Μεγάλη νίκη, ουδείς το αμφισβητεί, αυτή που πέτυχε ο ΠΑΟΚ στο «Καραϊσκάκης». Μια νίκη που εκτός της βαθμολογικής της σημασίας «χτύπησε» και στο θυμικό των φίλων του Δικεφάλου για δύο λόγους: Αφενός διότι επρόκειτο για Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αφετέρου για όλα όσα συνέβησαν πέρυσι.
Όμως από τη σπουδαία νίκη μέχρι το «θεία Δίκη» υπάρχει σίγουρα απόσταση. Κι αυτή έχει να κάνει όχι με το τρομερό συναίσθημα φυσικά που ένιωσαν οι ΠΑΟΚτσήδες, αλλά με το ότι υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για να διανυθεί μέχρι να έρθει η πραγματική Νέμεσις. Η τιμωρία δηλαδή όσων επέλεξαν πέρυσι να κριθεί ένας τίτλος εξωαγωνιστικά και όχι μέσα στο γήπεδο. Αυτή η «θεία Δίκη» έχει πολλά επεισόδια ακόμη και δεν μπορεί να επιβληθεί από ένα μονάχα παιχνίδι και μάλιστα την 5η αγωνιστική.
Η «θεία Δίκη» σε αυτή την περίπτωση πρέπει να συνοδευτεί κι από άλλα γεγονότα. Πρέπει να βιώσουν στον πετσί τους τι σημαίνει η απώλεια ενός τίτλου ή το να χάνεις στα χαρτιά κάτι που δικαιούσαι ξεκάθαρα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Η αίσθηση ότι επήλθε η «κάθαρση» με αυτό το διπλό από τον ΠΑΟΚ προφανώς και πρέπει να… προσεχθεί για να μην «εξαντληθεί» απαιτούμενο πάθος που υπάρχει μετά τα περσινά. Κάτι που προφανώς πολύ δύσκολα θα συμβεί πριν ο τίτλος του πρωταθλητή εξασφαλιστεί από τον Δικέφαλο του Βορρά.
Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη και δύσβατος. Οι αντίπαλοι είναι πολλοί εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Μερικές φορές είναι και ο κακός εαυτός. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου ξέρει ότι μετά την «κλοπή» και μέχρι να μιλήσει για «θεία Δίκη» θα πρέπει να υλοποιηθεί το δίπτυχο της ικανότητας: Virtu e fortuna (αρετή και τύχη)...