Στο ποδόσφαιρο, που αποτελεί μικρογραφία της ζωής, αξία δεν έχει μόνο η νίκη. Εχει κυρίως ο τρόπος που αυτή επιτυγχάνεται. Τουλάχιστον για τους ρομαντικούς…
Ή καλύτερα γι’ αυτούς που βλέπουν το ποδόσφαιρο ως πραγματική χαρά, ανεξάρτητα από τα παχυλά συμβόλαια και τα χρήματα που λαμβάνουν. Την ώρα του αγώνα δεν παύεις να είσαι ένα… παιδί που η χαρά του γκολ, η λανθασμένη πάσα ή η πρόκληση από τον αντίπαλο είναι ικανά ως συναισθήματα να σε γεμίσουν ή αντίστοιχα να σε... αδειάσουν, ενίοτε και να σε εξοργίσουν.
Ο τρόπος λοιπόν που η νίκη πρέπει να διεκδικείται είναι ασφαλώς κάτι που (πρέπει να) διδάσκεται από νεαρή ηλικία. Και αυτοί που διδάσκουν να αποφεύγουν να μαθαίνουν στους παίκτες τους ότι το «να κλέβουν» θα έχει ουσιώδη κέρδη -πέραν του εφήμερου αποτελέσματος-.
Εχει σημασία να δούμε λοιπόν πώς μαθαίνουν οι ποδοσφαιριστές από μικροί. Και παρακολουθώντας τα στιγμιότυπα από τον πρόσφατο αγώνα της Κ-19 του ΠΑΟΚ με την αντίστοιχη του Ολυμπιακού (2-0) έγινε κατανοητό πως τουλάχιστον τα παιδιά του Πάμπλο μαθαίνουν να μην πέφτουν. Ή αν πέφτουν να ξανασηκώνονται…
Στο βίντεο το πρώτο τέρμα του ΠΑΟΚ το πετυχαίνει ο Χατζηστραβός, ο οποίος παρά το γεγονός ότι ανατράπηκε από τον αντίπαλό του εντός της περιοχής, δεν έπεσε για πέναλτι. Επεσε, αλλά ξανασηκώθηκε, σούταρε και σκόραρε. Δείγμα της φιλοσοφίας του Πάμπλο Γκαρσία και όλων των υγιώς σκεπτομένων στο ποδόσφαιρο.
Δείτε τη φάση του πρώτου τέρματος του ΠΑΟΚ
«Δεν αντέχω την εξαπάτηση»
Το «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να ξανασηκωθείς» βέβαια έχει μια άλλη βαθύτερη σημασία, που έχει να κάνει κυρίως με τα διαφορετικά συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλεί ο βασιλιάς των σπορ. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στην προκειμένη περίπτωση είναι άλλο. Ότι τα παιδιά μαθαίνουν να μην παίρνουν κάτι που δε δικαιούνται.
Μπορεί να μην είχε πάντοτε τον αυτοέλεγχο, μπορεί να μην μπορούσε να συγκρατηθεί στις προκλήσεις των αντιπάλων, αλλά ποτέ δεν προσπάθησε να κλέψει κάτι στο γήπεδο. Εχει πει ο Πάμπλο:
«Δεν αντέχω την προσπάθεια εξαπάτησης: Το θέατρο. Προτιμώ έναν αντίπαλο που με κλωτσάει συνεχώς από έναν που, όταν τον πλησιάζεις, πέφτει ζητώντας φάουλ. Είμαστε άντρες, πρέπει να μαχόμαστε με αξιοπρέπεια».
Όταν λοιπόν τα παιδιά του το ακολουθούν, χαίρεται και όταν βλέπει το αντίθετο προφανώς νευριάζει, θεωρώντας πως ακόμη το να εξαπατήσουν τον διαιτητή μία φορά, δε θα τους κάνει ούτε καλύτερους ποδοσφαιριστές, ούτε καλύτερους ανθρώπους.
«Κλέβω ακόμη και το παιδί μου»
Υπάρχει βέβαια και άλλη φιλοσοφία, η… μακιαβελική. «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ποδοσφαιρικά το έχουν κάνει πολλοί, το ομολόγησε όμως με κυνισμό ο Αλέκος Αλεξανδρής, σε παλαιότερη συνέντευξή του στο sport24.
«Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μ@λ@κίες. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες», είχε πει.
Θυμηθείτε ορισμένα πέναλτι
Κάντε λοιπόν τις απαραίτητες συγκρίσεις. Όλα είναι θέμα επιλογών… Το να κλέψεις το πέναλτι που θα σου δώσει εφήμερη νίκη, δε σε κάνει πρωταθλητή. Τουλάχιστον όχι πραγματικό και όχι στη συνείδηση των υγιώς σκεπτομένων φιλάθλων. Ίσως έπρεπε να έρθει ένας Ουρουγουανός για να μας το υπενθυμίσει…