Αυτές οι δικαστικές μάχες τις οποίες δίνει ο ερασιτέχνης Ηρακλής για να προστατεύσει την ακίνητη περιουσία του, όπως και στο παρελθόν έχω γράψει, θα έπρεπε να μην υπήρχαν.
Εχω εξηγήσει ότι είναι απολύτως παράλογο να θεωρεί το υπουργείο Οικονομικών πως μπορεί να εξυπηρετηθεί ένα χρέος το οποίο έφτασε στα 600.000.000 ευρώ (ναι, καλά διαβάσατε, εξακόσια εκατομμύρια ευρώ…), στο οποίο κάθε μήνα προστίθενται 30.000.000 ευρώ από τόκους και προσαυξήσεις.
Ποιος θα τα πληρώσει αυτά τα λεφτά; Από ποια έσοδα; Και πόσα έσοδα θα πρέπει να έχει κάποιος για να εξυπηρετεί ένα χρέος της τάξεως των 600.000.000 ευρώ;
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πληρωθεί αυτό το χρέος. Και τα μισά να χρωστούσε ο Ηρακλής και το ¼ και το 1/10, ποτέ δεν θα μπορούσε να ξεχρεώσει.
Το φυσιολογικό θα ήταν να έχει ήδη διαγραφεί αυτό το χρέος. Όχι γιατί θα αποφάσιζε κάποιος να κάνει μια χαριστική ρύθμιση για τον Ηρακλή, αλλά γιατί είναι ανέφικτο να πληρωθούν αυτά τα χρήματα.
Η εκκρεμότητα συντηρείται μόνο επειδή υπάρχει η ακίνητη περιουσία του ερασιτέχνη Ηρακλή και η άποψη ότι το Δημόσιο θα μπορούσε να προχωρήσει σε κατάσχεσή της, ώστε με αυτό τον τρόπο να αποπληρωθεί ένα μέρος, έστω, από τα υπέρογκα χρέη.
Όμως, στην πραγματικότητα ούτε αυτό μπορεί να συμβεί. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί μιλάμε για ακίνητη περιουσία στην οποία υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται για την ανάγκες των τμημάτων του συλλόγου, δεν παράγουν έσοδα, ή, ακόμη κι αν παράγουν κάποια, αυτά πηγαίνουν για να καλύψουν τις υποχρεώσεις από την λειτουργία των συγκεκριμένων τμημάτων.
Συνεπώς, δεν έχει κανένα νόημα να βρίσκεται σε αυτή την περιπέτεια ο Ηρακλής, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος ερασιτεχνικός σύλλογος (και υπάρχουν πολλοί…), επειδή στο υπουργείο Οικονομικών δεν αποφασίζουν να βάλουν ένα τέλος σε μια υπόθεση η οποία είναι αδιέξοδη, δεν οδηγεί πουθενά.
Επαναλαμβάνω, δεν μιλάμε για χαριστική ρύθμιση αλλά για περιπτώσεις (διότι υπάρχουν κι άλλες εκτός από του Ηρακλή…), όπου ισχύει σε απόλυτο βαθμό το ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος…
Κάτι το οποίο αντιλαμβάνεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αθλητισμού, αντιλαμβάνονται τα δικαστήρια (το αποδεικνύουν οι αποφάσεις που εκδίδουν), εξακολουθεί, όμως, να μην αντιλαμβάνεται το υπουργείο Οικονομικών, από το οποίο και εξαρτάται η λύση του ζητήματος.
