Οι εξελίξεις σε ότι αφορά την ΠΑΕ κατά τα φαινόμενα έχουν δρομολογηθεί, τα εμβάσματα (απ΄ όπου κι αν προέρχονται) προς τον ιδιοκτήτη μιας ομάδας «φάντασμα», που φέρει παρανόμως το όνομα Ηρακλής, σκάλωσαν στο μεταίχμιο κάπου μεταξύ πιθανών υποσχέσεων και υποκειμενικού ψεύδους κι έτσι σήμερα αναγκαστικά πλέον οι τίτλοι τέλους πέφτουν, υπενθυμίζοντας και πάλι «εκτός συγκλονιστικού απροόπτου».
Και έρχομαι στα του Γ.Σ. και τις δηλώσεις του υφυπουργού Γεωργίου Βασιλειάδη, αφού πρώτα αναφέρω κάτι παρόμοιο το οποίο συνέβη στη δεκαετία του ΄80, όταν τη θέση του Βασιλειάδη κατείχε ο δικός μας Γιώργος Λιάνης. Επρόκειτο για τα τρίτα, αν δεν κάνω λάθος εγκαίνια του γηπέδου στη Μίκρα. Παράτες, τααραταζτούμ, δάκρυα, αφού επιτέλους ένα όνειρο γενεών του Ηρακλή θα γινόταν πραγματικότητα. Ημουν κι εγώ εκεί, όπως και άλλοι συνάδελφοί. Εγιναν και τα αποκαλυπτήρια της μακέτας .Ελα όμως που προσωπικά λόγω κυρίου επαγγέλματος ( ήμουν τότε ερασιτέχνης δημοσιογράφος) γνώριζα από μακέτες.
Ένα κατασκεύασμα λοιπόν του γονάτου που ούτε πρωτοετής φοιτητής της Αρχιτεκτονικής θα τολμούσε να παρουσιάσει. Μπήκαν ψύλλοι στ αυτιά μου και ρωτάω τον Βασίλη Δημαρέλο πολιτικό μηχανικό και μάλιστα πανεπιστηστιακό. « Ρε αυτό το πράμα δεν είναι μακέτα, αλλά φάτνη του νηπιαγωγείου»..« Σουτ μη μιλάς και μας ακούσουν» μου απαντά ψιθυριστά, θα σου πως ύστερα». Και μου είπε. Για τα μάτια του κόσμου όλα γινόταν. Για τον Ανδρέα ρε παιδιά. Για το κόμμα, γιατί πλησίαζαν εκλογές. Όπως γνωρίζεται ουδέποτε έγινε γήπεδο μετά και από αυτά τα εγκαίνια. Όταν λοιπόν ένας δικός σου πολιτευτής συμμετέχει σε μια τέτοια «φάρσα» τι να περιμένεις από τους άεργους επαγγελματίες του είδους, γιατί ο Λιάνης επαγγελματίας πολιτικός δεν ήταν, στρατευμένος ναι και άρα μουσαντό. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έγραψε ιστορία ερμηνεύοντας τον υπουργό Ανδρέα Μαυρογιαλούρο στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Υπάρχει και φιλότιμο». Είναι η ταινία που όλοι αναπολούμε και δικαιώνουμε τους δημιουργούς της, αφού χρόνια μετά απολύτως τίποτα δεν άλλαξε.
Κι ενώ στις μέρες μας όλοι έχουν αποδεχτεί – και τις αποδέχονται – τις μούντζες του Πανάγου, του Σωτήρη και των άλλων συγχωριανών τους για το γεφύρι που δεν έφτιαξαν, πριν από σαράντα χρόνια, η ιστορία επαναλαμβάνεται μονότονα σε ό,τι αφορά τον Ημίθεο. Αρκετοί «ενδιαφέρθηκαν» για το πρόβλημα του Γ.Σ. ακόμη και τώρα κοντά. Προχθές ο Γιώργος Βασιλειάδης αναφέρθηκε στο θέμα υποσχόμενος: «Ο Ηρακλής δεν θα καταρρεύσει. Το εγγυόμαστε. Για την ΠΑΕ είναι περιορισμένες οι παρεμβάσεις που μπορούμε να κάνουμε, αλλά αν είναι ζωντανός ο Γ.Σ., το «κύτταρο» του συλλόγου, τότε όλα τα άλλα θα πάρουν το δρόμο τους. Αν το καταφέρουμε οι φίλοι του Ηρακλή θα έχουν ελπίδα να δουν και πάλι το Σύλλογο όπως τον ονειρεύονται. Θα ματώσουμε να βρούμε λύση και να λειτουργήσει ο Σύλλογος. αυτή είναι η δέσμευσή μου». Παρότι πρόκειται για λόγο καθαρά πολιτικό και άρα «μια από τα ίδια» θα σκεφτείτε, εντούτοις διέκρινα μια αυθόρμητη ειλικρίνεια και μακάρι να μη κάνω λάθος. Πρώτα απ΄ όλα δεν θεώρησε βέβαιη την έκβαση της πρωτοβουλίας χρησιμοποιώντας την έκφραση «αν το καταφέρουμε».
Εκτός αυτού στην ολότητα των δηλώσεων του διέκρινα μια ιδιάζουσα απολίτικη ροή λόγου μη έχουσα σχέση με τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους, με την ευκαιρία των εγκαινίων της ΔΕΘ. κομίζοντας «Γλαύκα εις Αθήνας». Και μέχρι σήμερα η φράση αυτή (από τον καιρό του Οθωνα) χρησιμοποιείται όταν κάποιος πάει να πει πράγματα πασίγνωστα σαν να ήταν άγνωστα. Ιδωμεν.
