Η ευκολία με την οποία ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης, προχωράει στην αποδόμηση του προκατόχου του, Σταύρου Κοντονή, είναι ενδεικτική της προχειρότητας που χαρακτηρίζει τις ενέργειες της πολιτικής ηγεσίας του αθλητισμού τα 2,5 τελευταία χρόνια.
Ανεξάρτητα από το αν ο κ. Βασιλειάδης έχει δίκιο στην κατάργηση κάποιων αρμοδιοτήτων (όπως για παράδειγμα του… εξωφρενικού δικαιώματος να επιβάλλει ο υπουργός Αθλητισμού επιπλέον ποινές από αυτές που επιβάλλουν τα δικαιοδοτικά όργανα, που είχε αποφασίσει ο Κοντονής), σίγουρα δεν είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα, στην ίδια κοινοβουλευτική περίοδο, ο επόμενος υπουργός να ακυρώνει τον προηγούμενο.
Βέβαια, για όποιον έχει παρακολουθήσει προσεκτικά πώς σκέφτονται και πώς λειτουργούν στον ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι έχει να κάνει με τον αθλητισμό, είναι ξεκάθαρο ότι άλλες είναι οι απόψεις του τμήματος Αθλητισμού του κόμματος (με κυριότερο εκφραστή τον γενικό γραμματέα Αθλητισμού, Ιούλιο Συναδινό), άλλες του Κοντονή, άλλες του Βασιλειάδη.
Επίσης, άλλες ήταν οι προτεραιότητες του Κοντονή στην πολυδιαφημισμένη του… επανάσταση, που οδήγησε στην επιτροπεία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, άλλες του Βασιλειάδη, που δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τα πρόσωπα που επέβαλλε ο προκάτοχός του στην ΕΠΟ.
Αυτό το… χτίζε-γκρέμιζε, βέβαια, των υπουργών Αθλητισμού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ότι είναι και στο πλαίσιο της στρατηγικής που έχει στο επίκεντρο την επικοινωνιακή διαχείριση, που στοχεύει στις γρήγορες αλλαγές της ατζέντας, ώστε κανείς να μην θυμάται τι έγινε πριν από λίγο καιρό.
Ωστόσο, υπάρχουν σ’ αυτό τον τόπο και κάποιοι που δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου, που δεν είναι λωτοφάγοι, που θυμούνται τους πανηγυρισμούς για επιτυχίες που όχι μόνο δεν υπήρξαν ποτέ αλλά εξελίχθηκαν σε… τραγωδίες.
Διότι, είναι αποδεδειγμένο, πλέον, ότι όχι μόνο δεν άλλαξαν προς το καλύτερο κάποια πράγματα στο ποδόσφαιρο, αλλά, υπάρχει έκδηλη ανησυχία για την πιθανότητα να γίνουν πολύ χειρότερα.
Και η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει την πολιτική ηγεσία του Αθλητισμού, που αντί να κοιτάξει πώς θα ετοιμάσει το πλαίσιο που θα της επιτρέψει να βάλει τις ασφαλιστικές δικλείδες για την επανάκτηση της αξιοπιστίας σε όλα τα επίπεδα, ενδιαφέρθηκε μόνο για να ελέγξει το ποδόσφαιρο, να το χειραγωγήσει και να το χρησιμοποιήσει αποκλειστικά ως εργαλείο άσκησης πολιτικής…
Γι’ αυτό και έφτασε στο σημείο να φέρνει την μια τροπολογία πίσω από την άλλη, προκειμένου να δίνει νομιμοποίηση σε αποφάσεις που σηκώνουν πολύ μεγάλη συζήτηση και αφήνουν περιθώρια σε όποιον θέλει να τις αμφισβητήσει, να το