Για δεύτερη φορά (μετά το 1-0 επί του Αστέρα Τρίπολης) θα πούμε ότι μια ομάδα που θέλει να πάρει το Πρωτάθλημα, ξέρει να κερδίζει και στην κακή της μέρα. Ούτε χθες ήταν ο ΠΑΟΚ ιδιαίτερα καλός, αλλά κέρδισε τον Πανιώνιο και, μάλιστα, στη Νέα Σμύρνη, εκεί όπου άφησε άδοξα πέρσι δύο βαθμούς και λίγο έλειψε να αφήσει τρεις.
Μπράβο σε όλους. Η νίκη και οι τρεις βαθμοί «μετρούν» πάνω απ’ όλα. Ωστόσο, οι αγωνιστικές αδυναμίες που έδειξε η ομάδα δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες. Το πρόβλημα στην επιθετική ανάπτυξη ήταν εμφανές. Δεν υπήρχε οργάνωση του παιχνιδιού από τον άξονα. Δημιουργικά υστερούσαν ο Σάκχοφ και ο Μαουρίσιο και μόνο ο Πέλκας προσπαθούσε κάτι να κάνει, αλλά ήταν επιπόλαιος στην πιο κρίσιμη στιγμή.
Ο ΠΑΟΚ τα περίμενε όλα από τους πλάγιους. Να, όμως, που αποδείχτηκε ότι δεν αρκούσαν οι καλές προσπάθειες του Μάτος, του Βιειρίνια και του Ουάρντα. Επρεπε να γίνει και… αυτό που τελικά έγινε. Ένα ωραίο μπάσιμο του Σάκχοφ, μια έξυπνη πάσα, μια εξίσου έξυπνη ενέργεια του Ελ Καντουρί και η νίκη ήρθε. Τέτοιες στιγμές χρειάζεται ο ΠΑΟΚ και τέτοιες στιγμές πρέπει να έχει πολλές περισσότερες σε όλους τους αγώνες του.
Εννοείται ότι το χθεσινό ματς έληξε 0-2 και όχι 0-1, διότι το γκολ του Ακπομ είναι κανονικότατο. Τη στιγμή που γίνεται το πρώτο σουτ, καλύπτεται μια χαρά. Αλλά το τι είδε ο βοηθός, μόνο ένας Θεός το ξέρει. Προσωπικά, ξέρω ότι σε κάθε αγωνιστική θα επιβεβαιώνεται, με τον πιο θλιβερό τρόπο, ότι, στη συντριπτική πλειονότητά τους, οι Ελληνες διαιτητές είναι εντελώς ανίκανοι.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (3/9)