Τον ευχαριστώ τον Δημητράκη τον Πέλκα για τη δικαίωση. Εγραψα ότι είμαι και θα είμαι πάντα με «το νόημα του ΠΑΟΚ». Οτι θα είμαι με τους Σάλπι, τους Κλάους, τους Πέλκες και τους Κουλούρηδες. Με τα παιδιά που αναδεικνύει ο ίδιος ο ΠΑΟΚ. Αυτά που μπορούν να νιώσουν κάτι περισσότερο για την ομάδα από όσα υπαγορεύει η επαγγελματική σχέση τους μαζί της.
Ο τρόπος με τον οποίο πανηγύρισε το γκολ που πέτυχε σε βάρος της Βέροιας δικαιολόγησε απόλυτα τον χαρακτηρισμό «νόημα του ΠΑΟΚ». Οταν φιλάς το περιβραχιόνιο του αρχηγού, που εσύ ο ίδιος ζήτησες από τον προπονητή και όταν κλαις από τη συγκίνηση που σκόραρες φορώντας το, είσαι το νόημα του ΠΑΟΚ, είσαι η ελπίδα του ΠΑΟΚ, είσαι ΠΑΟΚ.
Καλοί παίκτες με μεγάλη προσφορά μπορούν να είναι πολλοί. Παίκτες που να νιώθουν και να είναι ΠΑΟΚ, μόνο αυτοί που ανατράφηκαν και αναδείχτηκαν από τον ΠΑΟΚ. Αυτό δεν αλλάζει. Μοιάζει να είναι νόμος της φύσης. Και δεν ισχύει βέβαια μόνο για τον ΠΑΟΚ. Ισχύει για κάθε ομάδα, που έχει τη δυνατότητα να «παράγει» δικούς της αξιόλογους ποδοσφαιριστές.
Ερυθρόλευκα ελεεινολογήματα
Αρκετός ντόρος έγινε χθες με ένα θρασύτατο κείμενο σοβαροφανούς δημοσιογράφου, που κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις σε βάρος του Ολυμπιακού και του Μαρινάκη! Με το συμπάθιο, αλλά δεν πρόκειται να ασχοληθώ με έναν κομπλεξικό, αγράμματο, τυφλωμένο γαύρο, που βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία.
50 χρόνια και βλέπουμε...
Εξίσου αστείες ήταν φυσικά και οι δηλώσεις του κυρ Σάββα του Θεοδωρίδη, που έχει και φακελωμένους, όπως είπε, τους Σιδηρόπουλο, Καλογερόπουλο και Μάνταλο. Από τη μια τρελαίνεσαι που ακούς τους ανθρώπους του Ολυμπιακού να διαμαρτύρονται και να «χτυπιούνται» για τη διαιτησία και από την άλλη το διασκεδάζεις, με την ευχή να έχουν... δίκιο για τα επόμενα 50 χρόνια. Γιατί τόσα χρόνια πραγματικής αδικίας πρέπει να υποστεί ο Ολυμπιακός για να ρθούμε στα ίσια...
Οι άθλοι του Γιάννη και οι άθλιοι
Αντί να δηλητηριάζομαι, προτιμώ να απολαμβάνω Αντετοκούνμπο. Και να συγκινούμαι από το πάθος με το οποίο αγαπάει την Ελλάδα. Μια Ελλάδα μίζερη, βουτηγμένη σε σοβαρά προβλήματα, που βρίσκει μια χαραμάδα για να αναπνεύσει λίγο οξυγόνο υπερηφάνειας και αισιοδοξίας, χάρη σ’ αυτό το απίστευτο παιδί. Προτιμώ να ασχολούμαι με τους άθλους του Γιαννάκη και όχι με τους άθλιους...
