Ενα στοιχείο που αποτέλεσε το όπλο της περσινής εντυπωσιακής εκκίνησης του Αρη, έχει εξελιχθεί στην αχίλλειο πτέρνα της φετινής ομάδας. Οι κιτρινόμαυροι μετράνε εννέα γκολ παθητικό ύστερα από έξι αναμετρήσεις στην Ελλάδα κι αν καθίσουμε να συγκρίνουμε τι έκαναν στον ίδιο αριθμό αγώνων πέρυσι (δέχτηκε μόλις δύο), είναι δεδομένο πως θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι… υπάρχει θέμα.
Κι αν οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια, στην περίπτωση του Αρη μπορούν να αποτυπώσουν σε απόλυτο βαθμό το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ομάδα στην αμυντική της λειτουργία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα βέβαια είναι άλλο, ότι ο φετινός Αρης είναι αδιόρθωτος και σε κάθε παιχνίδι πληρώνει λάθη καρμπόν. Η σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση και το χειρότερο είναι ότι ο Αρης είναι ευανάγνωστος και προβλέψιμος, με αποτέλεσμα ο εκάστοτε αντίπαλος να ξέρει πού θα χτυπήσει από πριν.
Σε έξι αγωνιστικές η ομάδα έχει δεχτεί 51 τελικές εκ των οποίων οι 17 εντός περιοχής και οι 10 από... αέρος. Με εξαίρεση το ματς με τον Παναθηναϊκό, το μοναδικό δηλαδή στο οποίο κράτησε το μηδέν, στα υπόλοιπα κάνει τουλάχιστον μια γκέλα… μισό γκολ.
Τώρα, από τα εννέα γκολ παθητικό μόλις ένα δέχτηκε με σουτ εκτός περιοχής κι ένα με πέναλτι. Άρα κατά βάση πληγώνεται στο πεδίο μεταξύ πέναλτι και εστίας του! Το εντυπωσιακό δε είναι τα γκολ που έχει δεχτεί στο ύψος της μικρής περιοχής και τα τέσσερα ήταν με κεφαλιές των αντιπάλων. Όπως συνέβη δηλαδή και προχθές, με τον Ολυμπιακό να βρίσκει εστία δις στις τρεις τελικές που έκανε με κεφαλιά.
Λάθος και γκολ
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Κόντρα στον ΟΦΗ η φάση του 0-1 ξεκινάει από γύρισμα, από τη δεξιά πλευρά του Αρη, στην περιοχή και τον Νέϊρα να αντιδρά πιο γρήγορα απ’ ότι οι επτά (!) αμυνόμενοι. Με το Βόλο το λάθος είναι ατομικό (χέρι του Σάσα), αλλά η φάση ξεκινάει πάλι από τη δεξιά πλευρά της ομάδας, από σέντρα δίχως ιδιαίτερη πίεση στον αντίπαλο. Απέναντι στον ΠΑΟΚ μία στατική φάση και αδράνεια των αμυντικών στο πρώτο δοκάρι έφεραν το 1-1, ενώ το 2-2 του αφύλακτου στο δεύτερο δοκάρι Μίσιτς, ξεκινάει από ανούσιο φάουλ στη μεσαία γραμμή και γέμισμα της μπάλας από τη δεξιά πλευρά του Αρη.
Με την Λάρισα τα λάθη είναι φθηνά. Ο Νούνιτς έχει πιο γρήγορη αντίδραση από την άμυνα (Ρόουζ) και βάζει δύο γκολ, με το δεύτερο να αρχίζει πάλι από σέντρα στην περιοχή. Το 2-3 της ΑΕΛ επιτυγχάνεται από στημένη μπάλα και κεφαλιά του Ουάρντα στη μικρή περιοχή, έχοντας πάνω του τέσσερις (!) αμυντικούς. Προχθές ο Ολυμπιακός “χτύπησε” ξανά από τα πλάγια. Ισοφάρισε μετά από σέντρα, χωρίς ιδιαίτερη πίεση, του Τσιμίκα και κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι του Μασούρα, ο οποίος (θεωρητικά) είχε πάνω του Βέλεθ και Ρόουζ και πήρε προβάδισμα νίκης από στατική φάση. Γέμισμα του Βαλμπουενά στο όριο της μικρής περιοχής και κερδισμένη κεφαλιά του Ελ Αραμπί ανάμεσα από Βέλεθ, Ρόουζ και Κόρχουτ.
Με λίγα λόγια όλα τα γκολ είναι γκολ που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν ο Αρης πρόσεχε παραπάνω και δεν παρουσίαζε… σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής κατά τη διάρκεια των αγώνων του. Είπαμε όμως, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να αποτελεί σύμπτωση και καθώς οι αγωνιστικές αδυναμίες του Αρη παραμένουν οι ίδιες και απαράλλαχτες από το ξεκίνημα του φετινού αγωνιστικού μαραθωνίου, είναι προφανέστατο πλέον ότι υπάρχει θέμα. Διότι δεν γίνεται από το πρώτο παιχνίδι κόντρα στην ΑΕ Λεμεσού μέχρι το προχθεσινό με τον Ολυμπιακό (σσ 14 συνολικά ματς) η ομάδα να μην παρουσιάζει κάτι διαφορετικό και παράλληλα να πληρώνει λάθη καρμπόν.
Η εξήγηση
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον Αρη των πρώτων έξι αγωνιστικών. Από οτι ότι αδικεί τον εαυτό του, μέχρι ότι κάποιες φορές στάθηκε και άτυχος. Μόνο ένας... τυφλός όμως δεν μπορεί να αντιληφθεί και να δει ότι η ομάδα παραμένει εγκλωβισμένη στα εγκληματικά λάθη που έγιναν στον μεταγραφικό σχεδιασμό το καλοκαίρι. Λάθη με τα οποία ο Αρης είναι αναγκασμένος να ζήσει μέχρι τον Ιανουάριο, οπότε και η διοίκηση υποχρεούται να τα διορθώσει με επιβεβλημένες προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι προϋποθέσεις στα πέντε (!) από τα εννέα γκολ έχουν δημιουργηθεί από τη δεξιά πλευρά, με σέντρες χωρίς ιδιαίτερη πίεση. Ούτε είναι τυχαίο ότι υπάρχουν κενά στον άξονα. Βλέπετε, το κενό που άφησε ο Σιώπης στη μεσαία γραμμή είναι δυσαναπλήρωτο και φαίνεται πως από εκεί ξεκινά το πρόβλημα της αμυντικής λειτουργίας του Αρη και καταλήγει στην τετράδα της άμυνας, διότι η μεσαία γραμμή δεν μπορεί να αναχαιτίσει σωστά τους αντίπαλους μεσοεπιθετικούς, δυσκολεύεται ακόμα και στο να κρατήσει μπάλα για να ηρεμήσει το παιχνίδι της ομάδας.
Οι άνθρωποι που ήταν το καλοκαίρι στην ομάδα επέλεξαν να μην προχωρήσουν στην απόκτηση αμυντικού χαφ μετά τη φυγή του Σιώπη κι ενώ ήταν στα σκαριά η αποχώρηση Μπάσα. Πήραν τον Σάσα (6αρι-8άρι), τον Ντουάρτε (8άρι) και τον Μπα ο οποίος έπαιζε σε 4-3-3. Στα μπακ επίσης είναι εμφανέστατο το πρόβλημα. Μ’ έναν Σούντγκρεν που αφενός βγάζει σημάδια κούρασης, παίζοντας ασταμάτητα από τον Απρίλιο (!), και αφετέρου έχει μάθει να παίζει σε διαφορετικό στυλ όντας μπακ χαφ και όχι καθαρό μπακ, με αποτέλεσμα η πλευρά του να μπάζει. Ο δε Κόρχουτ παίζει… μόνος του. Έφυγε ο Βαλεριάνος και έμεινε ένας παίκτης που δεν υπολογιζόταν και ο οποίος δεν έκανε προετοιμασία, ο Μενέντεθ. Ξεκάθαρα κι εδώ υπάρχει έλλειψη ανταγωνισμού. Όπως και σε πολλές ακόμη θέσεις, πλην της τριάδας πίσω από τον φορ, που ανεξήγητα υπάρχει πληθώρα, οι περισσότεροι νιώθουν την ασφάλεια ελλείψει βάθους στο ρόστερ. Ως εκ τούτου βλέπουμε μία ομάδα που αντί να δουλεύει για να βελτιώνεται, παραμένει στάσιμη και εγκλωβισμένη.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport