Τα εύκολα δύσκολα κάνουν στον Άρη και εκτιμώ ότι χρειάζεται πολύ μεγάλο ταλέντο ώστε να καταφέρει κάποιος να δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα αντί να λύσει τα ήδη υπάρχοντα.
Θα συμφωνήσω μ’ όλους εκείνους που υποστηρίζουν ότι ο Άρης είναι ένα πολύ μεγάλο brand. Η διαχείριση του όμως, προκειμένου να αποφέρει αποτέλεσμα, απαιτεί ικανότητα και διοικητική ωριμότητα. Διαφορετικά μοιάζει μ’ ένα πανάκριβο διαμάντι που προσπαθεί κάποιος να το πουλήσει ενώ το έχει πεταμένο σ’ ένα καλάθι με σκουπίδια.
Καλό και ωραίο το motto ότι «είναι γωνιακό μαγαζί», αλλά όσοι θεωρούν ότι η δυναμική του συλλόγου είναι αρκετή για να βαδίσει τον δρόμο της ευτυχία ζουν σε μία μυθοπλασία.
Τα πράγματα ήταν και παραμένουν απλά, αρκεί η ομάδα να μπει πάνω από τα «εγώ» και ίσως τα μικροσυμφέροντα. Κατ’ αρχάς θα πρέπει όλοι να συμφωνήσουν ότι τη δυναμική του Άρη δεν μπορούν να τη διαχειρίζονται ή να την κεφαλαιοποιούν οι λίγοι. Σε μία τέτοια περίπτωση η διαχείριση είναι αναποτελεσματική. Ο Άρης εκφράζει χιλιάδες ανθρώπους, η εξέλιξη του αποτελεί το βαρόμετρο των συναισθημάτων όλων αυτών και για κάποιους ίσως είναι συνώνυμο με την ίδια τους τη ζωή!
Αντιλαμβάνομαι ότι οι φιλοδοξίες γεννούν αντιπαλότητα. Όπως είναι ευδιάκριτο το γεγονός ότι η απουσία ενός διοικητικού παράγοντα με γεμάτο πορτοφόλι γεννά πολλούς μνηστήρες για την εξουσία. Ακόμη όμως και σ’ αυτή την περίπτωση μπορούν να υπάρξει πλαίσιο συνεργασίας. Ο Άρης πρέπει να ζήσει και να επιστρέψει στον φυσικό του χώρο. Οι φίλοι του να χαίρονται τα απογεύματα της Κυριακής και να αποκατασταθεί το «πληγωμένο» γόητρο τους.
Το σκηνικό «πολέμου» που έχει στηθεί «θάβει» το όνειρο και «γκρεμίζει» το όραμα. Αυτό που εύκολα μπορούσε να δημιουργηθεί παρότι ο Άρης υποβιβάστηκε στη FootballLeague 2.
Σαφώς και ακόμη δεν είναι αργά για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Κυρίως, για να υπάρξει ένα στρατηγικό οικονομικό πλάνο το οποίο θα ακολουθηθεί με ευλάβεια μέχρι το τέλος.
Η επιβίωση του Άρη, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Ένας μόνο κίνδυνος υπάρχει: αυτοί που θα τρέξουν το θέμα να πνίγονται σε μία κουταλιά νερό. Και δυστυχώς από δαύτους βρίσκεις, εύκολα, αρκετούς στην οδό Αλκμήνης.
