Οι νεκροί πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσεις λέει ένα ρητό το οποίο μπορεί να μοιάζει αρκετά μακάβριο, ειδικά για την περίσταση, όμως ως έναν βαθμό καταδεικνύει την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Πέρασε ένα ακόμη Σαββατοκύριακο χωρίς Super League, Football League κ.τ.λ. και κοντεύουμε να το ξεχάσουμε. Το χειρότερο δεν είναι όμως αυτό. Το χειρότερο είναι ότι δεν νιώθουμε να μας λείπει.
Το κουβέντιασα με φίλους, το συζήτησα με ανθρώπους του χώρου. Λείπει λίγο σε εμάς, που είμαστε της δουλειάς. Λείπε στους πρωταγωνιστές, γιατί από αυτό και αυτοί ζούνε. Από τον κόσμο; Από τους υγιείς φιλάθλους; Από αυτούς που αγαπούν το ποδόσφαιρο; Θα ήθελα αληθινά να γνώριζα τι θα συνέβαινε στην Αγγλία αν ένα Σαββατοκύριακο… απαγορευόταν στα καλά του καθουμένου το ποδόσφαιρο. Θα είχαν ενδιαφέρον οι αντιδράσεις στην Γερμανία ή την Ισπανία, οι κραυγές στην Ιταλία και οι φωνές σε κάθε υγιή ποδοσφαιρικά χώρα.
Στην Ελλάδα ο λαουτζίκος έχει και πιο σοβαρά προβλήματα να ασχοληθεί, αλλά στην πραγματικότητα, ενώ ο Έλληνας αγαπάει πολύ το ποδόσφαιρο, συμβιβάζεται στην ιδέα πως θα την βγάλει μπροστά στην οθόνη του βλέποντας Πρέμιερ Λιγκ, βλέποντας την Γιουβέντους να κερδίζει την Λάτσιο, τον Μέσι και τον Ρονάλντο να κάνουν όργια, την Μπάγερν να μοιάζει ασταμάτητη. Είναι χορτασμένοι από ποδόσφαιρο και η δίψα τους για μπάλα βρίσκει εύκολα… νεράκι σε αυτές τις χώρες που «παράγουν ποδόσφαιρο».΄
Στην Ελλάδα τι; Κλειστά γήπεδα, φιλικά με «νοικιασμένους» διαιτητές, σκορ που κρύβονται με επιμέλεια μη τυχόν και κάνει «ντα» η ΕΠΟ, παράγοντες να «σκοτώνονται» για την επικράτηση τους… Κι ο κόσμος; Απλώς παρακολουθεί, με την σιγουριά πως «πάλι τίποτα δεν θα γίνει». Το ξέρουν όλοι. Το ομολογούμε χωρίς να έχουμε καν την έννοια μήπως και διαψευστούμε. Είναι κρίμα, αλλά… έτσι είναι.
Και το χειρότερο; Αν πάει άλλο ένα Σαββατοκύριακο έτσι, ελάχιστοι θα ταραχθούν. Τα καφέ θα είναι γεμάτα, οι ποδοσφαιρόφιλοι θα βρίσκουν παρηγοριά στους… «έξω» και στην πραγματικότητα θα αρχίσουν και οι λίγοι να ξεχνούν πως… κάποτε υπήρξε ελληνικό ποδόσφαιρο.
