Καθώς φτάνουμε στο τέλος μιας περιόδου κατά την οποία η νέα ελληνική κυβέρνηση διεμήνυε ότι διαπραγματεύεται σκληρά με τους εταίρους-δανειστές της χώρας, είναι ορατό από όλους ότι η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον μιας κατάστασης η οποία την βάζει σε πολύ πιο δύσκολους δρόμους από αυτούς στους οποίους βρισκόταν πριν από έξι μήνες.
Εφόσον ισχύσουν όσα ακούμε και διαβάζουμε τις δύο τελευταίες ημέρες, όλοι εμείς θα κληθούμε τους επόμενους 18 μήνες να πληρώσουμε οκτώ δις ευρώ. Αυτό θα είναι το τίμημα για τα χρήματα που θα μας δώσουν οι εταίροι μας, ώστε να αποφύγουμε την ασφυξία, να ξεφύγουμε από το στέγνωμα της αγοράς, να αποτραπεί η πλήρης χρεοκοπία της χώρας.
Το τίμημα δεν είναι απλά βαρύ. Είναι ασήκωτο. Και δεν έχει καμία, φυσικά, σχέση με όλα εκείνα τα υπερβολικά, τα ανεδαφικά, τα ανέφικτα που υποσχέθηκαν για να κερδίσουν τις εκλογές τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία και να ξαναγράφω για το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν διδασκόμαστε από τα λάθη μας, ότι απολαμβάνουμε να παραμυθιαζόμαστε, ότι είμαστε τα καλύτερα… θύματα στον πλανήτη.
Όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω την σκοπιμότητα, την ιδιοτέλεια αυτών που, ενώ ήξεραν ποια είναι η κατάσταση που θα συναντήσουν, παριστάνανε τους παλικαράδες, τους μάγκες, τους καλύτερους, αυτούς που μόλις τους δούνε οι Ευρωπαίοι θα τα κάνουν πάνω τους. Δεν γίνεται να μην ψέξω, να μην εγκαλέσω αυτούς που μας τα παρουσιάζανε όλα εύκολα, που μας αναλύανε πώς θα σκίσουν τα μνημόνια, πώς θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ, πώς θα επαναφέρουν το αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ, πώς θα διαολοστείλουν τους τοκογλύφους που μας ρουφάνε το αίμα, πώς θα φέρουν λεφτά από την Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, το Ιράν για να δώσουν στην οικονομία την ώθηση που χρειάζεται για να επανέλθει η ανάπτυξη.
Λόγια, λόγια, λόγια… Χωρίς καμία ουσία, χωρίς κανένα αντίκρισμα, χωρίς καμία απολύτως σύνδεση με τον πραγματικό κόσμο. Όπως και το 2009 με τον Παπανδρέου και τα «λεφτά υπάρχουν».
Οι τελευταίες μέρες απέδειξαν με τον πιο σκληρό, τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι τίποτε από αυτά που έταξε η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό δεν μπορεί να τα κάνει πράξη. Κι ότι, βέβαια, τον λογαριασμό θα τον πληρώσουμε εμείς. Και θα τον πληρώσουμε ακόμη πιο ακριβά, με ακόμη περισσότερους φόρους, με τις εισφορές να παραμένουν και να αυξάνονται, με τον ΦΠΑ να διαπερνάει οριζόντια την ελληνική κοινωνία και να εξοντώνει τους αδύναμους.
Είναι προφανές ότι τα πράγματα γίνανε χειρότερα. Είναι προφανές ότι με αυτά τα μέτρα όχι δεν γυρίζει η κατάσταση, αλλά η ύφεση θα μεγαλώσει.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να τα ψηφίσει η συγκυβέρνηση. Ούτε με νοιάζει… Αυτό που με νοιάζει είναι να πάψει ο Ελληνας να είναι ευκολόπιστος, να πάψει να πηγαίνει δίπλα από αυτόν που του τα παρουσιάζει όλα εύκολα, να βάζει λίγο το μυαλό του να δουλέψει, να κάνει και καμιά δεύτερη σκέψη.
Δεν υπάρχουν, πλέον, εύκολα για την Ελλάδα. Μόνο δύσκολα υπάρχουν. Αν συμφωνήσουμε να την δώσουμε όλοι μαζί την μάχη, ίσως, μπορέσουμε να την βγάλουμε κάποια στιγμή τη χώρα από την κρίση.
Οσο επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να μας χρησιμοποιούν στον πλειστηριασμό των υποσχέσεων, να μας παραμυθιάζουν για να παίρνουν την εξουσία κι ένα πρωϊ να ξυπνάμε… ανάποδα, καθώς καταλαβαίνουμε ότι πάλι τον φάγαμε τον… παπά, καλά να πάθουμε.
Αξιοι της μοίρας μας είμαστε…
