Στον ελληνικό αθλητισμό και δη στο μπάσκετ, η 18η του Οκτώβρη θα έπρεπε να λογίζεται ως ημέρα πένθους. Φαίνεται μακάβριο, ο λόγος είναι σοβαρός. Πρόκειται εξάλλου για τον άνθρωπο που άλλαξε τις ισορροπίες στον ελληνικό αθλητισμό, εκτόξευσε ένα άθλημα και – κατά δήλωση των συναθλητών του – φρόντισε για τον ερχομό του επαγγελματισμού σε ένα περιβάλλον που υπήρξε άκρως ερασιτεχνικό.
Για να ακριβολογούμε, ήταν 18 Οκτωβρίου 1994 όταν ο Νίκος Γκάλης επιβιβάστηκε σε ένα ταξί και αποχώρησε από το κλειστό του Μετς. Ενδεχομένως, ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνη η εμφάνισή του θα ήταν η τελευταία του. Όσοι τον γνώριζαν, έβαζαν και τα… δύο χέρια τους στη φωτιά. Ήταν μια στιγμή όπου «έσπασε» κάτι μέσα του. Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει πληγές, αυτή του Νίκου Γκάλη αποδείχθηκε ανίατη. Έναν χρόνο μετά, στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 ανακοίνωσε και τυπικά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Είχαν προηγηθεί απόπειρες αποδέσμευσής του από τον Παναθηναϊκό, αλλά η άρνηση του τελευταίου οδήγησε σε ένα συναινετικό διαζύγιο και μια γραπτή δήλωση βουτηγμένη σε ένα πικρό ποτήρι, με χιλιάδες συναισθήματα και μια απορία. Γιατί έτσι;
Στο… κάδρο ο Κώστας Πολίτης
Ο Νίκος Γκάλης δεν κατάφερε να δώσει ένα τέλος που άξιζε. Έπρεπε να περάσουν 19 ολόκληρα χρόνια (σ. σ. η εκδήλωση προς τιμή του που διοργάνωσε ο Άρης) για την αποκατάσταση του πράγματος. Ακόμη και τότε, τον χαρακτήρισε η απόλυτη σιωπή, κράτησε τα περισσότερα για τον εαυτό του. Στο κλειστό του Μετς, στον αγώνα του Παναθηναϊκού με τους Αμπελόκηπους, υπήρξε σαφέστατη επίδειξη δύναμης από τον τότε προπονητή των «πράσινων», Κώστα Πολίτη. Στη πραγματικότητα, η απόφασή του να μην τον χρησιμοποιήσει στη βασική πεντάδα και να τον καλέσει με τη διαφορά στο +24, ήταν η αφορμή. Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει καιρό πριν. Όταν ο Γκάλης είχε διαπιστώσει ότι δεν ήταν στα πλάνα του έμπειρου τεχνικού. Δήλωσε αδιάθετος, αρνήθηκε να αγωνιστεί, επί της ουσίας όμως είχε πάρει τις αποφάσεις του. «Φεύγω για το καλό του Παναθηναϊκού. Όχι το δικό μου, ούτε του Πολίτη. Θα μπορούσα όμως να ξέρω τι ήθελε από εμένα. Κι όταν αργότερα μου εξήγησε και συμβιβάστηκα με τον ρόλο που ήθελε να πάρω, νόμιζα πως αυτό ήταν, συνεχίζουμε. Όμως τελικά, ούτε αυτό έγινε. Δεν μπορώ να μείνω στην ομάδα. Δεν έφυγα μόνος μου, ο προπονητής μου είπε να μην μπω», είχε δηλώσει, ένα 48ώρο μετά, ο Νίκος Γκάλης στην εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ».
Το ραντεβού στο Χίλτον
Η έκρηξη έγινε στο κλειστό του Μετς, αλλά τα… μπαρούτι είχε τοποθετηθεί καιρό πριν. Όλοι όσοι λειτουργούσαν εντός του Παναθηναϊκού είχαν αντιληφθεί τα πάντα. Κυρίως μετά το ξέσπασμα του Κώστα Πολίτη, έπειτα από μια ήττα από το Περιστέρι και την απόφασή του… «από εδώ και στο εξής η ομάδα θα παίζει με τους ψηλούς και τους σουτέρ», φέρεται να είχε πει. Σύμφωνα μάλιστα με το ρεπορτάζ εκείνης της εποχής, σε μια «συζήτηση» υψηλών τόνων μεταξύ των δύο ανδρών, ο Πολίτης είχε πει στον Γκάλη ότι δεν θα είχε βασικό ρόλο. Το συγκεκριμένο γεγονός είχε προκαλέσει τη παρέμβαση του τότε ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Παύλο Γιαννακόπουλου, αλλά και τη κοινή συνάντηση στο ξενοδοχείο Hiltonστην Αθήνα. Θεωρητικά, δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις. Λέγεται ότι εκεί, ο Κώστας Πολίτης είχε πει πως «ήταν μια κακή στιγμή». Αποδείχθηκε όμως ότι η κατάσταση ήδη είχε εκτροχιαστεί, ουδείς μπορούσε να διορθώσει το πρόβλημα. Ένας έπρεπε να φύγει. Και το έκανε ο Γκάλης, μπαίνοντας σε ένα ταξί και μετά από λίγες ώρες, στο αεροπλάνο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη.
Η «διαβολική» σύμπτωση
Ο Γκάλης ανήκει στη συνομοταξία των ανθρώπων που δύσκολα ξεχνούν. Για λόγους τακτικής μπορεί να προσποιηθεί το αντίθετο, αλλά θυμάται τα πάντα. Ημερομηνίες, αγώνες, γεγονότα, επεισόδια. Επί του θέματος, είναι ελάχιστες φορές που δέχθηκε να τοποθετηθεί. Στη καρδιά του όμως, η 18η του Οκτώβρη 1994 είναι μια μαύρη μέρα. Κατά διαβολική σύμπτωση, σήμερα θα διεξαχθεί ένα ντέρμπι που στη συνείδηση όλων των φιλάθλων της Θεσσαλονίκης, έχει τη σφραγίδα του «Νικ». Τα παραδοσιακά ντέρμπι μεταξύ Άρη και ΠΑΟΚ, οι σπουδαίες βραδιές με την Εθνική αλλά και με τον Άρη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, συνθέτουν ένα παζλ εικόνων που παραμένουν στον σκληρό δίσκο του μυαλού του. Και στο δικό μας…
