Ο κύριος λόγος της ανημποριάς του σημερινού Ηρακλή, ήταν μέχρι πρότινος η απόλυτη υποταγή γενικά της «οικογένειας» στο αναπόφευκτο. Πώς όμως να παλέψουν αυτό το αναπόφευκτο από τη στιγμή που το έβλεπαν να έρχεται με φούρια; Όμως, το παρελθόν εκ των πραγμάτων μπορεί να θεωρηθεί ως παράδειγμα αποφυγής συμβάντων τραγικών.
Ποτέ όμως δεν πρέπει να γίνεται αφορμή επαναφοράς αυτών των συμβάντων με πρόθεση την αποκατάσταση ενός πληγωμένου εγωισμού ή τη δημιουργία εντυπώσεων, στοχεύοντας σε μια δήθεν αποκατάσταση της… κανονικότητας. Η «κανονικότητα» στον Ηρακλή παγιώθηκε με τη σημερινή της μορφή εδώ και κάμποσα χρόνια. Μια κανονικότητα όμως που πρέπει ν’ αλλάξει οπωσδήποτε.
Και θα αλλάξει, αν και είναι αδύνατον πάντα να ελεγχθεί το απρόσμενο. Γιατί το αν θα έμενε ο Ηρακλής χαμένος ή αν θα έβρισκε τον τρόπο να επανέλθει στον δρόμο του, ήταν επιλογή μόνο του κόσμου του (ηγήτορες, φίλαθλοι, οπαδοί) και κανενός άλλου. Αυτός κατάλαβε επιτέλους πως η πραγματικότητα στην οποία ζει δεν είναι όσα συμβαίνουν αλλά ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τα γεγονότα. Και άλλαξε, αυτό που λένε, τον «ρου της ιστορίας». Πώς; Γιατί η πλειονότης του κατάλαβε, επιτέλους, μετά από πικρές δοκιμασίες, πως μέσα του υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου και τρόμαξε.
Αντιλήφθηκε επιτέλους πως δεν μπορεί πια να βρίσκει δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άστοχες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο πάντα στους άλλους, όπως εξακολουθεί να πράττει, ευτυχώς, μια μικρή ομάδα αμετανοήτων. Κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη και με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, και ω του θαύματος κατόρθωσε, κάτι που ο κοινός νους δεν μπορούσε να μαντέψει. Πως το αδύνατο γίνεται δυνατό.
Προχθές το διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά στο Ιβανώφειο εμείς και οι «άσπονδοι φίλοι» του Ηρακλή. Σύντομα θα το αντιληφθούμε, και στο ποδόσφαιρο κι ας ο χώρος (το βοηθητικό του Καυτανζογλείου) που επιλέχθηκε να παίζει η ομάδα, για λόγους καθαρά οικονομικούς, νομίζω πως θα είναι αδύνατον να χωρέσει τους αναμενόμενους θεατές. Όπως και να ‘χει όμως το παροπλισμένο θωρηκτό πήρε μπροστά. Θέλει φυσικά πολύ χρόνο να βρει τη ρότα του για τα βαθιά νερά.
Αρκεί που οι κάβοι λύθηκαν και δοκιμαστικά θ’ αρχίζει ν’ αρμενίζει και αυτό, όπως και το μπάσκετ, προς το πεπρωμένο του. Διαφορετικό άραγε; Ο χρόνος θα δείξει και πάντως θέλω να πιστεύω πως τούτη τη φορά θα «έχουσιν γνώσιν οι φύλακες», όπως συνέβη και στο μπάσκετ.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (14/10)