«Που πας να μπλέξεις ρε Γιώργο; Να σε ξεφωνίζουν στο γήπεδο, στο facebook και στα ραδιόφωνα θέλεις; Άστο καλύτερα…» Αυτή ήταν η συμβουλή ενός καλού μου φίλου χθες το απόγευμα όταν του εκμυστηρεύτηκα την σκέψη μου να γράψω στην σημερινή μου στήλη για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο Άγγελος Αναστασιάδης τους εκπροσώπους του Τύπου μετά το τέλος κάθε αγώνα…
Επειδή όμως στα 23 περίπου χρόνια της παρουσίας μου στον χώρο, ευτύχησα να γράφω και να λέω αυτό που αισθάνομαι, δεν χρειάστηκε να το πολυσκεφτώ και για πρώτη και τελευταία φορά θα ασχοληθώ με ένα θέμα το οποίο, επιτρέψτε μου να γράψω, ότι δεν αφορά μόνο το συνάφι μου.
Από την πρώτη συνέντευξη Τύπου, ο Άγγελος Αναστασιάδης δείχνει έναν εκνευρισμό ανεξήγητο όταν παίρνει τη θέση του στην αίθουσα Τύπου. Δείχνει την εικόνα ενός ανθρώπου που απέναντι του βλέπει προσωπικούς εχθρούς, βλέπει εχθρούς του συλλόγου και μοιραία τους στοχοποιεί.
Η αίθουσα Τύπου και η συνέντευξη που γίνεται με το τέλος του κάθε αγώνα, είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουν οι δημοσιογράφοι για να κάνουν τις ερωτήσεις τους προς τον προπονητή του ΠΑΟΚ που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο Άγγελος Αναστασιάδης.
Όταν λοιπόν στον χώρο εργασίας των δημοσιογράφων, εκεί δηλαδή που έχουν την ευκαιρία να κάνουν ερωτήσεις, ο Αναστασιάδης αρχίζει την απάντηση του με το «τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά» αν μη τι άλλο και τους προσβάλει και τους στοχοποιεί.
Όταν ο προπονητής του ΠΑΟΚ δηλώνει «εσείς κάνατε 20 μεταγραφές κάθε χρόνο» απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους, και τους προσβάλει και τους στοχοποιεί και φυσικά ψεύδεται γιατί πολύ απλά τις μεταγραφές τις κάνει η διοίκηση και όχι οι δημοσιογράφοι…
Όταν ο προπονητής του ΠΑΟΚ μετά από μια απλή ερώτηση αρχίζει τον μονόλογο του κατηγορώντας τους δημοσιογράφους επειδή τόλμησαν να ζητήσουν διευκρινίσεις για κάποια δήλωση του που είχε μόλις προηγηθεί, ότι θέλουν να δημιουργήσουν προβλήματα (η τοποθέτηση που είχε προηγηθεί τα δημιουργεί), και τους στοχοποιεί, και τους προσβάλει και φυσικά αποφεύγει (δικαίωμα του) με άκομψο τρόπο να απαντήσει στην συγκεκριμένη ερώτηση που του έγινε…
Ο Άγγελος Αναστασιάδης όπως το έχω γράψει και άλλες φορές, δεν έχει ανάγκη να γίνει αρεστός. Το έργο του και η δουλειά του είναι οι «απαντήσεις» και τα διαπιστευτήρια του.
Αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθεί ότι απέναντι του δεν έχει εχθρούς αλλά εργαζόμενους. Αν οι δημοσιογράφοι πήγαιναν έξω από το σπίτι του, πήγαιναν έξω από την Νέα Μεσήμβρια, έξω από την Τούμπα και ΔΕΝ σέβονταν τη δουλειά του και την προσωπική του ζωή, θα ήταν απολύτως λογικό να τους σκίσει…
Αλλά στην συνέντευξη Τύπου, εκεί δηλαδή που έχει κατοχυρωθεί το δικαίωμα του δημοσιογράφου να ρωτά, ο προπονητής του ΠΑΟΚ θα πρέπει να μπει στην διαδικασία να ΑΚΟΥΕΙ πρώτα την ερώτηση και να απαντά χωρίς να απαξιώνει και να προσβάλει αυτούς που καλοπροαίρετα κάνουν τις ερωτήσεις…
Για τους μπούφους (και είναι πολλοί) θα αναγκαστώ να γράψω κάτι: το σημερινό σχόλιο δεν πηγάζει από καμιά διάθεση «πολέμου» στον Αναστασιάδη. Άλλωστε όποιος διαβάζει την στήλη από την πρώτη μέρα που επέστρεψε στον ΠΑΟΚ, έχει αντιληφθεί και τον σεβασμό που δείχνω στο πρόσωπο του και ως άνθρωπο και ως προπονητή.
Αλλά και εγώ επιθυμώ να με σέβονται στον χώρο εργασίας μου. Και όταν με στοχοποιούν άδικα, είμαι υποχρεωμένος να υπερασπιστώ τις θέσεις μου και το δικαίωμα στην εργασία μου όταν γίνεται χωρίς δόλο αυτή.
Κύριε Άγγελε Αναστασιάδη, μπορείτε εύκολα να διακρίνετε τις καλοπροαίρετες και τις κακοπροαίρετες ερωτήσεις. Δεν είναι ζητούμενο για μένα να αποφύγω το τσουβάλιασμα. Ζητούμενο είναι όπως σας σεβόμαστε, να αρχίσετε να μας σέβεστε. Στον χώρο εργασίας μας, σας συναντάμε μια φορά την εβδομάδα, επιτρέψτε μας λοιπόν εκεί να κάνουμε τις ερωτήσεις μας χωρίς να βλέπετε «φαντάσματα» και «εχθρούς» σε κάθε ερώτηση μας…
Κλείνω με το παρακάτω: σαφέστατα ο Αναστασιάδης έχει να ασχοληθεί με πολύ σημαντικότερα πράγματα από το παράπονο του κάθε Ζαΐρη. Αλλά και ο κάθε Ζαΐρης οφείλει να υπερασπιστεί και τη δουλειά του αλλά και την εικόνα του όταν αυτή μουτζουρώνεται κάθε φορά που ο προπονητής αρχίζει την απάντηση του με «τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά…»