Τελείωσε το μαρτύριο με τους αγώνες της Εθνικής ομάδας και ξαναμπαίνουμε σιγά – σιγά στην ατμόσφαιρα του Πρωταθλήματος. Και μιλάμε για ατέλειωτο μαρτύριο. Για δύο 90λεπτα δεν βλεπόταν με τίποτε αυτή η ομάδα. Το 1-0 με τους Ούγγρους ήταν δώρο Θεού και προχθές με τη Φινλανδία αξιωθήκαμε να κάνουμε ένα αξιόλογο σουτ στο 96’ με τον Κουλούρη. Ούτε ίχνος ευκαιρίας…
Προσωπικά, για να κατηγορήσω τον Σκίμπε και τον όποιο Σκίμπε, πρέπει πρώτα να ξεπεραστούν ένας σωρός παθογένειες που ταλαιπωρούν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν έχεις ομαλές συνθήκες, αν έχεις ποιότητα, αν έχεις αξιόλογους παίκτες και η ομάδα δεν «τραβάει», τότε αρχίζεις να ψάχνεσαι αν σου φταίει ο προπονητής. Πώς, όμως, να σου φταίει ο προπονητής όταν όλα είναι στραβά κι ανάποδα;
Στον Σκίμπε καταλογίζω μόνο την έλλειψη προσανατολισμού και συγκεκριμένης στρατηγικής. Το να παίζουν στην ίδια ομάδα ο Τσιμίκας και ο… Τζιώλης μου δείχνει ότι ο Γερμανός πελαγοδρομεί. Όπως και το να αλλάζουν, ανά μήνα, οι μισοί παίκτες της ομάδας δείχνει ότι ποτέ δεν πρόκειται αυτή η ομάδα να βρει κορμό και, το κυριότερο, «χημεία» και ομοιογένεια.
Αλλά, ας μη γελιόμαστε. Λίγο μας ενδιαφέρει, στην πραγματικότητα, η Εθνική. Μας απασχολεί μόνο όταν πάει καλά. Όταν δεν πάει, της γυρίζουμε την πλάτη. Μας ευχαριστεί περισσότερο να ασχολούμαστε με τις ομάδες μας και τους δικούς της αγώνες, ακόμη κι όταν πρόκειται για το Πλατανιάς – Κέρκυρα, ή το Λεβαδειακός – Απόλλων.
Το Αρης – ΠΑΟΚ είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα τα ματς της έβδομης αγωνιστικής στη Σούπερ Λίγκα. Δεν είναι μόνο οι βαθμοί που παίζονται, απαραίτητοι και για τις δύο ομάδες, ανεξάρτητα με τον στόχο που έχει η κάθε μία, είναι και τοι γόητρο. Κι όταν λέμε γόητρο τι εννοούμε στ’ αλήθεια; Την ικανοποίηση που νιώθει ο νικητής κάνοντας… καζούρα στον ηττημένο συμπολίτη. Το δικαίωμα που παίρνει ο νικητής να κοκορεύεται ότι είναι ανώτερος από τον ηττημένο. Ότι είναι το αφεντικό της πόλης και τα τοιαύτα, χαζά στην ουσία, αλλά που έχουν σημασία για τους φανατικούς οπαδούς.
Για τον ΠΑΟΚ, που θέλει να πάρει το Πρωτάθλημα, είναι ένας ακόμη τελικός, στον οποίο κυρίως «μετρούν» οι τρεις βαθμοί, αλλά και ένα παιχνίδι που πρέπει να κερδηθεί για να μην πικραθούν οι οπαδοί του, που θα είναι υποχρεωμένοι να υποστούν την καζούρα των Αρειανών.
Για τον Αρη, που θέλει να βγει στην Ευρώπη, «μετράνε» φυσικά εξίσου οι βαθμοί, έχει μεγάλη αξία όμως η νίκη και για να είναι οι δικοί του οπαδοί αυτοί που θα «ξεσπαθώσουν» με καζούρα σε βάρος των ΠΑΟΚτσήδων και όχι αυτοί που θα την υποστούν. Είναι ένα ματς για να νιώσει ο Αρειανός ισότιμος, αν όχι ανώτερος του ΠΑΟΚτσή.
Αν το καλοσκεφτούμε, στην πραγματικότητα τίποτε δεν αλλάζει από το αποτέλεσμα ενός μόνο αγώνα. Ούτε η ιστορία, ούτε η δυναμική, ούτε καν το γόητρο των ομάδων. Κρίνεται μόνο ποιος θα πάρει τρεις βαθμούς για να μείνει σταθερός στον στόχο του και ποιου οι οπαδοί θα «γλεντήσουν» τους οπαδούς του αντιπάλου μέχρι να γίνει το επόμενο μεταξύ τους παιχνίδι.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (17/10)
