Τα καλοκαίρια είναι πάντα πιο ευχάριστα στην Ελλάδα. Έχεις γενικώς μία ανεβασμένη διάθεση, λόγω καιρικών συνθηκών και λόγω των διακοπών που παλαιότερα τουλάχιστον, αποτελούσαν τρόπο ζωής. Αν όλο αυτό, συνδυαζόταν και με καλό ποδόσφαιρο μέσα στο κατακαλόκαιρο, μιλούσαμε για τον ιδανικότερο συνδυασμό. Οι καιροί οικονομικά μπορεί να έχουν αλλάξει αρκετά, όμως το καλοκαίρι δεν παύει να είναι μία ευχάριστη εποχή. Που επίσης συνδυάζεται με ποδόσφαιρο κάποιες φορές και τα πράγματα γίνονται καλύτερα.
Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Για να αντιληφθείτε ίσως καλύτερα, την ευχάριστη διάθεση με την οποία υποδεχόμαστε πριν από κάθε διοργάνωση την Αγγλία. Θυμίζει τα ανέκδοτα με τους πόντιους. Που βλέπουν μία μπανανόφλουδα και λένε «ωχ θα πέσω πάλι». Δεν ξέρεις τον τρόπο. Γνωρίζεις απλώς ότι θα πατήσουν σίγουρα την… μπανανόφλουδα.
Κάθε φορά τα ίδια. Μία χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο και εξαιτίας αυτής της εμμονής, συχνά αντιμετωπίζουν με σνομπισμό πρόσωπα και καταστάσεις. Η Αγγλία αρνούνταν να συμμετάσχει στα πρώτα Μουντιάλ, με το ζόρι έπαιξε στο Euro. Παρότι πρωτοπόρος σε πολλά, έδειχνε πάντα ιδιαιτέρως προσεκτική, μέχρι να «μπει» σε έναν θεσμό. Δεν ήταν τυχαίο ότι δεν μπήκε και ποτέ στο Ευρώ. Άσχετο αλλά… μάλλον σχετικά με την φιλοσοφία του λαού. Έτσι είναι οι Άγγλοι. Μόνο που μερικές φορές, εξαιτίας αυτού του γεγονότος, υπάρχουν προσδοκίες, που δεν έχουν στην πραγματικότητα βάσεις.
Η εθνική Αγγλίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Για μία ακόμη φορά απέτυχε παταγωδώς και το χειρότερο δεν είναι ότι αποκλείστηκε από την Ισλανδία. Το χειρότερο, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι πως δεν αποτελεί και έκπληξη κάτι τέτοιο. Αυτή η Αγγλία, ουδέποτε σε κάνει να πιστεύεις πως… δεν είναι ικανή για το χειρότερο. Μπορεί να το κάνει. Κι ας προερχόταν από τρία σχετικά καλά παιχνίδια.
Η Αγγλία δεν έδειξε κάτι διαφορετικό από άλλα τουρνουά. Κόντρα στους Ισλανδούς, κατόρθωσαν να χάσουν ενώ προηγήθηκαν νωρίς, έδειχναν να είναι μία ομάδα δίχως αρχή και τέλος, με τον Ρούνει κάπου στα χαφ, τον Κέιν αλλού γι΄ αλλού, τον Στάριτζ στον κόσμο του… Μία ομάδα με παίκτες που ουδέποτε έδειξαν ότι θέλουν την πρόκριση όσο… οι Ισλανδοί, που δεν μπορούν να παίξουν με το μαχαίρι στα δόντια όπως οι Ιταλοί, που δεν έχουν την ποιότητα να ανταποκρίνονται σε δύσκολες καταστάσεις όπως οι Γάλλοι. Δεν έχουν τίποτα από αυτά. Πως στην ευχή να προχωρήσουν λοιπόν;
Η Πρέμιερ Λιγκ έγινε το καλύτερο και ακριβότερο πρωτάθλημα. Όχι όμως γιατί έχει σπουδαίους Άγγλους ποδοσφαιριστές, αλλά κυρίως γιατί έχει σπουδαίους παράγοντες, που φρόντισαν να δώσουν τόσο μεγάλη αίγλη στην Λίγκα, ώστε να προσελκύουν τους καλύτερους ξένους παίκτες αρχικά και έπειτα τους μεγαλύτερους οικονομικούς κολοσσούς. Φέτος και τους… καλύτερους προπονητές. Μόνο που η εθνική είναι άλλο θέμα. Εκεί παίζουν μόνο Άγγλοι. Δεν έχουν κανέναν άλλον δίπλα να τους συμπαρασύρει. Δεν έχουν ηγέτες. Είναι μόνοι τους. Αυτοί και η… σημαία. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Ποτέ δεν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν σχολή, ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν καλύτεροι έστω και από την παρουσία των καλών ξένων παικτών δίπλα τους. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι Βρετανοί που πήγαν σε άλλες χώρες και πέτυχαν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όπως και ότι η εθνική Αγγλίας παραμένει άτιτλη από το 1966. Κι ίσως θα μείνει για πολλά χρόνια ακόμη…