Με επιστολή του στο Sports Illustrated ο Λεμπρόν Τζέιμς ανακοίνωσε πως επιστρέφει στους Καβαλίερς. Πρόκειται φυσικά για την απόφαση της χρονιάς που αλλάζει τις ισορροπίες στο NBA.
Αναλυτικά αναφέρει στην επιστολή του:
«Πριν κανείς νοιαστεί που θα έπαιζα μπάσκετ, ήμουν ένα παιδί απ' το Βορειοανατολικό Οχάιο. Εκεί πρωτοπερπάτησα. Εκεί περπάτησα. Εκεί έτρεξα. Εκεί έκλαψα. Εκεί μάτωσα. Κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ο κόσμος εκεί μ' έχει δει να μεγαλώνω. Κάποιες φορές είναι σαν να 'μαι γιος τους. Το πάθος τους μπορεί να τους συνεπάρει. Αλλά με οδηγεί. Θέλω να τους δίνω ελπίδα όποτε μπορώ. Θέλω να τους εμπνέω όποτε μπορώ. Η σχέση μου με το Βορειοανατολικό Οχάιο είναι μεγαλύτερη απ' το μπάσκετ. Δεν το 'χα συνειδητοποιήσει πριν από τέσσερα χρόνια. Το κάνω τώρα.
Θυμάστε όταν καθόμουν όρθιος στο Boys & Girls Club το 2010; Σκεφτόμουν «Αυτό είναι πολύ δύσκολο». Το αισθανόμουν. Άφηνα κάτι για το οποίο είχα αφιερώσει αρκετό χρόνο να δημιουργήσω. Αν έπρεπε να τα κάνω όλα απ' την αρχή, προφανώς θα τα έκανα διαφορετικά, αλλά και πάλι θα έφευγα. Το Μαϊάμι, για εμένα, έχει υπάρξει σχεδόν όπως το κολλέγιο για τα υπόλοιπα παιδιά. Αυτά τα τελευταία τέσσερα χρόνια με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι. Έγινε καλύτερος παίκτης και καλύτερος άνθρωπος. Έμαθα από έναν οργανισμό στον οποίο ήθελα να πάω. Πάντα θα σκέφτομαι το Μαϊάμι σαν δεύτερο σπίτι μου. Χωρίς τις εμπειρίες μου εκεί, δε θα 'μουν σε θέση να κάνω ό,τι κάνω σήμερα.
Πήγα στο Μαϊάμι λόγω του D-Wade (σ.σ. Ντουέιν Γουέιντ) και του CB (σ.σ. Κρις Μπος). Κάναμε θυσίες να κρατήσουμε τον UD (σ.σ. Γιουντόνις Χάσλεμ). Λάτρεψα που έγινα μεγάλος αδερφός του Ρίο (σ.σ. Μάριο Τσάλμερς). Πίστεψα πως μπορούσαμε να κάνουμε κάτι μαγικό, αν ενώναμε τις δυνάμεις μας. Κι αυτό ακριβώς κάναμε! Το δυσκολότερο πράγμα που αφήνω είναι ό,τι χτίσαμε μαζί μ'αυτούς τους τύπους. Μίλησα με μερικούς εξ αυτών και θα μιλήσουμε και μ' άλλους. Τίποτε ποτέ δε θ' αλλάξει ό,τι πετύχαμε. Είμαστε αδέρφια για μία ζωή. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον Μίκι Άρισον (σ.σ. ιδιοκτήτης των Χιτ) και τον Πατ Ράιλι (σ.σ. πρόεδρος των Χιτ) που μου 'δωσαν τέσσερα απίθανα χρόνια.
Γράφω αυτή την έκθεση επειδή θέλω την ευκαιρία να εξηγήσω τον εαυτό χωρίς διακοπές. Δε θέλω κανένα να σκέφτεται: «Αυτός κι ο Έρικ Σπόελστρα (σ.σ. προπονητής των Χιτ) δε τα πήγαιναν καλά... Αυτός κι ο Ράιλς (σ.σ. Ράιλι) δεν τα πήγαιναν καλά... Οι Χιτ δε μπορούσαν να φτιάξουν σωστή ομάδα». Είναι απολύτως ψέμματα.
Δεν κάνω συνέντευξη Τύπου ή πάρτι. Μετά αυτά, είναι ώρα για δουλειά.
Όταν έφυγα απ' το Κλίβελαντ, ήμουν σε αποστολή. Αναζητούσα πρωταθλήματα, και κερδίσαμε δύο. Αλλά το Μαϊάμι ήδη γνώριζε αυτό το συναίσθημα. Η πόλη μας δεν έχει αυτό το συναίσθημα εδώ και πολύ, πολύ, πολύ καιρό. Ο στόχος μου παραμένει να κερδίσω όσο το δυνατόν περισσότερους τίτλους, χωρίς αμφιβολία. Αλλά αυτό που 'ναι πιο σημαντικό για εμένα είναι να φέρω ένα τρόπαιο πίσω στο Βορειοανατολικό Οχάιο (σ.σ. Πρωταθλητές Ανατολής το 2007).
Ανέκαθεν πίστευα πως θα επέστρεφα στο Κλίβελαντ και θα 'κλεινα την καριέρα μου εδώ. Απλώς δε γνώριζα πότε. Μετά τη σεζόν, η ελεύθερη αγορά δεν ήταν καν σκέψη. Αλλά έχω δύο αγόρια κι η σύζυγός μου, Σαβάνα, είναι έγγυος σε κορίτσι. Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα 'ναι να μεγαλώσω την οικογένειά μου στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Κοιτούσα κι άλλες ομάδες, αλλά δε θ' άφηνα το Μαϊάμι για κάπου αλλού πέραν του Κλίβελαντ. Όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο αισθανόμουν πως ήταν το σωστό. Αυτό με κάνει χαρούμενο.
Για τη συγκεκριμένη κίνηση χρειάστηκα τη στήριξη της συζύγου μου και της μητέρας μου, που μπορεί να 'ναι πολύ σκληρή. Η επιστολή απ' τον Νταν Γκίλμπερτ (σ.σ. ιδιοκτήτης των Καβαλίερς), οι αποδοκιμασίες απ' τον κόσμο του Κλίβελαντ, οι καμμένες φανέλες -- βλέποντάς όλα αυτά ήταν σκληρό για εκείνες. Τα συναισθήματά μου ήταν ακόμη πιο μπερδεμένα. Ήταν εύκολο να πω «ΟΚ, δε θέλω να κάνω πάλι μ' αυτόν τον κόσμο». Αλλά μετά σκέφτεσαι την άλλη πλευρά. Τι θα γινόταν αν ήμουν παιδί που είχα ίνδαλμα έναν αθλητή, κι αυτός ο αθλητής με έκανε να θέλω να γίνω καλυτερος στη ζωή μου, και μετά έφευγε; Πώς θ' αντιδρούσα; Συναντήθηκα με τον Νταν, πρόσωπο με πρόσωπο, άνδρας προς άνδρα. Το συζητήσαμε. Όλοι κάνουν λάθη. Έχω κάνει λάθη κι εγώ. Ποιος είμαι εγώ να κρατήσω κακία;
Δεν υπόσχομαι πρωτάθλημα. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να εκπληρώσεις την υπόσχεση. Δεν είμαστε έτοιμοι τώρα. Με τίποτα. Σίγουρα, θέλω να κερδίσω την επόμενη χρονιά, αλλά είμαι ρεαλιστής. Θα 'ναι μία μακρά διαδικασία, πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι ήταν το 2010. Η υπομονή μου θα δοκιμαστεί. Το γνωρίζω. Θα βρεθώ σε μία κατάσταση με νέα ομάδα και νέο προπονητή (σ.σ. Ντέιβιντ Μπλατ). Θα 'μαι η παλιοσειρά. Αλλά θα με εξιτάρει το να ενώσω ένα σύνολο και να τους βοηθήσω να φτάσουν κάπου όπου δεν πίστευαν πως μπορούν να πάνε. Βλέπω τον εαυτό μου ως μέντορα τώρα κι είμαι ενθουσιασμένος που θα ηγηθώ αυτών των ταλαντούχων νεαρών παικτών. Νομίζω πως μπορώ να βοηθήσω τον Κάιρι Έρβινγκ να γίνει ένα απ' τα καλύτερα πόιντ γκαρντ στη λίγκα μας. Νομίζω πως μπορώ να ανεβάσω τον Τρίσταν Τόμπσον και τον Ντίον Γουέιτερς. Κι ανυπομονώ να ξανασυναντήσω τον Άντερσον Βαρεζάο, έναν απ' τους αγαπημένους συμπαίκτες μου.
Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το ρόστερ ή τον οργανισμό. Αισθάνομαι πως το κάλεσμά μου εδώ ξεπερνά το μπάσκετ. Έχω την ευθύνη να ηγηθώ, με περισσότερους από έναν τρόπο, και το παίρνω πολύ σοβαρά. Η παρουσία μου μπορεί να κάνει τη διαφορά στο Μαϊάμι, αλλά νομίζω πως μπορεί να σημαίνει περισσότερο εκεί απ' όπου είμαι. Θέλω τα παιδιά στο Βορειοανατολικό Οχάιο, όπως τα εκατοντάδες παιδιά τρίτης δημοτικού που σπονσοράρω μέσω του ιδρύματός μου, να συνειδητοποιήσουν πως δεν υπάρχει καλύτερο μέρος απ' όπου μεγάλωσες. Ίσως μερικά απ' αυτα να επιστρέψουν σπίτι μετά το κολέγιο και ν' αρχίσουν οικογένεια ή ν' ανοίξουν επιχείρηση. Αυτό θα με κάνει να χαμογελάσω. Η κοινωνία μας, η οποία έχει ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ, χρειάζεται όσο το δυνατόν περισσότερο ταλέντο.
Στο Βορειοανατολικό Οχάιο, τίποτε δε σου χαρίζεται. Όλα κερδίζονται. Δουλεύεις για ό,τι έχεις.
Είμαι έτοιμος να αποδεχτώ την πρόκληση. Επιστρέφω σπίτι».
