Το κατάμεστο Καυτανζόγλειο σείστηκε με την είσοδο της κυανόλευκης αρμάδας στον αγωνιστικό χώρο. Μια φωνή στεντόρεια μετέτρεψε τον αγέρα σε θούριο και οι παίκτες ανατρίχιασαν. Κάθε αναστολή, ίσως και φόβος (μιας και στη συνέχεια φάνηκε η δυναμικότητα της ΑΕΚ) έγιναν ενέργεια και οι μάγκες του Παπαδόπουλου μπήκαν στο παιχνίδι με τη γυαλάδα στα μάτια και στο πρώτο ημίχρονο στάθηκαν στα ίσια κόντρα στην αντίπαλο τους.
Με έξυπνη τακτική, γνωρίζοντας την μια κάποια… διαφορετικότητα της μέχρι χθες πρωτοπόρου ευτύχησαν στην πρώτη τους ευκαιρία στο 13΄να πετύχουν το 1-0 με τον Πασά, ύστερα από σέντρα του Τσιλιανίδη. Η φιλοξενούμενοι αντέδρασαν πήραν τα ηνία και τελικά ισοφάρισαν με τον Αραβίδη στο 27΄. Όμως η διορατικότητα του Περόνε δεν άφησε αναπάντητο το τέρμα της Ενωσης. Πρόλαβε την μπαλιά του Ανάκογλου προς τον τερματοφύλακα του και ανέβασε, πλασάροντας τον Ανέστη, το σκορ σε 2-1 υπέρ του Ηρακλή. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ημίθεος έδωσε περισσότερο χώρο στους φιλοξενούμενους και έψαχνε τις κόντρες για το 3-1. Είχε μία εξαιρετική ευκαιρία στην αρχή με τον Περόνε και από εκεί και πέρα το 45λεπτο εξελίχθηκε σε ένα μονότερμα της ΑΕΚ, ωστόσο οι κυανόλευκοι με ψυχή και αρκετή τύχη σε συγκεκριμένες φάσεις πανηγύρισαν μια καθοριστική νίκη ( αν λάβει κανείς υπόψη το αναπάντεχο 2-3 της ΑΕΛ στην Πάτρα), πιάνοντας την αθηναϊκή ομάδα στην πρώτη θέση με 10 βαθμούς.
Θα πρέπει να σημειωθεί πάντως, ότι ουσιαστικά στο τελευταίο 20λεπτο ο Ηρακλής έπαιζε με 10 παίκτες, μιας και ο Πουρτουλίδης αντιμετώπιζε πρόβλημα τραυματισμού και ουσιαστικά παρέμενε στον αγωνιστικό χώρο για να υπάρχει αριθμητική ισορροπία (είχαν κλείσει οι τρεις αλλαγές). Το τέλος ήρθε αργά και βασανιστικά, αφού οι κυανόλευκοι αποτυγχάνοντας να κάνουν το 3-1 ,στο 90΄και 92΄με Περόνε και Τσιλιγκίρη αντίστοιχα, κινδύνεψαν να ισοφαριστούν στο 94΄όταν το σουτ του Ντούνη πέρασε ξυστά άουτ από την εστία του Χουάντερσον.
Η νίκη έστεψε λοιπόν τον Ημίθεο και συνάμα του ψιθύρισε στ αυτί. « Προχώρα έτσι και δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Εγώ είμαι εδώ» κι ο λαός σιγοντάριζε απ τις κερκίδες με τη δική του γλώσσα. Της καρδιάς δηλαδή.
