άλλη κλάση. Αμυντικό χαφ είχαμε τον Παπαδόπουλο τον Γιώργο, δεν υπήρχε τέτοιος κορμός ούτε στην Α’ κατηγορία ούτε στην Α1. Είχαμε στην επίθεση τον Λαφτσίδη που εδώ και 5 χρόνια βγαίνει πρώτος σκόρερ. Οι περισσότεροι γνωριζόμασταν μεταξύ μας και αυτό μας έκανε καλό».
7 άνοδοι με 4 ομάδες
-Οι πληροφορίες μου λένε πως σε κάθε ομάδα που αγωνίστηκες έχεις μόνο ανόδους. Ισχύει αυτό;
«Εχω πάρει συνολικά 7 ανόδους (οι 4 από Α’ ΕΠΣΜ σε Α1), αν δεν κάνω λάθος (σ.σ.γέλια). Δύο ανόδους πήρα με τους Διόσκουρους, 2 με τον Φοίνικα Πολίχνης , 1 με τον Κιλκισιακό και 1 με το Πολυδένδρι. Πριν γυρίσω στη Θεσσαλονίκη είχα πάρει άνοδο και με την Αγία Νάπα από Β σε Α Κύπρου. Στη Νίκη Μεσημερίου δεν πήρα άνοδο γιατί έφυγα στη μέση της χρονιάς αλλά τελικά η ομάδα ανέβηκα. Εχω παίξει και στον Παύλο Μελά που σωθήκαμε ενώ με τον Σοχό έκανα μια χρονιά πρωταθλητισμό με αντιπάλους ομάδες όπως ο Απόλλωνα Καλαμαριάς, ο Οδυσσέας Κορδελιού,η Καλλικράτεια, η Νίκη Πολυγύρου. Ο πρόεδρος του Σοχού μας έταξε πριμ αν μαζεύαμε στον πρώτο γύρο 45 βαθμούς και τελικά μαζέψαμε 42 βαθμούς χωρίς να χάσουμε. Είχαμε 14 νίκες και 3 ισοπαλίες. Σχεδόν σε όλες τις ομάδες που έπαιξα κάναμε πρωταθλητισμό. Ετσι έμαθα, στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ παίρναμε συνέχεια Κύπελλα. Εχω πάνω από 20 μετάλλια ως ποδοσφαιριστής των ακαδημιών του ΠΑΟΚ. Στην Κ20 ήμουν 16 ετών και ήμουν αρχηγός. Στο ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται να έχεις μόνο ταλέντο».
-Ποιούς παίκτες που έκαναν καριέρα στον ΠΑΟΚ τους είχες συμπαίκτες;
«Είχα συμπαίκτη τον Στέλιο τον Μαλεζά στο εφηβικό και στην Κ20, ήταν πάντα χαμηλών τόνων, πολύ καλό παιδί. Εχω να τον δω πολλά χρόνια και νομίζω πως έχει παραμείνει έτσι. Επαιζα με τον Μακρή που έπαιζε αμυντικό χαφ, με τον Χριστοδολούπουλο ήμασταν μαζί στη μικτή της ΕΠΣΜ. Ο Λάζαρος ήταν πάντα καλός παίκτης».
Τα τρία πέναλτι και το ντέρμπι της Δυτικής Θεσσαλονίκης
-Πες μου ένα περίεργο περιστατικό από την καριέρα σου.
«Επαιζα στον Σοχό μια χρονιά και έχασα 3 πέναλτι. Κερδίσαμε πέναλτι στο 80’, έβαλα το γκολ όμως ο διαιτητής σφύριξε επανάληψη. Την δεύτερη φορά πήγα πάλι εγώ να το χτυπήσω, είχαν κοπεί τα πόδια μου γιατί την πονούσα την ομάδα, ο κόσμος με αγαπούσε ο κόσμος. Το δεύτερο πέναλτι το έπιασε ο αντίπαλος τερματοφύλακας και ο διαιτητής σφύριξε ξανά επανάληψη. Την τρίτη φορά αποφάσισα να το στείλω στο γάμα όμως πήγε λίγο πιο ψηλά και πέρασε άουτ. Από τότε αποφάσισα να μην ξαναχτυπήσω πέναλτι.
-Σε ποιά ομάδα έχεις πάει περισσότερες φορές;
«Εχω πάει 4 φορές στον Φοίνικα Πολίχνης και 3 φορές στους Διόσκουρους».
-Πως σου φαίνεται που έχεις αγωνιστεί σε ένα ντέρμπι δυτικής Θεσσαλονίκης ανάμεσα στον Φοίνικα Πολίχνης και τον Παύλο Μελά;
«Πρώτη φορά που έπαιξα σε ντέρμπι Φοίνικας-Παύλος Μελάς ήταν όταν ήμουν 16 ετών. Θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζω μέσα στην έδρα του Παύλου Μελά. Είχε πολύ κόσμο και από τις δύο ομάδες, έπαθα πλάκα όταν είδα τον κόσμο στις κερκίδες. Οταν τελείωσε το ματς, ήρθε και μου έδωσαν χρήματα από την κερκίδα επειδή έκανα πολύ καλή εμφάνιση».
«Η Ελλάδα είχε πάντα καλούς παίκτες»
-Από ποιά ομάδα ξεκίνησες την καριέρα σου; Γιατί δεν συνέχισες επαγγελματικά το ποδόσφαιρο;
«Από τον Φοίνικα Πολίχνης ξεκίνησε την καριέρα μου στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Για να γίνεις επαγγελματίας χρειάζονται πολλά πράγματα. Το ποδόσφαιρο δεν θέλει μόνο ταλέντο. Ας μείνουμε μόνο σε αυτό. Αν κάνεις μια βόλτα στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, θα βρεις 1-2 παιδιά σε κάθε ομάδα που μπορούν να παίξουν σε πολύ υψηλό επίπεδο, ακόμη και στην Α Εθνική. Μην νομίζεις ότι κάποιοι που παίζουν Α Εθνική είναι καλύτεροι από κάποιους που παίζουν ερασιτεχνικό. Ο ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής πρέπει να δουλεύει, να προσέχει την δουλειά του, την οικογένειά του και μετά να πάει προπόνηση. Και δεν έχει βοήθεια από πουθενά, ειδικά σε περιπτώσεις τραυματισμών. Η Ελλάδα είχε πάντα καλούς παίκτες και δεν φταίνε αυτοί που χάθηκαν, φταίνε αυτοί που τους έκοψαν».
-Γνωρίζεις την πρωτοβουλία της ΕΠΣΜ να δημιουργηθεί ένα Ταμείο Αρωγής Ερασιτέχνη Ποδοσφαιριστή που θα καλύπτει τα έξοδα επεμβάσεων για τους ποδοσφαιριστές;
«Κάτι μας είχαν πει πέρυσι πως όλοι είμαστε ασφαλισμένοι. Όταν τραυματίστηκα ο προπονητής μου ήταν ο μοναδικός που με βοήθησε και μου πρότεινε τον γιατρό του. Αν γίνει αυτό θα είναι το Α και το Ω για τον ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή. Δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε αυτό, αλλά όποιος και να το σκέφτηκε πραγματικά μπράβο του. Μακάρι να γίνει κάτι τέτοιο, θα είναι καλό για όλους. Τέτοιες πρωτοβουλίες ωθούν τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές να συνεχίσουν να παίζουν ποδόσφαιρο».
«Ο κόσμος του Φοίνικα έχει απαιτήσεις»
Στηρίζει ο κόσμος το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο; Το έζησες στις ομάδες που έπαιξε;
«Γενικότερα δεν είχαμε κόσμο, στο Πολυδένδρι είχαμε το χωριό. Στους Διόσκουρους είχαμε 5 άτομα και παίζαμε για αυτούς. Στον Φοίνικα Πολίχνης η τωρινή διοίκηση έφερε τον κόσμο στο γήπεδο και είναι ένας λόγος που θέλω να συνεχίσω στην ομάδα και τη νέα χρονιά. Σκέψου ότι στην Α κατηγορία ο Φοίνικας είχε μόνο 20 άτομα στο γήπεδο και πέρυσι που κάναμε πρωταθλητισμό είχαμε 400-500 άτομα. Ο κόσμος του Φοίνικα ήταν απογοητευμένος, είναι φιλόδοξος κόσμος και έχει απαιτήσεις γιατί πριν πολλά χρόνια η ομάδα έχει φτάσει στην Β Εθνική. Πάντα ο κόσμος στην Ελλάδα συγκρίνει με το παρελθόν, κανείς δεν βλέπει τι γίνεται τώρα. Είναι καιρός να δει ο κόσμος τι γίνεται τώρα. Πέρυσι στην Α κατηγορία είχαμε τα πάντα. Είχαμε γιατρό ανά πάσα στιγμή, είχαμε φυσιοθεραπευτή, φροντιστή, καθαρά αποδυτήρια, ζεστό νερό, είχαμε προσεγμένο γήπεδο. Είχαμε πιο πολλά από ό,τι χρειάζεται ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, είναι μεγάλη υπόθεση. Όλες οι ομάδες μπορούν να έχουν τα βασικά πράγματα στο γήπεδο. Τα έξοδα είναι λίγα και έτσι μπορείς να έχεις μια άριστη λειτουργία ομάδας. Αυτά τα μικρά πράγματα μπορούν να τα έχουν όλοι. Στον Κιλκισιακό κάθε εβδομάδα κάναμε μπάρμπεκιου και καθόμασταν όλοι μαζί. Αυτές οι κινήσεις δένουν τις ομάδες, εμείς οι ερασιτέχνες ψάχνουμε την κίνηση. Καμιά φορά ένας καφές είναι καλύτερος από 5 προπονήσεις».
-Που θα συνεχίσεις την επόμενη χρονιά;
«Είμαι στον Φοίνικα, περιμένω τις εξελίξεις. Πάμε για άνοδο, θέλω να κάνουμε κάτι καλό και πάλι».
-Τέλος, πες μου δύο λόγια για τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές.
«Ενας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής δεν θέλει πολλά. Θέλει υποστήριξη, σεβασμό και κατανόηση γιατί πάνω απ’όλα αυτό που κάνει είναι αγάπη».
