Ηταν ένα από τα παιχνίδια εκείνα που σε εκνευρίζουν αφάνταστα κι ακόμα-ακόμα σε κάνουν αν μάλιστα είσαι και μακριά από τον τόπο όπου διεξάγονται. Όδευε προς το τέλος του και σε ότι αφορά το σκορ τα πάντα έμοιαζαν σε… λευκότητα με χιονισμένο τοπίο, στην εξέλιξη του εννοείται, γιατί στο νησί του εθνικού μας ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη η κάψα που επικρατούσε είχε αναγκάσει και τους 22 παίκτες να ονειρεύονται ακρογιαλιές δροσερές οι οποίες φυσικά δεν ήταν και τόσο μακριά για να βουτήξουν. Και τα 0-0 τράβαγε σε μάκρος.
Οι κυανόλευκοι φίλαθλοι, οι κατά δω μεριά μάσαγαν νύχια, μουρμούριζαν, σχολίαζαν και φυσικά ουκ ολίγοι το είχα πάρει απόφαση πως πέραν του περίφημων κουλουριών της Θεσσαλονίκης τ’ αδέλφια τους, που είχαν κατακλύσει την κερκίδα του Δημοτικού Σταδίου που τους είχε παραχωρηθεί, θα τους έφερναν σπέσιαλ μουστοκούλουρα από τη… Λευκάδα. Και τώρα θα έχετε δίκιο να σιχτιρντίστε και μένα μουρμουρίζοντας «τι εννοεί ο ποιητής». Οπότε για να γλυτώσω τα μπινελίκια, παίρνω τα πράγματα από την αρχή. Ο Ηρακλής λοιπόν στη Λευκάδα άργησε να βρει τα πατήματά του και ως εκ τούτου σπατάλησε που λένε ένα ολόκληρο ημίχρονο, παρότι είχε το πάνω χέρι, σε ενέργειες οι οποίες μπορεί να μην «μύριζαν« γκολ, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαν να διαμόρφωναν υπέρ του προϋποθέσεις νίκης με ένα τουλάχιστον γκολ.
Αξιοσημείωτα στοιχεία του πρώτου ημιχρόνου αφενός η πνιγηρή ατμόσφαιρα εξαιτίας της υψηλής θερμοκρασίας η οποία βέβαια επηρέασε και τις δυο ομάδες με τη διαφορά πως περισσότερο βόλεψε τον Τηλυκράτη παρά τον Ηρακλή, αφού ο πρώτος αγωνιζόμενος υπέρ του δέοντος συντηρητικά δεν ενδιαφερόταν και τόσο για ανάπτυξη παιχνιδιού, αποφεύγοντας έτσι και τα πολλά τρεξίματα. Απόδειξη πως δεν κατέγραψε ούτε μια τελική σε αντίθεση με τον Ηρακλή που απείλησε τουλάχιστον τέσσερις φορές και μάλιστα στο 36΄έχασε την πιο καθοριστική ευκαιρία να σκοράρει με τον Παπαδόπουλο. Για να μη τα πολυλογώ και το δεύτερο ημίχρονο κυλούσε πάνω-κάτω στο ίδιο στιλ έως ότου ο Τάι αποφάσισε να πάρει την υπόθεση στα πόδια του κάπου εκεί μετά το 80΄.
Προφανώς καταλυτικό ρόλο έπαιξε η βροντώδης και συνεχής παρότρυνση του γαλάζιου κόσμου, ο οποίος όσο έβλεπε τα λεπτά να κυλούν σαν κατράμι σε λιωμένη άσφαλτο ανέβαζε ψηλότερα τους τόνους των κραυγών του κάνοντας τες να μοιάζουν με παιάνα μάχης αρχαίας των ιερών προγόνων. Φυσικά ο Ηρακλής από το 70’ είχε ανεβάσει στροφές και στο 77΄ο Ρόβας λίγο έλλειψε να σκοράρει, αλλά η μπάλα βγήκε άουτ από την κεφαλιά του. Στο 86΄ο Τάι εκτελεί φάουλ. Το δοκάρι σταμάτησε την μπάλα αλλά ο καραδοκών Παναγιωτούδης δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και απλά… σκόραρε. Το κερασάκι στην τούρτα έβαλε τελικά ο Τάι πετυχαίνοντας το δεύτερο τέρμα του Ηρακλή στο 87’. Αυτό ήταν.
Το παιχνίδι όδευε προς το τέλος του και το πάρτι στις κερκίδες άναψε. Χαρές και δάκρυα. Πανηγύρια αργότερα με τους παίκτες οι οποίοι δέχτηκαν τα συγχαρητήρια του Μπαξεβάνου ένας-ένας όταν έτρεχαν προς την κερκίδα να ευχαριστήσουν τον λαό τους. Ο Ηρακλής λοιπόν άρχισε από τη Λευκάδα το ταξίδι του προς την Ιθάκη από ένα νησί που ουκ ολίγοι το ταυτίζουν με τη μυθική πατρίδα του πλάνητα Οδυσσέα. Σα να λέμε δηλαδή πως επέστρεψε ήδη σ ΄αυτήν.
