Πιθανώς αν μιλούσαμε για κάποια άλλη χώρα, που τα πράγματα κυλούν γενικότερα πιο νορμάλ σε ότι αφορά την προσέγγιση του ποδοσφαίρου, ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, θα αποχωρούσε με ένα standingovation που θα αποτελούσε «φάρο» για τους μικρότερους και μετάγγιση στη νέα γενιά που θα υποδεχόταν η Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ θα του έδινε την δυνατότητα να συνεχίσει αν ήθελε κάπου αλλού, διότι δεν θα κρινόταν πιθανώς τόσο χρήσιμος για τον δικέφαλο και θα έκανε στους πάντες γνωστό πως η πόρτα θα είναι ανοιχτή για οτιδήποτε θελήσει στην συνέχεια.
Έγινε με τον Ντελ Πιέρο, έγινε με τον Τζέραρντ, χειροκροτήθηκε ακόμη και ο Λάμπαρντ στην επιστροφή του στο «Στάμφορντ Μπριτζ», είναι πάμπολλα τέτοιου είδους παραδείγματα. Ο «Σάλπι» αποχωρεί από τον ΠΑΟΚ βουβά. Ή ακόμη χειρότερα με κατάρες, με επιφωνήματα ανακούφισης, με έναν διασυρμό σε όλα τα επίπεδα, που δεν τιμάει σε καμία περίπτωση τον «οργανισμό ΠΑΟΚ». Έγινε μόδα το ξεφωνητό στον Σαλπιγγίδη και έπειτα υπήρχε η απαίτηση να… δίνει τα πάντα, να σκοράρει πάντα και να σιωπάει πάντα.
Προσωπικά, σε όλα τα χρόνια που θυμάμαι το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν έχω ζήσει ανάλογη περίπτωση στο επαγγελματικό πρωτάθλημα. Πολλοί ποδοσφαιριστές στα καλά τους, άφηναν την Θεσσαλονίκη για τα χρήματα και την δόξα των μεγάλων ομάδων της Αθήνας. Ο Σαλπιγγίδης έκανε το αντίστροφο. Στα καλύτερα του. Όταν ο Παναθηναϊκός του νταμπλ και του Τσάμπιονς Λιγκ, του πρόσφερε ένα «χρυσό» συμβόλαιο, συνοδευόμενο από λατρεία οπαδών και μίας πλούσιας τότε διοίκησης, αυτός προτίμησε τα… δύσκολα τότε του ΠΑΟΚ. Πίστευε στην αναγέννηση της ομάδας που αγάπησε και έμοιαζε να ανοίγει τα φτερά της. Προφανώς δεν πίστευε πως θα υπάρχει αυτή η εξέλιξη. Δεν είχε στο μυαλό του πως οι λίγοι που του έλεγαν, θα γινόταν περισσότεροι και έπειτα… πλειοψηφία.
Η διοίκηση δεν τον «προστάτεψε» ποτέ σοβαρά μπροστά σε όλη αυτή την παράνοια. Συζητήσεις ουκ ολίγες αλλά… ως εκεί. Καμία πραγματικά σοβαρή προσέγγιση του θέματος, που εξελισσόταν σε σοβαρό, από την στιγμή που γινόταν λόγος για έναν διεθνή παίκτη, από τους πλέον δημοφιλείς που είχε ο ΠΑΟΚ. Για τους αντιπάλους τουλάχιστον. Ο Σαλπιγγίδης θα μπορούσε κάλλιστα να συμβολίζει τον παίκτη που δούλεψε σκληρά για να φθάσει ψηλά. Που αναδείχθηκε από τις ακαδημίες της ομάδας. Που έβαλε μπροστά το συναίσθημα του σε εποχή που ο επαγγελματισμός κυριαρχεί. Που ενώ θα μπορούσε να φύγει ακόμη και στην εποχή Γούμενου ως ελεύθερος, προτίμησε να μην κάνει προσφυγή, ανεξάρτητα αν μετά ειπώθηκαν διάφορα, που ήταν μακριά από την πραγματικότητα. Που είναι ταπεινός, που δεν προκαλεί, που τηρεί το respect που γράφει η φανέλα του.
Αντ΄ αυτού αποχωρεί στα 34 του και περίπου σαν «κυνηγημένος». Δεν είναι παράξενο για την Ελλάδα. Είναι δυσάρεστο όμως για τον «οργανισμό ΠΑΟΚ». Σήμερα είναι ο Σαλπιγγίδης, χθες ήταν κάποιος άλλος, αύριο πιθανώς κάποιος άλλος. Ο ΠΑΟΚ βγαίνει ηττημένος σε όλα τα σημεία στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ούτε θα χαθεί φυσικά ως σύλλογος, ούτε πιθανώς θα χάσει την στιγμή αυτή τρομακτικά σε αγωνιστικό επίπεδο. Είναι όμως πολλά άλλα πράγματα που παίζουν σημαντικό ρόλο σε ένα κλαμπ. Σε αυτά, ο ΠΑΟΚ και πιθανώς αρκετές ακόμη ελληνικές ομάδες, έχουν ακόμη πολύ δουλειά μπροστά τους…
