Συνηθίσαμε, έτσι εύκολα να μιλάμε για όνειρα, επιδιώξεις, στόχους και φυσικά αποτελέσματα ανάλογα με το περιεχόμενό τους. Δεν είναι όμως εύκολο να οραματιστείς ή ακόμη και απλά να ονειρευτείς μέσα σε αυτούς τους κατάμαυρους καιρούς, που μόνο θύελλες και καταποντισμούς προμηνύουν.
Παρ΄ όλα αυτά είναι όμως απαραίτητο. Γιατί χωρίς την εμπέδωση ενός κοινού οράματος, ούτε οικογένεια στέκεται, ούτε πόλη, ούτε Ελλάδα ούτε Ευρώπη , ούτε Γη. Εκτός αν το όραμα οποιουδήποτε απ’ αυτά τα σύνολα δεν περιέχει ανθρώπους με ελεύθερη βούληση, ικανούς να συναισθάνονται, να σκέπτονται λογικά, να συνειδητοποιούν. Μιλάμε στον Ηρακλή για όραμα. Πως όμως το φανταζόμαστε αυτό και με τι εργαλεία, γιατί μόνο του, προερχόμενο λες από μια άλλη διάσταση παρελθόντος, όπου οι καταστάσεις ευνοούσαν την εκπλήρωση οραμάτων ακόμη και ονείρων. Στη σημερινή διάσταση η αλλοτρίωση των πάντων, αξιών, οικογενειακών, πολιτικών και σχέσεων.
Στην παρελθούσα διάσταση αν θυμηθούμε ποιο ήταν το περιεχόμενο του Ηρακλή τότε θα έχουμε να λέμε, δεν είναι δυνατόν. Παράγοντες καλοί ή κακοί, πλούσιοι μεσαίοι, μικροαστοί ακόμη και εργαζόμενοι δηλώνανε «παρών» γιατί περισσεύανε. Στη σημερινή Συνεχώς στους ίδιους και τους ίδιους αναφερόμαστε κι όσοι από τους παλαιούς παράγοντες δεν «έφυγαν» για το μεγάλο ταξίδι, ετοιμάζονται. Ποιος λοιπόν θα κάνει το όραμα του γνησίου Ηρακλή πραγματικότητα; Κατ’ αρχήν να τονίσουμε τη διαφορά ανάμεσα στο όνειρο και το όραμα. Το όνειρο, είτε του ύπνου είτε του ξύπνου, είναι εκτόνωση συναισθηματικής ανάγκης.
Η ψυχολογία και η ψυχιατρική έχουν ασχοληθεί εκτενώς μ’ αυτά. Στα όνειρα δεν συμμετέχουν κατά την βέλτιστη αναλογία η λογική, το συναίσθημα και η συνείδηση. Το όραμα, είναι μια φαντασίωση, που φτιάχνεται με συναίσθημα, λογική και συνείδηση, απαιτεί κόπο, χρόνο κι αγάπη σε αυτό προς το οποίο οραματίζεσαι. Το όραμα δεν αποτελεί χρόνο αυτοϊκανοποίησης, ανικανοποίητων «θέλω». Το όραμα ανοίγει μονοπάτια μέσα στο χώρο και το χρόνο, στρέφει σ’ αυτά το βλέμμα της ανθρώπινης νόησης και διοχετεύει σ’ αυτά την κοινή ανθρώπινη προσπάθεια, έτσι ώστε το φως της ελπίδας να μένει αναμμένο, σταθερό και να φωτίζει κάθε ανθρώπινη ψυχή.
Επίσης το όραμα δεν κλέβεται, δεν πουλιέται, δεν σκοτώνεται, δεν εκβιάζεται, δεν εξαπατάται και όποιος το ενστερνιστεί είναι αδύνατον ν’ αδιαφορήσει γι’ αυτό. Το όραμα είναι χάρις. Χάρις αυτού που το γέννησε και το χαρίζει, χωρίς να υποχρεώνει, χωρίς να εξαπατά, έχοντας γνώση του «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα». Χάρις αυτών που το δέχονται, το κάνουν και δικό τους όραμα, και συμβάλλουν στην πραγμάτωση του. Προσπάθησα να μεταχειριστώ όρους κατανοητούς για να τους προσαρμόσω στα δεδομένα του Ηρακλή, όπου οι έννοιες αλληλοσυγκρούονται.
Σίγουρα ο Παπαθανασάκης ως καιροσκόπος δεν μπορεί να διαθέτει όραμα, από τη στιγμή που το περιβάλλον του συλλόγου όπως ο ίδιος και οι συνεργάτες του διαμόρφωσε υποβάθμισε το όποιο όραμα θα διέθετε κάποιος, ο οποίος έχοντας τα γένια και τα χτένια υποβάθμισε ταυτόχρονα και της προσδοκίες όχι μόνο του κόσμου, αλλά και της ομάδας.Στόχος ισχυρίστηκε « να πρωταγωνιστήσει» που; Σε μια κατηγορία όπου αγωνσιτικά δεν ανήκει στην οποία έπεσε και από δική του υπαιτιότητα;
Αντε να είναι πρωταγωνίστρια. Θα ανέβει ή θα παραμένει για χρόνια εκεί, χωρίς να κινδυνεύει μεν (γιατί αυτό εννοεί επειδή καταλογίζοντά τους αδυναμία θα αποσυρόταν στη μέση της περιόδου) αλλά έως ότου εξυγιανθεί θα….. πρωταγωνιστεί. Στην περίπτωση δηλαδή δημιουργώντας μια πλασματική κατάσταση επ αυτής προσδιορίζει και το όραμά του. Σκοπιμότητα ή πραγματική διάθεση ο χρόνος θα δείξει.
