Μόνο λύπη και οργή προξένησε η προχθεσινή εικόνα της «πρώτης» του Ηρακλή. Και δεν αναφέρομαι στα πιτσιρίκια, τους νεαρούς παίκτες δηλαδή, που κλήθηκαν άρον-άρον να «γεμίσουν» το ρόστερ της ομάδας, ώστε να υπάρχει η δικαιολογία πως ο Ηρακλής διαθέτει ομάδα και ως εκ τούτου δικαιούται να συμπεριλαμβάνεται στις ομάδες της Football Leagaue. Ποιος άραγε θα περίμενε παρόμοια κατάντια. Φαίνεται όμως πως το αδυσώπητο πεπρωμένο του Ηρακλή, όπως αυτό διαγράφθηκε προ πολλού, πήρε τον δρόμο της οριστικής κατάληξής του.
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος ο ταμίας Ιδρυτικού Σωματείου, παραιτήθηκε δημοσιοποιώντας μακροσκελή ανακοίνωση, δικαιολογώντας την ενέργεια τους ως εξής:
«Δυστυχώς παρότι προσπάθησα πολύ να βοηθήσω να βρεθεί μια βιώσιμη λύση για να συνεχίσει να υπάρχει στον ποδοσφαιρικό χάρτη ο σύλλογος που ανέστησε και υπηρέτησε στον βαθμό που μπορούσε ο φίλος μου ο Θοδωρής ο Παπαδόπουλος, δεν τα κατάφερα» τονίζοντας παράλληλα και κάτι ουσιώδες το οποίος «κάτι» δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται ο Παπαθανασάκης και οι νέοι συνεργάτες του, τους οποίους ειρήσθω εν παρόδω, τους τα ψέλνει τα εξ αμάξης.« Ο Ηρακλής σαν εταιρεία έχει πλέον χρεοκοπήσει και τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί είναι αδύνατον να λυθούν μιας και πλέον δεν υπάρχει και ο χρόνος να γίνει κάτι τέτοιο», επισήμανε, όμως η λεπτομέρεια που συγκλονίζει είναι πως ο Παπαδόπουλος αφήνει αιχμές, αορίστως βέβαια, αλλά και ο πλέον κοινός νους ξέρει που το πάει.« Είναι πλέον καιρός όλοι αυτοί που κατά καιρούς κέρδισαν από την παρουσία τους στον Ηρακλή να αναλάβουν τις ευθύνες τους , να σταματήσουν να προσπαθούν να βρουν άλλοθι για την αδιαφορία τους στην προσπάθεια των μελών του Ιδρυτικού Σωματείου της Επιτροπής Σωτηρίας και τον αγώνα των οργανωμένων οπαδών, κοινά και από το ΔΣ του Ιδρυτικού». Και θυμάμαι ένα προφητικό κείμενο που είχα γράψει την πρώτη χρονιά που ο Ηρακλής έχασε την άνοδο στη Super League και σύσσωμος ο κόσμος όρμησε στον Θόδωρο Παπαδόπουλο θεωρώντας τον υπεύθυνο για την απώλεια.
Εγραψα τότε: «Φωνές, κακό και τάσεις λιντσαρίσματος.. Οι κραυγές γινόταν ουρλιαχτά και οι χειρονομίες απειλητικές γροθιές. Όταν ο Θόδωρος Παπαδόπουλος αποφάσισε να κατέβει από τα «ψηλά» για να πάει στα αποδυτήρια οι συγκεντρωμένοι τον «πήραν καροτσάκι». Μόλις που φαινόταν το πρόσωπο του κατακόκκινο και στα πρόθυρα αποπληξίας. Τότε σαν από μηχανής θεός επενέβη ο Νίκος Ατματζίδης και τον αγκάλιασε εκλιπαρώντας τους εξοργισμένους φιλάθλους να ηρεμίσουν. Τότε αρκετοί συσπειρώθηκαν γύρω του, κοιτώντας τον στα μάτια λες και περίμεναν να τους πει. « Μη στεναχωριέστε παιδιά εγώ είμαι εδώ». Ξεστομίζονται όμως τέτοιες κουβέντες στους καιρούς μας; Ο ιστορικός κυανόλευκος πρόεδρος αντ΄ αυτού τους είπε σοβαρά. « Προσέξτε παιδιά γιατί τα πράγματα δεν είναι εύκολα, ούτε όπως εσείς τα υπολογίζεται. Βάλτε τα κάτω και θα δείτε. Γιατί να φταίει ο πρόεδρος από την στιγμή που έκανε ότι μπορούσε. Θα σας πω κάτι για να καταλάβετε που βρίσκεται ο Ηρακλής. Στις αρχές του χρόνου φώναξε ο πρόεδρος εμένα και άλλος είκοσι γνωστούς παράγοντες.
Μας είπε λοιπόν να βάλουμε από κάτι ο καθένας για να πάρουμε δυο, τρεις καλούς παίκτες. Ε λοιπόν κανείς δεν έδωσε ούτε ευρώ. Ούτε εγώ, γιατί δεν έχω». Ακούγοντας τα λόγια αυτά οι φίλαθλοι άρχισαν να αραιώνουν, εκτός αυτών που σαν μαντρόσκυλα επέμεναν να αλυχτούν υπό το άγρυπνο βλέμμα των ΜΑΤ. Τα φώτα στο Καυτανζόγλειο άρχισαν να πέφτουν. Γύρο έρεβος. Όμοιο, έτσι μου φάνηκε, με αυτό του Ηρακλή». Με μια παρένθεση δυο χρόνων, αυτά της S.L που αποδείχθηκαν καταστροφικά, ήρθε η ώρα της αποκάλυψης. Οι άδολοι λεφτάδες ( και όχι μόνο) μεγαλοσχήμονες της γαλάζιας οικογένειας, τον Ηρακλή, τον έχουν προ πολλού εγκαταλείψει.
