Τώρα που για τον Απόλλωνα ολοκληρώθηκε η πρώτη πεντάδα αγώνων πρωταθλήματος, συν το ματς Κυπέλλου με τη Δόξα, είναι ώρα ίσως του πρώτου μίνι απολογισμού…
Προφανώς αν δεν προέκυπτε η ιστορία της ένστασης, δε θα υπήρχε ούτε ΕΝΑΣ λόγος για να μη χαμογελάει ο φίλαθλος του Απόλλωνα. Όμως αυτή η «περιπέτεια», χωρίς βέβαια ακόμη να έχει τελεσιδικήσει η υπόθεση, έχει ήδη στοιχίσει ψυχολογικά, πολύ απλά διότι δεν επιτρέπει στους κοκκινόμαυρους (προπονητές, παίκτες και φιλάθλους) να απολαύσουν στο βαθμό που θα ήθελαν αυτό που μέσα στο γήπεδο πετυχαίνει η ομάδα.
Είναι πραγματικά πρωτόγνωρο για τον Απόλλωνα να παίζει τέτοιο ποδόσφαιρο. Και δεν αναφερόμαστε απλά στο σερί νικών, αλλά στο θέαμα που προσφέρει. Όσο κι αν οι αντίπαλοι είναι δεδομένα χαμηλότερης δυναμικότητας, αυτό που κάνει στον αγωνιστικό χώρο η ομάδα του Δημήτρη Καλαϊτζίδη είναι άξιο θαυμασμού.
Ποδόσφαιρο κατοχής, αυτοματισμοί, πολλές τελικές φάσεις, επιθετικοί που αλλάζουν θέσεις και… μπερδεύουν τους αντιπάλους τους, οι οποίοι πραγματικά δεν ξέρουν από πού θα τους έρθει. Πραγματική απόλαυση για τους Απολλωνιστές η πρώτη εξάδα αγώνων και το χειροκρότημα βγαίνει αυθόρμητα, ακόμη και από ουδέτερους παρατηρητές… Όχι ότι δεν υπάρχουν και αδυναμίες, αλλά σου δίνεται η αίσθηση πως αυτή η ομάδα έχει ως στόχο το τέλειο.
Καλά ήταν μέχρι τώρα, λοιπόν, αλλά πρέπει να υπάρξει συνέχεια, τώρα που έρχονται και τα πιο δύσκολα. Η επόμενη πεντάδα θα είναι αυτή που θα κρίνει πλέον πολύ περισσότερα, αφού εμπεριέχει τα παιχνίδια με ΑΠΕΛ, Καβάλα και Δόξα Δράμας. Και ο Απόλλων πρέπει να αποδείξει πως μπορεί εξίσου καλά και απέναντι στους «ανταγωνιστές» του.
Πάμε και στο θέμα της ένστασης. Από τη στιγμή που υπάρχει η εκκρεμότητα της έφεσης, δεν είναι σωστό να αναφερθούμε σε ευθύνες και πρόσωπα. Είναι γεγονός ότι η διοίκηση της Δόξας επέλεξε να δυναμιτίσει το κλίμα μεταξύ δύο ομάδων που διαχρονικά είχαν καλές σχέσεις, καταθέτοντας ένσταση για ένα παιχνίδι πρώτης αγωνιστικής, όπου ακόμη το έννομο συμφέρον δεν είναι καν... σε συζήτηση.
Και για μια υπόθεση που δεν είναι «καραμπινάτη», όπως θα ήταν η χρησιμοποίηση ενός τιμωρημένου παίκτη. Εδώ μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό: Για την ερμηνεία ενός κανονισμού και μια απόφαση που με το… ζόρι πάει να «βαφτίσει» ξένο έναν ποδοσφαιριστή που έχει ελληνική ταυτότητα, άρα και δικαίωμα να παίξει στην εθνική, ανεξάρτητα αν αυτό το δικαίωμα το έχει ενεργοποιήσει ή όχι.
Το αν έγιναν λάθη ή όχι στην υπερασπιστική γραμμή σε πρώτο βαθμό είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθούμε αργότερα, διότι προέχει η κρίσιμη εκδίκαση της έφεσης. Όπως και να έχει, ο Απόλλων δεν πρόκειται να αφήσει έτσι αυτή την ιστορία και θα την φτάσει μέχρι εκεί που μπορεί, σε νομικό επίπεδο.
Κάτι που, αν μη τι άλλο, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή όχι με όλες τις κινήσεις, δείχνει ότι ο Απόλλων –ίσως για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια- έχει στιβαρή διοίκηση. Μια διοίκηση που ακόμη ίσως «μαθαίνει» το DNA του συλλόγου, γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά που παρ’ όλα αυτά δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο και εμφατικό τρόπο ότι δεν επιτρέπει σε κανέναν να «παίζει» με την ομάδα. Αυτό το κατάλαβε πλέον και ο τελευταίος που θα προσπαθήσει να το κάνει.
Σαφώς και υπάρχουν πράγματα με τα οποία μπορεί να διαφωνήσει κανείς, αναμφίβολα και η κριτική πρέπει να γίνεται. Εξάλλου όλοι γνωρίζουμε ότι αυτή η δικαστική «περιπέτεια» θα μπορούσε πολύ απλά να είχε εξαρχής αποφευχθεί –ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι έχει 100% δίκιο ο Απόλλων-.
Μέλημα όλων, εντός και εκτός της ομάδας, πρέπει να είναι η προστασία αυτού του μικρού ποδοσφαιρικού «θαύματος» που συντελείται φέτος στον Απόλλωνα. Η ομάδα από εκεί και πέρα δε χρειάζεται αυτόκλητους υπερασπιστές, ούτε… βασιλικότερους του βασιλέως. Ο καθένας από το μετερίζι του. Μια μικρή ώθηση χρειάζεται από όλους όσοι είναι κοντά της, για να σπάσει όλα τα κοντέρ. Και να βγει πρώτη, ακόμη κι αν της επιβάλλουν θερμοκρασίες… Μόσχας.
ΥΓ: Προκύπτουν συνεχώς νέες πληροφορίες για τις ένθεν κακείθεν κινήσεις, «παιχνίδια» και… στηρίξεις και μάλιστα από ορισμένους εντός των τειχών… Εχει ενδιαφέρον.
