Το Facebook είναι πολλές φορές μεγάλος «ρουφιάνος». Αφού μας θυμίζει καθημερινά ποιοι έχουν τα γενέθλια τους, έχει αποκτήσει και την καινούρια συνήθεια, να μας υπενθυμίζει τι ποστάρισμα μπορεί να είχαμε κάνει πέρυσι, πρόπερσι ή πριν μερικά χρόνια την ίδια μέρα. Κοίτα να δεις που τα έφερε έτσι η ρημάδα η μοίρα και σήμερα το πρωί, που υπενθύμιζε ότι πριν από τρία χρόνια ακριβώς, την ίδια μέρα, είχα ποστάρει ένα άρθρο που είχε ακριβώς τον ίδιο τίτλο με σήμερα. «Θα λέω στο παιδί μου ότι είδα τον Κριστιάνο».
Από τότε, ευτυχώς το μοναδικό που άλλαξε είναι η οικογενειακή μου κατάσταση. Τότε δεν είχα ακόμη την ευλογία να αποκτήσω παιδί. Τώρα ο Γιαννάκης θα μπορεί να απολαμβάνει σε dvd τα κατορθώματα αυτού του ποδοσφαιριστή, ακούγοντας τον πατέρα του να καμαρώνει ότι τον έχει δει να παίζει Live, ότι απόλαυσε έστω και τηλεοπτικά πολλές από τις ποδοσφαιρικές παραστάσεις του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ενός ποδοσφαιριστή, που αληθινά τρομάζω στην ιδέα των αριθμών του, όταν αποφασίσει να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Αν επιβεβαιωθεί αυτό που λέει ο ίδιος ότι θα σταματήσει σε δέκα χρόνια, τότε είναι πιθανό σε 100 χρόνια από σήμερα, να μην έχει φθάσει κανείς και πάλι τα δικά του νούμερα.
Οι πρωτιές του δεν έχουν πια σημασία. Τα χρήματα του συμβολαίου του επίσης. Παίζει για να βελτιώνει τα νούμερα του. Κι αυτό όμως είναι απόλαυση. Δεν το κάνει εγωιστικά όπως τον κατηγορούν πολλοί. Κι αν όντως βάζει πολλές φορές εγωισμό στο παιχνίδι του, είναι γιατί πρώτα απ΄ όλους πιστεύει αυτός στον εαυτό του, θέτοντας πάντα νέα κίνητρα. Δεν ξέρω πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό, όταν πολλές φορές έρχονται στα μέρη μας άγνωστοι ποδοσφαιριστές για τους οποίους λέμε με ευκολία ότι.. δεν έχουν κίνητρο.
Το θαύμα με τον Κριστιάνο είναι ότι κίνητρα βρίσκει κάθε μέρα. Πετυχαίνει τρία γκολ και ψάχνει με λύσσα το τέταρτο. Είναι πρώτος σκόρερ αλλά θέλει να είναι με περισσότερα γκολ. Έχει πάρει αρκετά Τσάμπιονς Λιγκ, όμως θέλει περισσότερα. Έχει φθάσει στο κορυφαίο επίπεδο, όμως θέλει να φθάσει ακόμη ψηλότερα. Δεν είναι από τους τύπους που θα «χτυπήσει» δέκα τατουάζ για να φανεί μοντέρνος. Δεν έχει ούτε ένα. Δεν είναι από αυτούς που ξεχνάνε από πού ξεκίνησαν. Στη γεννέτειρα του το γνωρίζουν καλά. Δεν είναι από αυτούς που επαναπαύτηκαν στο ταλέντο τους. Δούλεψε πολύ. Δουλεύει ακόμη. Καθημερινά. Έφθασε να είναι ο καλύτερος στην Πρέμιερ Λιγκ και σε μία όχι οποιαδήποτε ομάδα, αλλά την Μάντεστερ Γιουνάιτεντ. Έφθασε να είναι ο καλύτερος στην Ισπανία. Όχι σε οποιαδήποτε ομάδα αλλά στη Ρεάλ Μαδρίτης. Έφθασε να είναι ο καλύτερος στην Ευρώπη, στον κόσμο. Να γίνεται διαρκώς καλύτερος.
Αντί λοιπόν να ψάχνουμε γιατί βάζει ένα κιλό ζελέ, για το αν είναι ή όχι αδερφή, για το αν κλαίει εύκολα και για άλλες τέτοιες καθημερινές αηδίες, καλό θα είναι να σκεφτούμε πόσο έχει δουλέψει και πόσο καλό παράδειγμα θα είναι για τους νέους ποδοσφαιριστές που «κυνηγούν» το όνειρο. Ορισμένοι που πιστεύουν ότι επειδή έβαλαν ένα γκολ ή έβγαλαν μία καλή πάσα ή έφθασαν σε ένα σχετικά καλό επίπεδο, έχουν πετύχει τους στόχους τους….
