Η Καραμπάχ επιστρέφει στην φυσική της έδρα, το στάδιο «Τοφίκ Μπαχράμοφ», για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς αγώνες της, αρχής γενομένης από αυτόν με τον ΠΑΟΚ για την 3η αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Europa League.
Το «Τοφίκ Μπαχράμοφ» είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στάδιο του Αζερμπαϊτζάν με χωρητικότητα 31.200 θέσεων, πίσω από το νεότευκτο Εθνικό Στάδιο του Μπακού των 69.870 θέσεων. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1951 από Γερμανούς αιχμαλώτους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αρχικά πήρε το όνομα του Ιωσήφ Στάλιν ως το 1956. Στη συνέχεια μετονομάστηκε σε «Στάδιο Λένιν», ονομασία που έμεινε ως την ανεξαρτησία του Αζερμπαϊτζάν, το 1993, όταν και πήρε το σημερινό του όνομα από έναν άνθρωπο που σημάδεψε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ο Μπαχράμοφ έγινε ο πρώτος διαιτητής παγκοσμίως που το όνομά του δινόταν σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Διαιτητής από... σπόντα
Ο Τοφίκ Μπαχράμοφ είναι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην ιστορία του ποδοσφαίρου του Αζερμπαϊτζάν. Γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου του 1925 και από πολύ μικρός λάτρευε το ποδόσφαιρο. Αγωνίστηκε σε τρεις ομάδες της πρωτεύουσας Μπακού, την Σπαρτάκ, την Ντιναμό και την Νέφτσι από το 1943 ως το 1950. Ενας σοβαρός τραυματισμός έβαλε τέλος στην καριέρα του ως ποδοσφαιριστή, όμως ο Μπαχράμοφ δεν σκόπευε να αφήσει το ποδόσφαιρο. Όταν σε έναν αγώνα νέων της Ντιναμό Μπακού με την Ιασέτσι, ο διαιτητής δεν εμφανίστηκε, ο Μπαχράμοφ κλήθηκε να διευθύνει το παιχνίδι. Ο ποδοσφαιριστής είχε μόλις «πεθάνει» αλλά «γεννήθηκε» ο διαιτητής. Μετρώντας πάνω από 10 χρόνια παρουσίας στο σοβιετικό πρωτάθλημα, ο Μπαχράμοφ έγινε διεθνής το 1964 και δύο χρόνια αργότερα ήταν ανάμεσα στους εκλεκτούς της FIFA για το Μουντιάλ της Αγγλίας το 1966. Σφύριξε ως πρώτος διαιτητής στον αγώνα της Ισπανίας-Ελβετίας, όμως λίγες μέρες αργότερα θα γινόταν διάσημος σε όλον τον κόσμο ως επόπτης.
Πέρασε ή δεν πέρασε τη γραμμή;
30 Ιουλίου 1966, στάδιο Γουέμπλει. Ο τελικός Αγγλία-Δυτική Γερμανία βρίσκεται στο 11ο λεπτό της παράτασης με τις δύο ομάδες ισόπαλες με σκορ 2-2. Ο Τζεφ Χαρστ εξαπολύει ένα δυνατό σουτ, η μπάλα χτυπά στο οριζόντιο δοκάρι, σκάει στο έδαφος και βγαίνει εκτός εστίας. Πέρασε ή όχι τη γραμμή; Ο Ελβετός διαιτητής Γκόντφριντ Ντινστ διστάζει, όμως ο επόπτης τον φωνάζει κοντά του και είναι κατηγορηματικός ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή. Ηταν η στιγμή που ο Τοφίκ Μπαχράμοφ «υπέγραψε» ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Ακόμα και ως τις μέρες μας υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις για τον αν η μπάλα πέρασε ολόκληρη τη γραμμή του τέρματος της Δυτικής Γερμανίας. Το 1996, μια έρευνα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης από τους Ιαν Ριντ και Αντριου Ζίσερμαν, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μπάλα απείχε τουλάχιστον 6 εκατοστά από το να περάσει ολόκληρη τη γραμμή της εστίας του Τιλκόφσκι. Στις 4 Ιανουαρίου του 2016, εκπομπή του βρετανικού Sky Sports, παρουσίασε τη φάση από μια διαφορετική γωνία, πιο πλάγια, και σύμφωνα με αυτή η μπάλα πέρασε τη γραμμή της Δυτικογερμανικής εστίας.
Η κληρονομιά του Μπαχράμοφ
Την επομένη του τελικού, οι αγγλικές εφημερίδες αποθέωναν τον «Ρώσο επόπτη» για την απόφασή του, την ώρα που οι γερμανικές έκαναν λόγο για «το γκολ του Γουέμπλεϊ» (σ.σ Wembley-Tor). Στα απομνημονεύματά του, ο Μπαχράμοφ υποστήριξε την ορθότητα της απόφασής του, στηριζόμενος στην κίνηση των διχτύων ως απόδειξη ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή. Παρά τον θόρυβο που δημιουργήθηκε, η καριέρα του Μπαχράμοφ δεν πήρε ποτέ την κατιούσα. Μάλιστα ήταν επόπτης και του ημιτελικού Ουρουγουάη-Βραζιλία (1-3) στο Μουντιάλ του 1970.
Στις 13 Οκτωβρίου του 2004, Αζερμπαϊτζάν και Αγγλία διασταύρωσαν τα ξίφη τους στα προκριματικά του Μουντιάλ της Γερμανίας. Πριν το παιχνίδι, στο στάδιο έγινε μια τελετή για τα 100 χρόνια του ποδοσφαίρου στην χώρα και έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Αζέρου επόπτη. Το παρών έδωσαν ο γιος του Μπαχράμοφ, Μπαχράμ, οτότε πρόεδρος της FIFA, Σεπ Μπλάτερ, ο τότε πρόεδρος της UEFA, Μισέλ Πλατινί και οι δύο πρωταγωνιστές της φάσης του τελικού του 1966, ο σκόρερ Σερ Τζεφ Χαρστ και ο Γερμανός τερματοφύλακας Χανς Τιλκόφσκι. Μάλιστα αντιπροσωπεία Αγγλων φιλάθλων συνάντησαν τον Μπαχράμ Μπαχράμοφ, φορώντας κόκκινα μπλουζάκια που είχαν στην πλάτη το όνομα του πατέρα του και το νούμερο 66, που συμβόλιζε την χρονολογία της σημαντικότερης στιγμής για το αγγλικό ποδόσφαιρο.
