Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, αλλά η ήττα είναι ορφανή. Στην περίπτωση του Αρη βέβαια τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα. Το μερίδιο ευθύνης για τον αγωνιστικό κατήφορο που έχει πάρει η ομάδα στα τελευταία της παιχνίδια μοιράζεται (σχεδόν) ισομερώς, σε όλους όσους πρωταγωνιστούν σε αυτό το… πράμα που εμφανίζεται στο γήπεδο. Ποιος θα το πίστευε ότι μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου στη Football League ο Αρης όχι μόνο δεν θα καταλαμβάνει μια από τις δύο θέσεις ανόδου, αλλά θα απέχει και οκτώ βαθμούς.
Ότι ο Αρης θα ξεχάσει τι θα πει… νίκη, αποδεικνύοντας στα θεωρητικά δύσκολα παιχνίδια ότι δεν μπορεί. Όχι μόνο δεν έπεισε, αν εξαιρέσουμε το πρώτο ημίχρονο με τον Απόλλωνα και τη μισή ώρα (σ.σ.: από το 60’ και μετά, όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ) στη Λαμία, αλλά προκάλεσε πλήρη απογοήτευση και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολόγησε τον τίτλο του «φαβορί» που… κουβαλάει από το καλοκαίρι.
Το προχθεσινό παιχνίδι στη Σπάρτη ήταν η τελευταία ευκαιρία για όλους και κυρίως για τον προπονητή, αφού σε τέτοιες περίπτωσης πάντα αυτός πληρώνει το μάρμαρο. Το ισόπαλο αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με τη νέα αυτοκαταστροφική εμφάνιση, είναι καταδικαστικό. Οι ευθύνες βαραίνουν τους πάντες, όχι μόνο τον Αναστόπουλο. Η «Μ» εξηγεί τους λόγους για τους οποίους μετά τον αλενατόρε, τεράστιο μερίδιο ευθύνης βαραίνει τους ποδοσφαιριστές και τον Θόδωρο Καρυπίδη. Η αλυσίδα διοίκηση-προπονητής-παίκτες, έχει σπάσει από καιρό.
Νίκος Αναστόπουλος
Η μεγαλύτερη ευθύνη για το συνονθύλευμα που παρουσιάζεται στο γήπεδο πιστώνεται στον προπονητή της ομάδας. Δικό του δημιούργημα είναι άλλωστε. Αυτός έβαλε το καλοκαίρι τις βάσεις. Ο αλενατόρε έκανε λάθη. Σημαντικά. Τα οποία κόστισαν στην ομάδα. Δημιούργησε ανασφάλεια, πανικό και σύγχυση. Κι όταν κάτι επαναλαμβάνεται δεν αποτελεί πλέον σύμπτωση. Αλλά υπάρχει πρόβλημα. Ορισμένες επιλογές του σε ενδεκάδα (ιδιαίτερα κατά την διάρκεια των αγώνων) και διαχείριση παιχνιδιών όχι μόνο δεν του βγήκαν, αλλά ήταν και ακατανόητες. Στα θεωρητικά δύσκολα ματς ο Αρης έφυγε με σκυμμένο κεφάλι. Το άγχος και η πίεση αυξανόταν στον ίδιο κι αυτό γύρισε μπούμερανγκ και στα αποδυτήρια, τα οποία είναι αλήθεια ότι «έχασε» το τελευταίο διάστημα.
Ποδοσφαιριστές
Οι παίκτες είναι αυτοί που κλοτσούν την μπάλα. Στον Αρη αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Το επισημαίνουμε αυτό, γιατί κάποιοι δείχνουν να το έχουν ξεχάσει. Καιρό τώρα. Και όποιοι το αρνηθούν αυτό αδιάψευστος μάρτυρας είναι το… χορτάρι. Το ότι η…μπάλα έπαιρνε, κυρίως, τον αλενατόρε στις αποτυχίες ενδεχομένως να φάνταζε στα μάτια τους βολικό. Μόνο που δεν είναι έτσι. Ο Αρης, με το πιο ποιοτικό και πιο ακριβό ρόστερ της κατηγορίας, παρουσιάζεται στο γήπεδο χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Χωρίς ξεκάθαρο πλάνο ανάπτυξης, με μεγάλη αφέλεια ανασταλτικά. Στα περισσότερα παιχνίδια εμφανίστηκαν χωρίς δίψα, υποτονικοί και έδειξαν σαν να περιμένουν και οι ίδιοι το…μοιραίο. Είναι φανερό ότι οι περισσότεροι «κάθισαν» στη βαριά φανέλα και τα λόγια τους έμειναν απλά λόγια.
Διοίκηση-Θόδωρος Καρυπίδης
Ο Αρης πληρώνει τους τελευταίους μήνες τα λάθη που έγιναν στον σχεδιασμό το καλοκαίρι. Ο Θόδωρος Καρυπίδης έκανε τα πάντα προκειμένου να φέρει στην ομάδα βαριά ονόματα για την κατηγορία, έστω κι αν κάποια τα πλήρωσε… αδρά. Η Football League όμως θέλει… εργάτες, όχι τεχνίτες. Και ο Αρης υστερεί σε αυτό από τις υπόλοιπες ομάδες του Πρωταθλήματος. Συν ότι πήρε μια ντουζίνα ποδοσφαιριστές, αλλά… ξέχασε να ενισχύσει κάποιες γραμμές. Η ευθύνη για την αγωνιστική κατρακύλα βαραίνει τον μεγαλομέτοχο, διότι αυτός είναι που στήριξε μέχρι τελευταίας τον προπονητή κι αυτός που καλείται τώρα να κάνει το ηλεκτροσόκ στην ομάδα. Εστω κι αν έβλεπε από νωρίς ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι επίσης απορίας άξιο και το πόσο έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη των παικτών απέναντί του. Είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντί τους; Για κάποιους αυτό είναι το τελευταίο. Για πολλούς είναι το πρώτο ζήτημα, αφού αν υπάρχουν προβλήματα μεταξύ διοίκησης-ομάδας, αυτό αργά ή γρήγορα βγαίνει στο γήπεδο.